Ο «Κόσμο» είναι ένας μαλλιαρός, χαριτωμένος κοπράκος που κάπου, κάποτε υιοθέτησε ο αντίστοιχα κοινωνικά απόκληρος Ντάριους. Ζουν στη σύγχρονη Ελβετία όπου οι νόμοι για τα κατοικίδια είναι σαφείς και αυστηροί: αν ένα σκυλί δαγκώνει και θεωρείται επικίνδυνο, θανατώνεται. Κι ο Κόσμο έχει δαγκώσει ήδη τρεις φορές - και τις τρεις όταν κάποιος (συνειδητά ή ασυνείδητα) πλησίασε το φαγητό του.
Ο Ντάριους, φωνακλάς και πεισματάρης, φτάνει στο γραφείο της Αβρίλ, μίας 39χρονης δικηγόρου που αναλαμβάνει και pro bono υποθέσεις, κι απαιτεί να τον εκπροσωπήσει. Μοναχικός, μουντρούχος, περιθωριακός, ζει μόνο για το σκύλο του, κι ο σκύλος του για αυτόν. Τι θα απογίνει αν τον χάσει; Ο Κόσμο είναι ολόκληρος ο κόσμος του.
Αν κι η Αβρίλ βρίσκεται σε μία καμπή στη ζωή της, όπου θέλει να αποκοπεί από τις χαμένες υποθέσεις (κι επαγγελματικά και προσωπικά), λυγίζει. Δέχεται να γίνει η φωνή του τετράποδου - σ’ έναν ανθρώπινο κόσμο που τα ζώα θεωρούνται ή πειθαρχημένα με τους κανόνες μας και αγαπιούνται, ή ανεπίδεκτα εκπαίδευσης κι εξοστρακίζονται. Άλλωστε κι Αβρίλ κάπως έτσι αισθάνεται: single στα 40 της, ρομαντική και ευγενική σε μία δουλειά που επιτυγχάνεις μόνο όταν είσαι πονηρή και «σκύλα», κι εκείνη είναι απόκληρη. Ισως ήρθε η ώρα της να διεκδικήσει τη θέση της, γαβγίζοντας. Ή και δαγκώνοντας.
Η Ελβετογαλλίδα ηθοποιός Λετίσια Ντος γράφει (μαζί με την Αν-Σοφί Μπέιλι) πρωταγωνιστεί, αλλά και μπαίνει για πρώτη φορά και πίσω από την κάμερα για να δώσει κινηματογραφική φωνή σ’ ένα πολύ σοβαρό θέμα: τα δικαιώματα των ζώων - άγριων και κατοικίδιων. Ποιος τα αποφασίζει, ποιος συντάσσει νομοθεσίες, ποιος βάζει όρια και τιμωρίες; Κατά πόσο έχουμε σκεφτεί ότι όλα αυτοί οι φορητοί κανόνες παραβιάζουν ουσιαστικές ισορροπίες στο περιβάλλον, κάτι που με τα χρόνια κάνει έναν πλήρη κύκλο και μάς δαγκώνει στην ουρά; Παίρνουμε λύκους, τους κάνουμε λούτρινα παιχνίδια, ή ακόμα χειρότερα ιδιοκτησίες μας, κι όταν σε μια στιγμή κρίσης το ζώο θυμηθεί τη φύση του, το τιμωρούμε σοκαρισμένοι. Ξεχνάμε όμως κάτι: το πιο επικίνδυνο ζώο είναι ο άνθρωπος. Το έφηβο αγόρι του διπλανού διαμερίσματος φέρει τις αποδείξεις στο μελανιασμένο -από τους γονείς του- σώμα του.
Μόνο που η Ντος δεν έχει καμία διάθεση διδακτισμού. Καμία. Ολος αυτός ο φιλοσοφικός διάλογος θα παίζει στο κεφάλι μας γιατί μάς έχει πετάξει ένα νόστιμο, ζουμερό treat - κι όχι γιατί μάς έχει μπουκώσει με βαριά κηρύγματα κι ενοχές. Αντιθέτως, τόσο το πανέξυπνο, πικρά κοφτερό σενάριο, όσο κι ο off beat τόνος της ταινίας είναι κωμικός. Εκκεντρικά, φαρσικά, μπουφόνικα κωμικός.
Μια δίκη παραλόγου που ξεσηκώνει πάθη, αντιπαραθέσεις, φέρνει «ειδικούς» να καταθέσουν μία σειρά γελοιότητες, κατεβάζει ανθρώπους σε διαδηλώσεις στους δρόμους (υπέρ και κατά των ζώων), εξαργυρώνεται πολιτικά από φιλόδοξους κυβερνήτες. Κι όλα αυτά κάτω από το βλέμμα ενός σκύλου που κάθεται στο ειδώλιο και μάς περιμένει να αποφασίσουμε. Τι να σκέφτεται για εμάς άραγε;
Παράλληλα, η Αβρίλ είναι μία κοπέλα με τον σλάπστικ άγαρμπο αυτοσαρκασμό (αλλά και τα ευαίσθητα μεγάλα μάτια) ενός Τσάπλιν χαρακτήρα - διαφορετικός, παράταιρος, αλητάκος σε έναν καθωσπρέπει κόσμο. Η Ντος την ερμηνεύει με γενναιόδωρη παρωδία αλλά και τρυφερή κατανόηση. Γιατί κάποιος(α) πρέπει να καταλάβει και να φωτίσει όσους δεν έγιναν φωναχτά «επιτυχημένοι» κι «ευτυχισμένοι», αλλά παραμένουν πιστοί στον εσωτερικό ηθικό τους ψίθυρο.
Φυσικά, ο μεγάλος πρωταγωνιστής που κλέβει όλες τις σκηνές είναι ο «Κόντι», στο ρόλο του «Κόσμος». Ενας πανέξυπνος μούργος με μόκα τρίχωμα, σκανταλιάρικη διάθεση και ευαίσθητο μελαγχολικό βλέμμα που υπακούει στη σκηνοθέτη του χαρίζοντας μας έναν γοητευτικό τετράποδο κινηματογραφικό αντι-ήρωα που επάξια βραβεύτηκε και με το Palm Dog βραβείο στις Κάννες.
Εναλλάσσοντας τις θερμοκρασίες της ταινίας (από άλογη κωμωδία σε σοβαρό, θεωρητικό διαλογισμό κι από φλεγματική σάτιρα σε ζωώδη, ωμή συγκίνηση) η Ντος δημιουργεί το δικό της μη-καθαρόαιμο genre. Εναν κινηματογραφικό κόπρο που θα θελήσετε να πάρετε σπίτι σας, ακόμα και μετά τους τίτλους τέλους.