Η αγάπη του Αργεντίνου σκηνοθέτη Πάμπλο Αγουέρο (με πιο πρόσφατο πόνημα το «Coven» πριν μια πενταετία), για τον Σεντ-Εξιπερί είναι προφανής, στο πώς ελαφρείς συμβολισμοί κι αναφορές στο έργο του διαπερνούν την εικονογραφία και την πλοκή της ταινίας. Μιας ταινίας, ωστόσο, που καθόλου δεν αποδίδει ούτε την πραγματικότητα, ούτε το πνεύμα του εμβληματικού συγγραφέα - και αεροπόρου.
Το φιλμ εστιάζει αφενός στην εμπειρία του Σεντ-Εξιπερί στην Αργεντινή, όταν, στα τέλη του '20, δούλευε για τις αργεντίνικες αερομεταφορές Aeropostal του ταχυδρομείου και, αφετέρου, στη φιλία του με τον θρυλικό αεροπόρο Ανρί Γκιγιομέ που ενέπνευσε και το μυθιστόρημα «Γη των Ανθρώπων», ή στη σημασία της φιλίας γενικότερα.Η περιπέτεια ξεκινά στα μέσα του '20, όταν Γκιγιομέ και Σεντ-Εξιπερί, με τη βοήθεια της συζύγου του πρώτου, Νοέλ, βρίσκουν τρόπο να ταξιδεύουν γρηγορότερα κατά μήκος των Ανδεων. Η πρωτοπορία φυσικά συνοδεύεται από απρόοπτα κι όταν, σε πτήση, τα ίχνη του Γκιγιομέ εξαφανιστούν, ο Σεντ Εξιπερί θα κάνει τα πάντα για να τον ξαναβρεί και διασώσει.
Διαβάστε τη συνέντευξη: Ο Πάμπλο Αγουέρο χρωστάει τη ζωή του στον Αντουάν ντε Σεντ-Εξιπερί
Ως ιπτάμενη περιπέτεια, η ταινία είναι μόνο μετρίως δυνατή, ο Αγουέρο ενδιαφέρεται περισσότερο για τις σκιάσεις των σύννεφων ή των κυμάτων της θάλασσας (με πανέμορφα αποτελέσματα), παρά για την ένταση, την αγωνία, τη δράση. Ως μια μαρτυρία της βαρύτητας των ανθρώπινων σχέσεων λειτουργεί μάλλον συμβατικά - τίποτε σ' αυτή την ιστορία δεν θα μπορούσε να συμβεί σε ανθρώπους που δεν είναι ο Γκιγιομέ και δεν είναι ο Σεντ-Εξιπερί. Ως ερμηνείες, ο Λουί Γκαρέλ με τη σκοτεινά ρομαντική μορφή του είναι πάντα, έτσι κι αλλιώς, μαγνητικός στην οθόνη, η Νταϊάν Κρούγκερ ως Νοέλ δείχνει αμήχανη, ο Βενσάν Κασέλ στο ρόλο του Γκιγιομέ εμφανίζεται πολύ λίγο, το υπόλοιπο καστ είναι περισσότερο φιγούρες, μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, παρά ουσιαστικοί ήρωες.
Κι έτσι το φιλμ κυλά χωρίς συναισθηματική εμπλοκή των θεατών με όσα συμβαίνουν, χωρίς την ανάταση που προκαλεί ένα ταξίδι στους αιθέρες ή στα σοφά κείμενα του Σεντ-Εξιπερί, αλλά και χωρίς την αδρεναλίνη που θεωρητικά πηγαίνει χέρι-χέρι με το περιεχόμενό της. Κι ό,τι γλύκα αφήνει πίσω, οφείλεται σε κάποια όμορφα πλάνα, σε συνειρμούς με τον «Μικρό Πρίγκηπα», σ' ένα χαμένο στον ωκεανό ακατοίκητο νησί σε σχήμα καπέλου και σε όσα θα θέλαμε η ταινία να μας θυμίσει.