Το σενάριο της ταινίας «Ο Ρον Χάλασε», για την σχέση ενός ελλαττωματικού ρομπότ με ένα παιδί που δεν μπορεί να κάνει φίλους στην εποχή όπου τα social media ορίζουν τις ζωές μας, δεν είναι ό,τι το πιο πρωτότυπο έχουμε δει σε ταινία κινουμένων σχεδίων τον τελευταίο καιρό, ειδικά μάλιστα μετά από τα υπέροχα «Οι Μίτσελ και η Εξέγερση των Μηχανών» και «Οι Υπερέξι».
Οι σκηνοθέτες όμως Ζαν-Φιλίπ Βάιν και Σάρα Σμιθ αποφασίζουν να επικεντρωθούν περισσότερο στην δράση και στα αστεία της ταινίας, μιας και απευθύνεται περισσότερο σε μικρότερες ηλικίες, με τα μηνύματα που θέλουν να περάσουν να παραμένουν αρκετά επιφανειακά και χωρίς το συναισθηματικό υπόβαθρο που θα μπορούσε να περιμένει κανείς. Προσπαθώντας να καταπιαστεί από σύνθετα θέματα όπως την αλλοίωση των ανθρώπινων σχέσεων μέσα από τα social media, το cyber bullying, το πώς η τεχνολογία μπορεί να είναι καλή αλλά και επικίνδυνη στα λάθος χέρια, αλλά, και φυσικά, για την παραβίαση της ιδιωτικής μας ζωής, η ταινία αφήνει όλες αυτές τις ιδέες ανεκμετάλλευτες για χάρη μια πιο απλής και πιο κατανοητής για τα παιδιά ιστορίας.
Αυτό μπορεί να μην είναι απαραίτητα κακό. Σε συνδυασμό με ένα animation που μπορεί να είναι χαριτωμένο και συμπαθές χωρίς όμως να υπάρχει εκείνο το κάτι που το κάνει να ξεχωρίζει, η ταινία δεν καταφέρνει να συναγωνιστεί άλλα μεγαθήρια όπως κάποια αριστουργήματα της Pixar. Εκεί όμως που σε καταφέρνει να ξεχωρίσει είναι η σχέση του ρομπότ Ρον με τον Μπάρνεϊ, μια κινηματογραφική φιλία που σε κερδίζει με την ζεστασιά της και την αυθεντικότητά της κάτι που σε κάνει να θες να αγκαλιάσεις σφιχτά τον κολλητό σου την επόμενη φορά που θα τον ξαναδείς.
Και για τα παιδιά, τουλάχιστον, αυτό είναι που έχει την μεγαλύτερη σημασία από όλα.
