Περίπου λίγο μετά την αναμενόμενη «αλλαγή» περίπου στο 20λεπτό που σηματοδοτεί τη βάση αυτού του σίκουελ, εδώ σε λογική x4 (αφού οι χαρακτήρες που αλλάζουν σώμα είναι τέσσερις), αυτή η «Ακόμη πιο Απίστευτη Παρασκευή» έχει σχεδόν τελειώσει - σίγουρα από χιούμορ, σίγουρα από ιδέες, σίγουρα από αυτό το μαγικό συστατικό που της λείπει για να μπορέσει να γίνει κάτι περισσότερο από μια επιεικώς αρπαχτή, μια ούτε καν εύπεπτη κωμωδία για όλη την οικογένεια, σχεδόν ούτε ικανή για να κάνει πρεμιέρα κατευθείαν στο Disney+, πόσο μάλλον στις αίθουσες.
Δυστυχώς, όμως, όλα ξεκινούν από εκεί και αργούν (πάρα) πολύ να τελειώσουν, καθώς στη λογική ενός σίκουελ που έρχεται είκοσι χρόνια μετά την πρώτη ταινία, η νέα αυτή «Παρασκευή» πρέπει καταχρηστικά να αφορά boomers και gen z μαζί και αυτή η σύγχυση (πώς να την πεις πιο ευγενικά;) ανάμεσα σε τέσσερις γυναίκες διαφορετικών γενεών προσπαθεί να βρει κέντρο σε ένα σενάριο που αν δεν σε προκαλούσε η εποχή να μιλήσεις για ΑΙ, θα ορκιζόσουν ότι γράφτηκε από διαφορετικούς ανθρώπους που έφτιαξε ο καθένας από μια σκηνή χωρίς ποτέ να συναντηθεί (ή να συνεννοηθεί) ο ένας με τον άλλον.
Η Ανα, μάνταζερ απαιτητικών ποπ σταρς, έχει εγκαταλείψει την καριέρα της ως τραγουδίστρια των Pink Slip, προκειμένου να μεγαλώσει την κόρη της. Η Τες, η μητέρα της επενδύει στην επιτυχημένη καριέρα της ως ψυχαναλύτριας, μπαίνοντας στον κόσμο των podcasts. Στη ζωή τους θα έρθουν ο νέος σύντροφος της Ανα και η κόρη του, θανάσιμη εχθρός της κόρης της Ανα, της Χάρπερ που εκτός από όλα τα άλλα, θέτει τις βάσεις για την μετακόμιση τους από το Λος Αντζελες στο Λονδίνο. Οταν, με τη βοήθεια ενός μέντιουμ, οι τέσσερις αυτές γυναίκες θα αλλάξουν σώματα, οι δύο «ώριμες» κόρες θα προσπαθήσουν να εμποδίσουν να συμβεί αυτός ο γάμος, την ίδια ώρα που οι δύο «νεότερες» - μητέρα και γιαγιά - θα ζήσουν για λίγο την ευτυχία του να είσαι ξανά… έφηβη.
Ο,τι καταλάβατε και τυχεροί είστε, καθώς για πολλή ώρα το «μπέρδεμα» είναι και μπέρδεμα του θεατή που δεν καταλαβαίνει ακριβώς τι συμβαίνει, ποιος είναι ποιος και το κυριότερο γιατί - από όλους τους ήρωες - η Τζέιμι Λι Κέρτις (οσκαρούχα πλέον, μην το ξεχνάμε… μετά το «Τα Πάντα Όλα» - ουδέν σχόλιο επ' αυτού) περιφέρεται σαν να βρίσκεται σε πάρτι μασκέ όπου τρέχει διαγωνισμός ποιος θα είναι πιο γελοίος και πιο χάλιας στα αστεία και τις γκάφες, σίγουρη πως δεν υπάρχει περίπτωση να κερδίσει κανένας άλλος παρά μόνο αυτή. Υπό αυτές τις συνθήκες, η ανέκαθεν πιο αδικημένη από το star system Λίντσεϊ Λόχαν ξέρει πολύ καλύτερα που ακριβώς παίζει και κυρίως σε τι ηλικία παίζει, δίνοντας ένα ειδικό βάρος σε έναν ανύπαρκτο ρόλο που τη διασώζει μόνο ως Disney σταρ από τα γενοφάσκια - όπως της αρμόζει.
Πραγματικά όχι αστείο και στα όρια της χοντροκοπιάς που όμως είναι φτιαγμένη έτσι ώστε να μην προσβάλλει κανέναν (παρά μόνο πολλαπλά επίπεδα αισθητικής), το «Ακόμη πιο Απίστευτη Παρασκευή» μοιάζει με μια ακατάσχετη αναπαραγωγή κλισέ και λοιπών ανέμπνευστων «καλών αισθημάτων» περί της οικογένειας, προκαλώντας ανία, μέχρι και… άνοια από την επαναλαμβανόμενη ασύνδετη και ασπόνδυλη αφήγηση του, που χαίρεται από μόνο του ακριβώς για όλα όσα θα έπρεπε κανονικά να ντρέπεται. Και, για κακό όλων, συνεχίζει και συνεχίζει και συνεχίζει, με μια σιγουριά για τον εαυτό του που αναρωτιέσαι, διάολε, που τη βρίσκει μέσα στα βασανιστικά, ατέλειωτα 100 λεπτά του.