H μάχη για την Πόλη του Ninjago καλεί σε δράση τον νεαρό Λόιντ, αλλιώς και Πράσινο Νίντζα, μαζί με τους φίλους του, που είναι όλοι μυστικοί πολεμιστές και LEGO Master Builders. Υπό την καθοδήγηση του σοφού και σπιρτόζου κουνγκ φου Mάστερ Γου, πρέπει να νικήσουν τον κακό Aρχοντα Γκάρμαντον, τον Χειρότερο Τύπο όλων των Εποχών, που τυγχάνει να είναι και ο μπαμπάς του Λόιντ. Φέρνοντας αντιμέτωπους πολεμιστή εναντίον πολεμιστή και πατέρα απέναντι σε γιο, η επική αναμέτρηση θα τεστάρει αυτή την δυνατή και απείθαρχη ομάδα των σύγχρονων Nίντζα, που πρέπει να μάθουν να κάνουν στην άκρη το εγώ τους, και να ενώσουν τις δυνάμεις τους, για να απελευθερώσουν την αληθινή τους δύναμη.
Μην προσπαθήσετε ούτε κατά διάνοια να καταλάβετε τι είναι η πόλη Ninjago που υπάρχει μόνο στο σύμπαν των Lego και που μπορεί ο ανηψιός σας να ξέρει λεπτομερή πληθυσμιακή καταγραφή και σχεδόν κάθε κακόφημο στενό, αλλά εσείς δεν έχετε ιδέα (και ούτε καν σας δημιουργήθηκε ποτέ και η αγωνία να τη μάθετε).
Επίσης μην μπείτε καν στον κόπο να αναρωτηθείτε πως η κουλτούρα των νίντζα βρίσκει εφαρμογή σε ένα all-american high school drama που για το καλό όλων έχει για ήρωα το γιο του μεγαλύτερου εχθρού ολόκληρης της πόλης, ο οποίος θέλει να αποτινάξει από πάνω του το «μήλο κάτω από τη μηλιά...» και να κάνει τη διαφορά – και όχι μόνο σε επίπεδο κόμμωσης που όσο να πεις ακόμη και στις διαστάσεις ενός ανθρώπου lego είναι εντυπωσιακή.
Αν αντέξετε τον ορυμαγδό θορύβου, παιδικών κραυγών και μηχανικών κραδασμών που στο πρώτο τέταρτο μπορεί να σε στείλουν μέχρι εκεί που η λέξη ninjago δεν είναι πια... ιαπωνική, η συνέχεια της τρίτης ταινίας ενος franchise που ξεκίνησε εντυπωσιακά και από τότε πέφτει ελεύθερα – με στάση στον «Σκοτεινό Ιππότη» της καρδιάς μας – αποδεικνύει πως οι ιδέες εξαντλούνται γρήγορα και το σωστό μοίρασμα (πέστο και share) ανάμεσα σε ανήλικους και τους συνοδούς του χάνεται κάπου ανάμεσα στο πολύ συγκεκριμένο του «καλού vs. κακού και ξέρω πώς θα τελειώσει» παραμυθιού.
Θα ήμασταν οι τελευταίοι που δεν θα αναγνωρίζαμε στους δημιουργούς του φιλμ άψογο χειρισμό της ποπ κουλτούρας, τέλεια διαχείριση της έννοιας της «διαφορετικότητας» (αφού για κάποιο λόγο που είναι προφανής αυτό είναι ΤΟ θέμα σε κάθε animation εδώ και χρόνια) και μια τόση γρήγορη πρόζα που θα ζήλευε μέχρι και το South Park. Την ίδια στιγμή είναι λίγα όσα σε ενδιαφέρουν πραγματικά σε μια ιστορία που τη νιώθεις να τραβάει χωρίς λόγο στη διάρκεια ενός μεγάλου μήκους φιλμ, καθώς η αγωνία του franchise να παραμείνει στα όρια του hype και του classic μαζί το βρίσκει σε μια περιοχή που τίποτα από τα δύο δεν έχει σημασία.
Φλερτάροντας με το b-movie, επενδύοντας πάνω στη vintage μυθολογία του (και το «I Got a Name» του Τζιμ Κρότσε στο σωστό σημείο) και – ευτυχώς – βρίσκοντας νόημα σε μια γιγάντια γάτα που ακυρώνει κάθε υποψία ενός spoiler που σιγά μην σας το αποκαλύψουμε, το «Η Ταινία Lego Nijago» ξεχνίεται πριν ακόμη τελειώσει και δυστυχώς κάνει ένα τόσο φρέσκο franchise να μοιάζει ήδη κουρασμένο.
Ο ανηψιός σας θα συνεχίσει, ωστόσο, να ζητάει κάθε νέα φιγούρα από την πόλη του Ninjago ακόμη κι αν η ταινία του φανεί περισσότερο αποσπασματική και φλύαρη και από τα δεκάδες κομμάτια που απαιτούνται για να την «φτιάξει» στο δωμάτιο του σπιτιού του...
