H ζωή ενός γιγαντιαίου ταύρου με μεγάλη καρδιά. Oταν θα τον περάσουν για επικίνδυνο κτήνος, θα τον αιχμαλωτίσουν, απομακρύνοντας τον από το σπίτι του. Αποφασισμένος να επιστρέψει στην οικογένειά του, θα οδηγήσει μία αταίριαστη ομάδα στη μεγαλύτερη περιπέτεια της ζωής τους. Με φόντο την Ισπανία, ο Φερδινάνδος αποδεικνύει πως δεν μπορείς να κρίνεις έναν ταύρο από τα κέρατά του.
Μπορεί να είναι άγνωστο σε κάποιους πως «Η Ιστορία του Φερδινάνδου» που γράφτηκε το 1936, από τον Ισπανό συγγραφέα Μανρό Λιφ, είναι ίσως από τα πιο αμφιλεγόμενα παιδικά βιβλία που γράφτηκαν ποτέ. Για πολλούς διανοούμενους της εποχής εκείνης, ο φιλήσυχος ταύρος Φερδινάνδος, αποτελούσε πολιτικό σύμβολο και έχει χαρακτηριστεί από ειρηνιστής και αναρχικός μέχρι και ως σύμβολο του φασισμού και του κομμουνισμού. Ολο αυτό είχε ως αποτέλεσμα να απαγορευτεί η δημοσίευσή του βιβλίου του Λιφ στην Ισπανία του Φράνκο, αλλά και σε πολλές άλλες χώρες, ενώ ο ίδιος ο Χίτλερ έκαψε όλα τα αντίγραφα καθώς, σύμφωνα με εκείνον, αποτελούσε «εκφυλισμένη δημοκρατική προπαγάνδα».
Ετσι, η κινηματογραφική μεταφορά ενός τέτοιου βιβλίου για έναν ταύρο, απαλλαγμένο από όποιου είδους πολεμοχαρή ένστικτα, που απλά θέλει να απολαύσει την ομορφιά της φύσης, σίγουρα δεν είναι και το πιο εύκολο έργο για το στούντιο που στο παρελθόν μας έχει δώσει ταινίες όπως τις σειρές «Ice Age» και «Rio». Ο σκηνοθέτης Κάρλος Σαλντάνα κάνει στην άκρη ότι πολιτικά μηνύματα κι αν υπήρχαν στο βιβλίο, επικεντρώνεται στο ηθικό υπόβαθρο της ιστορίας, στην υπεροχή της προσωπικής ατομικότητας, επιλέγοντας όμως ταυτόχρονα να ακολουθήσει την πεπατημένη ενός αφηγηματικά κλισεδιάρικου παραμυθιού.
Από την πρώτη στιγμή, ο «Φερδινάνδος» κάνει ακριβώς όλα όσα περιμένει να δει κάποιος από μια παιδική ταινία animation η οποία, παρόλο που το μήνυμά της είναι μην φοβάστε και «αγκαλιάστε τη διαφορετικότητά σας», φαίνεται πως φοβάται να «αγκαλιάσει» τη δική της διαφορετικότητά και να διαφοροποιηθεί από το μέσο όρο των σύγχρονων animation. Υποτάσσεται αδιαμαρτύρητα σε μια βολική για τους πολλούς ομοιομορφία και δεν κάνει ποτέ εκείνο το θαρραλέο βήμα, όσο τολμηρό κι αν είναι, που άλλες animation ταινίες έχουν κάνει πριν από αυτή. Ετσι, ακόμα και όποιες ενδείξεις υπάρχουν, όσο μικρές κι αν είναι αυτές, πως ο Φερδινάνδος είναι ένας... γκέι ταύρος, παρμένουν ενδείξεις και κυρίως παραμένουν μικρές.
Υπάρχουν, ωστόσο στιγμές γέλιου και πραγματικής γοητείας και σκηνές όπως ένας ταύρος μέσα σε ένα υαλοπωλείο και οι ατάκες της κατσίκας Λούπε, σίγουρα θα καταφέρουν να αποσπάσουν κάποια χαχανητά είτε από μικρούς είτε από πιο μεγάλους. Σίγουρα ο «Φερδινάνδος» δεν είναι μια από αυτές τις ταινίες που θα καταφέρουν να σταθούν επάξια μπροστά σε άλλα μεγαθήρια animation, όπως το «Coco» της Pixar - ακόμη και σχεδιαστικά, να το δει κανείς -, αλλά έχει μια ζεστή καρδιά που θα σου κρατήσει το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Και αυτό, μερικές φορές, είναι αρκετό.
