Βρετανία, Ιούλιος 1962. Ο Eντουαρντ και η Φλόρενς, δύο νιόπαντροι παρθένοι, φτάνουν στο ξενοδοχείο τους στην ακτή του Ντόρσετ. Καθώς ο γάμος τους υπόσχεται ένα ευτυχισμένο μέλλον, οι ίδιοι παλεύουν να καταπνίξουν τους κρυφούς τους φόβους για τη γαμήλια νύχτα που έρχεται...
Σε αυτό το ξενοδοχείο με θέα την παραλία Τσέσιλ, αυτοί οι φόβοι τους θα καταλήξουν σε ένα φινάλε που δεν θα περίμενε ποτέ κανείς.
«Το βιβλίο ήταν καλύτερο» είναι μια φράση που ακούς συχνά στις κινηματογραφικές μεταφορές λογοτεχνικών έργων και το «Ανεκπλήρωτος Γάμος» δεν αποτελεί εξαίρεση, ακόμη κι αν ο ίδιος ο συγγραφέας του Ιαν ΜακΓιούαν έχει γράψει το σενάριο. Ή ίσως ακριβώς γι αυτό.
Παρά την κατά στιγμές συναρπαστική ιστορία και τις εξαιρετικές ερμηνείες τόσο της Σέρσα Ρόναν όσο και του Μπίλι Χάουλ το φιλμ δεν μπορεί να αποτινάξει την ατμόσφαιρα ενός υπερβολικά ακαδημαϊκού και καθώς πρέπει δράματος.
Εν τούτοις οι σελίδες του «Στην Ακτή» του ΜακΓιούαν αποτελούν μια διαπεραστική ματιά σε μια εποχή και σε μια ηθική, στους πιο μύχιους φόβους κι ανασφάλειες των ανθρώπων, στην δυναμική των σχέσεων. Τα ίδια στοιχεία είναι εκεί και στην ταινία του Ντόμινικ Κουκ, περισσότερο όμως σαν ιδέες παρά ως συναισθήματα, ριζωμένα στο πνεύμα μα ισχνά σε σάρκα.
Εξαιρετικός σκηνοθέτης του θεάτρου με το σεξπηρικό τηλεοπτικό «Hollow Crown» στο ενεργητικό του, ο Κουκ ξέρει να στήνει σκηνές και ατμόσφαιρα αλλά δεν κατορθώνει να εμφυσήσει το πάθος και το δράμα, να αναδείξει την εσωτερική τραγικότητα των χαρακτήρων και της κατάστασή τους στο ύψος που θα τους αναλογούσε.
Ξεκινώντας σχεδόν ανάλαφρα και παίρνοντας μια όλο και πιο σκοτεινή τροπή καθώς η νύχτα του γάμου πλησιάζει, υπάρχουν στιγμές που το φιλμ λάμπει με την ένταση αυτού που θα μπορούσε να είναι: κάτι παραπάνω από ένα καλοφτιαγμένο κομψό μελόδραμα, μια χαμηλότονα συγκλονιστική ανατροπή των κλισέ των μύθων του «τελειου ζευγαριου».
