Ο Φερνάντο είναι ένας Μεξικανός νεαρός χορευτής με εγκλωβισμένες φιλοδοξίες σε μία χώρα που δεν μπορεί να του προσφέρει το μέλλον που ονειρεύεται. Για αυτό και περνάει παράνομα, επικίνδυνα τα σύνορα από το Σαν Αντόνιο στην Καλιφόρνια - ένας ακόμα «λαθραίος» σ' ένα καμιόνι με άλλους μετανάστες. Αλλοι επιβιώνουν, άλλοι όχι. Ρισκάρει τα πάντα για να βρεθεί στο Σαν Φρανσίσκο, εκεί που μένει η ερωμένη του. Η Tζένιφερ, μεγαλύτερή του και μεγαλοαστή, είναι η -επίσης εγκλωβισμένη στις συνθήκες της- κόρη του εκατομμυριούχου επιχειρηματία που χρηματοδοτεί τις τέχνες - τόσο στην Αμερική, όσο και στο Μεξικό. Ετσι γνωρίστηκαν οι δυο παράνομοι εραστές, έτσι ονειρεύτηκαν μαζί έναν κόσμο που θα αποδεχθεί τη σχέση τους, που θα δώσει υπηκοότητα και πραγματική ευκαιρία στον Φερνάντο. Μόνο που αυτός ο κόσμος δεν υπάρχει.
Μετά από το δυνατό, αξέχαστο «Memory», ο Μισέλ Φράνκο συνεργάζεται ξανά με την Τζέσικα Τσαστέιν. Αυτή τη φορά όμως με κάτι που απογοήτευσε τα όνειρά μας. Ο Φράνκο είναι πάντα ψυχρός, κυνικός και του αρέσουν οι ανατροπές λίγο πριν το φινάλε. Ολα αυτά τα περιμέναμε. Δεν περιμέναμε όμως ένα σενάριο γεμάτο κλισέ, με δήθεν δυνατές συγκρούσεις (στην ουσία απολύτως αναμενόμενες), καμία πραγματική φρέσκια ιδέα στο πώς πλησίασε τον βαθιά ριζωμένο «not in my backyard» ρατσισμό και των «φιλεύσπλαχνων» Αμερικανών κι ένα τέλος που δυστυχώς δικαιώνει τους Τραμπιστές αυτής της χώρας. Ακόμα χειρότερα; Η Τσαστέιν που περιφέρεται στην ταινία ευνουχισμένη, παγερή, ποζάτη. Μία χαμένη ευκαιρία.