Είναι ένας παράπλευρος διαγωνισμός στα ελληνικά θερινά σινεμά: ποια γαλλική κωμωδία θα πάρει φέτος τα πρωτεία στο box office; Το φιλμ του Μικαέλ Γιουν (κατά βάση ηθοποιού, όπως στο «Ο Σεφ και ο Σεφ του», ενίοτε και σκηνοθέτη, όπως στο «Είναι Τρελοί Αυτοί οι Γάλλοι»), θέτει μια σοβαρή υποψηφιότητα για το καλοκαίρι του 2020.
Κεντρικός ήρωας είναι ο Μπεν, ο άνδρας που, μετά από πέντε χρόνια ευτυχισμένου, θαρρεί, γάμου, βλέπει (και ακούει, αυτός κι άλλοι πενήντα καλεσμένοι μιας επαγγελματικής εκδήλωσης), τη γυναίκα του να τον εγκαταλείπει για τον διευθυντή της. Συντετριμμένος, βρίσκει παρηγοριά στον παλιόφιλο Πατρίκ. Είναι κι αυτός διαζευγμένος, είναι, επιπλέον, ζάπλουτος και προτείνει στον Μπεν να συγκατοικήσουν στη βίλα του. Το σπίτι θα γίνει, στην πορεία, μια παιδική χαρά για εργένηδες, όπου οι παντρεμένοι απαγορεύονται και η εξαλλοσύνη επιβάλλεται. Οταν ο Μπεν γνωρίσει κι ερωτευτεί τη Μαριόν, θα χρειαστεί να κρατήσει τη σχέση του κρυφή: μια τέτοια τρέλα μπορεί και να οδηγήσει στον εξοστρακισμό του από το σπίτι του Κλαμπ των Χωρισμένων.
Αν η ασταμάτητη, αυτή, γαλλική κωμωδία μοιάζει σαν δυο ταινίες μπερδεμένες μαζί, αυτό οφείλεται, ίσως, στο ότι επτά σεναριογράφοι συνεργάστηκαν για να τη γράψουν. Ετσι, ό,τι έχει να κάνει με τη βασική, χαριτωμένη ιδέα και με τη «μοναχική» πορεία του Μπεν, φτάνει επίπεδα ξεκαρδιστικού γέλιου κι επιδεικνύει έξυπνους διαλόγους. Ο,τι, από την άλλη πλευρά, έχει να κάνει με το «αυξάνεσθε και πληθύνεστε» της βίλας, ξεδιπλώνει όλο το χοντροκομμένο χιούμορ, τη φαρσική υπερβολή, τα συντηρητικά στερεότυπα (αγαπημένα, έτσι κι αλλιώς, στην εμπορική κωμωδία), την άκοπη σαχλαμάρα και τα ακαταμάχητα ξεχειλωμένα σόβρακα του εύκολου γέλιου. Τουλάχιστον, περάσαμε καλά κατά 50%.
