Ενας από τους πιο «χριστουγεννιάτικους» συγγραφείς είναι, σίγουρα, ο Τσαρλς Ντίκενς, όχι μόνο για την παράδοση του «A Christmas Carol», αλλά κι επειδή όλα του τα έργα προσπαθούν μέσα στο ζόφος ν' ανακαλύψουν μια αχτίδα ελπίδας.
Αυτό, λοιπόν, το λογοτεχνικό Ιερό Τέρας διαλέγει η νοτιοκορεάτικη ταινία animation ως αφηγητή της «σπουδαιότερης ιστορίας που ειπώθηκε ποτέ», φυσικά της ζωής, των παθών και του θανάτου του Ιησού Χριστού. Ο σύνδεσμος δεν είναι τυχαίος, ο Βρετανός συγγραφέας είχε γράψει τη δική του Χριστιανική αφήγηση στο διήγημα The Life of Our Lord, το οποίο δημοσιεύτηκε μετά θάνατον αλλά ο ίδιος διάβαζε κάθε χρόνο στην οικογένειά του.
Ο Τσαρλς Ντίκενς της ταινίας είναι πατέρας του ατίθασου Γουόλτερ που λατρεύει ν' ακούσει την ιστορία του Βασιλιά Αρθούρου και της Στρογγυλής Τραπέζης. Ο μπαμπάς του είναι αποφασισμένος να τον πείσει ότι υπάρχουν κι άλλες, ηρωικές κι ανθρώπινες ιστορίες, εξίσου συναρπαστικές και μαγικές. Κι έτσι μπαμπάς Τσαρλς και μικροσκοπικός κοκκινομάλλης Γουόλτερ (και πολύ άτακτη γάτα Γουίλα), μπλέκονται στην πορεία του Χριστού, στη γέννηση, τους Τρεις Μάγους, τον Ηρώδη, τη διδασκαλία, τα θαύματα και τη σταύρωσή Του.
Η αισθητική της ταινίας (ένα μείγμα, στην κατασκευή του animation, 3D, live action και motion-capture), θυμίζει τρισδιάστατο ντισνεϊκό σκίτσο, είναι προσεγμένη και ζωντανή, ενώ το ύφος κινείται από το χιούμορ στο δέος με ευκολία και παραμυθάδικη διάθεση. Η ιδέα ότι ο μεγάλος κι ο μικρός Ντίκενς περιπλέκονται στη ζωή και συνομιλούν με τον Ιωσήφ, την Παναγία και τον ίδιο τον Χριστό φέρνει στην ταινία ένα παιχνιδιάρικο εύρημα και μαζί μια ελαφρότητα, μια ζεστή κωμικότητα που κάτι προσθέτει στο σενάριο που, κατά τα άλλα, είναι βγαλμένο από εκπαιδευτικό ανάγνωσμα παραδοσιακών θρησκευτικών του Δημοτικού.
Οπως είναι λογικό, η ταινία προβάλλεται μόνο μεταγλωττισμένη στα ελληνικά, πράγμα που σημαίνει ότι οι ενήλικες χάνουμε την αγγλόφωνη ερμηνεία που έκαναν ηθοποιοί από τον Κένεθ Μπράνα (Ντίκενς), τον Οσκαρ Αϊζακ (Χριστός), την Ούμα Θέρμαν, τον Φόρεστ Γουίτακερ, ως τον Πιρς Μπρόσναν, τον Μπεν Κίνγκσλεϊ, τον Μαρκ Χάμιλ και πολλούς ακόμα.
Το φιλμ, ταγμένο στα ιδεώδη της αγάπης, της εξιλέωσης, της συγχώρεσης, ανήκει ξεκάθαρα στη θρησκευτική κινηματογραφική τάση (στην οποία ανήκει και η εταιρεία παραγωγής, Angel Studios), δεν είναι κάτι άλλο από χριστιανική διδασκαλία σε οικογενειακό πακετάρισμα, αλλά τουλάχιστον το κάνει χαριτωμένα και... χριστουγεννιάτικα.