Ο δικτάτορας του Ταμπουλιστάν, του μικρού κρατιδίου της κεντρικής Ασίας που προσέφερε στον κόσμο την αυθεντική συνταγή για Ταμπουλέ μόνο για να δει το γειτονικό Λίβανο να την κλέβει και να την κάνει διάσημη στο όνομά του, είναι πλέον εξοργισμένος. Πρέπει να βρει έναν τρόπο να ξαναβάλει τη χώρα του στον παγκόσμιο χάρτη. Πρέπει να κάνει τον πλανήτη να τους δώσει σημασία. Και βρίσκει τη λύση: πείθει δύο αγαθούς βοσκούς, τον Φερούζ και τον Μουζαφάρ, ότι τους περιμένει ένας Παράδεισος από 40 παρθένες και λόφους πιλάφια αν θυσιαστούν ως καμικάζι και ανατινάξουν τον Πύργο του Αϊφελ. Μόνο που το σχέδιο δεν λειτουργεί. Μετά από αναγκαστική προσγείωση του αεροπλάνου τους στην Κορσική, οι δύο βοσκοί καταλήγουν στο Παρίσι μετά από ένα ανελέητο road trip που τους συστήνει στη σύγχρονη πραγματικότητα της ευρύτερης Γαλλίας και των αγενών κατοίκων της: Κορσικανοί εθνικιστές, κλέφτες ταξιτζήδες, διεφθαρμένοι αστυνομικοί, τραμπούκοι διαδηλωτές, υποχόνδριοι γραφειοκράτες, κοράκια-δημοσιογράφοι, εγκληματίες γιατροί. Μία ρεπόρτερ μόνο θα τους βοηθήσει να φτάσουν στον προορισμό τους και ταυτόχρονα να ανακαλύψουν και την άλλη πλευρά των γλεντζέδων, φιλόξενων, ασυμβίβαστων, παθιασμένων, θεότρελων Γάλλων.
Ακολουθώντας, προκαλώντας και ανακαλύπτονας νέα όρια στην μπουφόνικη κωμωδία που θέλει τα πιο κλισέ στερεότυπα λαών και πολιτισμών να περνούν από την σεναριακή κιμαδομηχανή, ο Μικαέλ Γιουν κατασκευάζει δύο υπο-Μπόρατ ήρωες στην τιμή του ενός και τους αμολάει σ' ένα ταξίδι δρόμου από τον γαλλικό Νότο μέχρι το πρωτευουσιάνικο Παρίσι. Ρατσιστικά, σεξιστικά, politically incorrect και σε στιγμές απλώς προσβλητικά αστεία ακολουθούν το ένα σκετς παρεξηγήσεων μετά το άλλο σε μία φαρσική κούρσα για όποιους την αντέχουν. Τι κάνει τον καθένα να γελάσει άλλωστε, παραμένει στο απυρόβλητο και δεν επιδέχεται κριτικής. Η προχειρότητα των κειμένων, η ευκολία των σχηματικών καταστάσεων και η σαχλή αντιμετώπιση σοβαρών πολιτικών θεμάτων που απασχολούν την Ευρώπη όμως είναι άλλο θέμα.
Γιατί αν το «Μπόρατ» ξεσκέπαζε έστω με τον πιο επιθετικά προκλητικό τρόπο έναν λαό που έχει χώσει εδώ και δεκαετίες το κεφάλι του στην άμμο της υποκρισίας, εδώ ο Γιουν δεν καταφέρνει το ίδιο. Η κριτική του είναι επιδερμική, σταματά στο γελοίο, το ξέφρενο, το «χαριτωμένο». Δεν υπάρχει σοβαρός λόγος, δεν υπάρχει πραγματική ουσία. Για αυτό και συμβαίνει κάτι στα όρια του επικίνδυνου: οι «τρομοκράτες» γκαφατζήδες ήρωες είναι αυτοί που σταμπάρονται περισσότερο στη συλλογική μνήμη ως γραφικοί, ανεγκέφαλοι, βίαιοι, μισογύνηδες ισλαμιστές - καθησυχάζοντας τον ενοχικό δυτικό για το ποιος παραμένει ο «πολιτισμένος» σ' αυτό τον πλανήτη. Μία κωμωδία που υποτίθεται ξεσκεπάζει την αγένεια ενός λαού, καταλήγει να τους χτυπά καθησυχαστικά στην πλάτη.
Είναι τρελοί αυτοί οι Γάλλοι, αλλά κι όσοι βοηθάμε τέτοιες κωμωδίες να σκίζουν στα box office δεν πάμε πίσω.
