Παρά τη μυστηριώδη οικογενειακή απαγόρευση της μουσικής - η οποία κρατάει ολόκληρες γενιές -, ο Μιγκέλ ονειρεύεται να γίνει ένας επιδέξιος μουσικός σαν το είδωλό του, τον Ερνέστο ντε λα Κρουζ. Μετά από μερικά αλλόκοτα γεγονότα, και λαχταρώντας να αποδείξει το ταλέντο του, ο Μιγκέλ θα βρεθεί στην εκθαμβωτική και πολύχρωμη Χώρα τον Προγόνων. Στην πορεία θα συναντήσει τον Χέκτορ, έναν γοητευτικό απατεώνα, και μαζί θα κάνουν ένα απίθανο ταξίδι, προσπαθώντας να ανακαλύψουν την αλήθεια της οικογενειακής ιστορίας του Μιγκέλ.
Τον τελευταίο καιρό, ολοένα και περισσότερες παιδικές ταινίες μιλάνε για θέματα τα οποία, ακόμα και λίγα χρόνια πριν, θεωρούνταν ταμπού, όπως το θέμα του θανάτου. Συνέβη πριν λίγο καιρό στο αριστουργηματικό «Ο Κούμπο και οι Δύο Χορδές», σε μια από τις πιο ειλικρινείς και αφοπλιστικές ιστορίες για όσους μένουν πίσω.
Από τότε όλοι μας περιμέναμε το «πότε», γιατί το «αν» ήταν ήδη προδιαγραμμένο, μια από τις μεγαλύτερες και καλύτερες εταιρείες στον χώρο του animation, η Disney/Pixar, θα ασχολούνταν με ένα τέτοιο θέμα σε μια από τις μελλοντικές ταινίες της. Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να περιμένουμε πολύ.
Αν και κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια του το «Coco» διαδραματίζεται στο Κόσμο των Νεκρών (μεταφρασμένο στα ελληνικά ως «ο Κόσμος των Προγόνων», μάλλον για να μην τρομάξουν τα παιδιά εδώ στην Ελλάδα με λέξεις όπως «νεκρός»), η νέα ταινία της Pixar είναι μια από τις πιο «ανθρώπινες» ταινίες της. Μπορεί να εξερευνά, ως επί το πλείστον θέματα που έχουμε ξαναδεί (κυρίως στον κόσμο του animation), όπως την αναζήτηση του πραγματικού σου εαυτού και την επανεκτίμηση των οικογενειακών αξιών και μπορεί ο πραγματικός «κακός» και οι όποιες ανατροπές στην υπόθεση να μην εκπλήσσουν ιδιαίτερα, αλλά αυτό που δίνει ψυχή στην ίδια την ιστορία και τους χαρακτήρες του «Coco» είναι ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο όλα αυτά αποκτούν κίνηση, ψυχή και συναισθήματα.
Αυτό που κάθε φορά κάνει την Pixar να ξεχωρίζει από τις περισσότερες εταιρείες animation εκεί έξω, είναι ότι με κάθε νέα της ιστορία μας βουτάει με το κεφάλι μέσα σε μια συναισθηματική δίνη από την οποία μοιάζει αδύνατον να ξεφύγεις. Με επίκεντρο το θάνατο, τη λήθη και τη νίκη της μνήμης, τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται το «Coco» δημιουργούν έναν περίεργο κόμπο στην καρδία που μένει άλυτος εκεί μέχρι το τέλος. Για την Pixar, όμως, ο θάνατος δεν είναι μόνο λύπη για τους ανθρώπους που χάσαμε αλλά και γιορτή για όλα όσα ζήσαμε μαζί τους. Κι εδώ δεν υπάρχει κανένα αίσθημα μελαγχολίας ή θλίψης που να μην το διαδεχτεί ένα μήνυμα ελπίδας και χαράς. Αυτή είναι η μαγεία της Pixar.
Με αυτό το υλικό, ο Λι Ανκριτς (σκηνοθέτης και του «Toy Story 3») βάζει από την αρχή το «Coco» στη λίστα με τις κλασικές ταινίες της Pixar. Δημιουργεί έναν κόσμο ολοζώντανο, με τον Κόσμο των Νεκρών να είναι τόσο πολύχρωμος και ζωηρός ώστε να μοιάζει αδύνατον να του αντισταθείς. Υπάρχουν σκηνές πραγματικού δέους και οπτικού οργασμού που δεν θα αφήσουν κανέναν ασυγκίνητο. Υπάρχουν και στιγμές ξεκαρδιστικού γέλιου. Και υπάρχουν και σπάνιες περιπέτειες για τη ζωή και το θάνατο, όταν αυτά ενώνονται από μια γέφυρα με ροδοπέταλα, αλλά και την αξία του να ζεις, να ονειρεύεσαι και θυμάσαι.
Είναι προφανές πως το «Coco» είναι μια ταινία που δύσκολα θα ξεχάσουμε.
