Είναι σχεδόν καθησυχαστικό. Οσο κι αν τα πράγματα αλλάζουν, όσο κι αν η φετινή χρονιά ταιριάζει καλύτερα σε ταινία φανταστικού τρόμου, όσο κι αν τα δεδομένα ανατρέπονται εκεί που δεν το περιμένεις, πάντα θα υπάρχει - κι αυτό, όπως κι όλα τα προηγούμενα καλοκαίρια - τουλάχιστον μία γαλλική κωμωδία με τον Ντάνι Μπουν στα θερινά, για να μας θυμίζει ότι όταν το κοινό έχει ανάγκη το γέλιο, τα στάνταρντ μπορούν και να κατέβουν μέχρι θεμελίων.
Αυτή τη φορά, ο Ντάνι Μπουν είναι ο Λεό, τρόφιμος ψυχιατρείου, ο οποίος ισχυρίζεται ότι είναι μυστικός πράκτορας. Ο ψυχίατρός του, ο Φιλίπ Κατρίν του «Κολύμπα ή Αλλιώς Βυθίσου», αρχικά του φέρεται με συγκατάβαση (γενικώς, η αντιμετώπιση της ψυχασθένειας από την ταινία δεν είναι το φόρτε της), αλλά στην πορεία αρχίζει να υποψιάζεται ότι ίσως ο Λεό λέει αλήθεια. Οταν, μάλιστα, η κοπέλα του πέσει θύμα απαγωγής, μη έχοντας άλλη επιλογή, θ' αναγκαστεί να δοκιμάσει τις κατασκοπικές ικανότητες του ασθενούς του.
Η ταινία κυλά ως περιπέτεια και, μαζί, buddy movie δυο «αταίριαστων» συντρόφων, παρότι η μισή αναλώνεται στις νηπιακές γκριμάτσες και τη σωματική κωμωδία του Ντάνι Μπουν κι η άλλη μισή στον «κωμικό» τρόπο με τον οποίο ενστερνίζεται την τζεϊμσμποντική ταυτότητά του. Ενώ, ωστόσο, το χιούμορ εξαντλείται στα μοτίβα «γελάω γιατί έπεσες κάτω από ψηλά», ο Φιλίπ Κατρίν κάνει φιλότιμες προσπάθειες ν' ανεβάσει λιγάκι τον πήχυ, δείχνοντάς μας, καλειδοσκοπικά, πώς μπορεί να ήταν η ταινία να βασιζόταν πάνω του κι όχι στην κύρια ατραξιόν της, τον προσοδοφόρο Γάλλο σταρ κι ένα στοχειώδες σενάριο.
