Κάνσας, Παραμονή Χριστουγέννων 1952. Ο Λι επαναλαμβάνει την πρόταση γάμου του στη Μίριελ, κι εκείνη για ακόμα μία φορά διστάζει. Κάτι δεν της είναι αρκετό - το καλό, εργατικό παιδί, με το όνειρο να μετακομίσουν, να δουλέψουν, να χτίσουν τη νέα τους ζωή στην ηλιόλουστη Καλιφόρνια, δεν της φτάνει. Κάτι λείπει. Ισως το ρίσκο. Ισως ο κίνδυνος. Ισως ο πραγματικός έρωτας. Δέχεται διστακτικά, αλλά όταν γνωρίζει τον γοητευτικό Τζούλιους, τον αδελφό του Λι, έναν τυχοδιώκτη με τους δικούς του δαίμονες και τα καλά κρυμμένα του μυστικά, τότε καταλαβαίνει ποιο κομμάτι της είχε μείνει ανικανοποίητο. Ο έρωτάς τους θα μείνει στη σφαίρα της φαντασίωσης, οι δρόμοι τους θα χωρίσουν. Ομως, τόσο η Μίριελ, όσο κι ο Τζούλιους θα ζήσουν παράλληλες ζωές, όπου θα παίζουν την τύχη, την ευημερία, τη χαρά, το μέλλον τους κορώνα γράμματα.
Το ομότιτλο best seller της Σάνον Πιούφαλ διασκευάζεται σεναριακά από τον Μπράις Κας («Lizzie») και μεταφέρεται στην μεγάλη οθόνη από τον τηλεοπτικό σκηνοθέτη Ντάνιελ Μάιναχαν («Game of Thrones», «House of Cards»). Παρόλο που το δημιουργικό αυτό team, αλλά και το πρωταγωνιστικό καστ, μοιάζουν με σίγουρες επιλογές για κινηματογραφική επιτυχία, το άλογο αυτής της γκανιάν κούρσας αποδεικνύεται... ψόφιο.
Η μεγαλύτερη ευθύνη πέφτει στο σενάριο - κανένας χαρακτήρας δεν εδραιώνεται στιβαρά, δεν έχει πείσει για τις ανάγκες, τις προθέσεις, τις επιθυμίες, τα πάθη του. Οι παράλληλες αφηγηματικές γραμμές που ακολουθούν τις ιστορίες όλων, επίσης χωλαίνουν: δεύτεροι χαρακτήρες που χάνονται για μεγάλο χρονικό διάστημα, σύμβολα (όπως το άλογο του τίτλου) που εμφανίζονται και χάνονται απότομα, μία φλυαρία δράσεων που όμως μοιάζει κατακερματισμένη, άνευρη και χαοτική.
Χρειαζόταν ένα πιο σταθερό χαλινάρι από τον Μάιναχαν για να συγκροτήσει όλες αυτές τις ιδέες, για να αναπτύξει με έναν νατουραλισμό όλα τα θέματα που θίγονται για την μεταπολεμική Καλιφόρνια και τους διαφορετικούς ανθρώπους της που δεν χωρούσαν σ' ένα ομοιογενές αμερικανικό όνειρο. Εναν σκηνοθέτη που ήξερε να κρατήσει έναν ρυθμό και μία ένταση στο μελόδραμα που και μεγάλη διάρκεια έχει και ακόμα μεγαλύτερη την αισθάνεσαι.
Μέσα σε όλα αυτά η γοητεία των ηθοποιών δεν μπορεί να παρασύρει το ενδιαφέρον για πολύ. Επίσης, πόσο αναμενόμενο να βλέπει κανείς τον Τζέικομπ Ελόρντι σ' έναν ακόμα ρόλο γοητευτικού κωλόπαιδου. Πόσο κλισέ πια η διάφανη, αφρώδης γλυκύτητα της Ντέιζι Έντγκαρ-Τζόουνς. Η Μίριελ το αισθανόταν από την αρχή: κάτι λείπει εδώ.
Κάπως έτσι, αυτό το σίγουρο στοίχημα, αποδείχτηκε καμένο χαρτί.