Ο Αμερικανός λοχίας Λόγκαν Τάιμπολτ επιστρέφει από την τρίτη θητεία του στο Ιράκ, έχοντας στα χέρια του το αντικείμενο στο οποίο χρωστά τη ζωή του -τη φωτογραφία μιας γυναίκας που βρήκε και που δεν γνωρίζει ποια είναι. Ανακαλύπτει το όνομά της, Μπεθ, βρίσκει το μέρος όπου ζει, εμφανίζεται στην πόρτα της και καταλήγει να δουλεύει στην οικογενειακή της επιχείρηση... Παρά την αρχική δυσπιστία της και τις επιπλοκές στη ζωή της, ένα ειδύλλιο αναπτύσσεται μεταξύ τους, δίνοντας ελπίδα στον Λόγκαν ότι η Μπεθ θα μπορούσε να αποτελέσει στη ζωή του, κάτι πολύ περισσότερο από το γούρι του.
Καθώς τα χρόνια περνούν και τα δάκρυα στεγνώνουν, η Αμερική και μαζί της οι γυναίκες ολόκληρου του πλανήτη, ανακαλύπτουν την τραγική αλήθεια: «To Ημερολόγιο» δεν ήταν καλή ταινία. Απλά πρωταγωνιστούσε ο Ράιαν Γκόσλινγκ. Την ανακαλύπτουν μάλιστα με τον χειρότερο τρόπο, βλέποντας την μία μετά την άλλη, μεταφορές στο σινεμά βιβλίων του Νίκολας Σπαρκς, ενός ανθρώπου που κάνει τα συναισθήματα να μοιάζουν τόσο βαθιά όσο η ρηχή άκρη μιας παιδικής πισίνας.
Το «Δικός σου για Πάντα» μπορεί να έχει έναν υποψήφιο για Οσκαρ σκηνοθέτη πίσω από την κάμερα, αλλά μην σκεφτείτε ούτε για μια στιγμή ότι μπορείτε να πάρετε το φιλμ στα σοβαρά. Το σενάριο είναι τόσο προβλέψιμο και συναισθηματικά φτηνό όσο... χμ... ένα βιβλίο του Νίκολας Σπαρκς και η πορεία της ιστορίας των χαρακτήρων, της ίδιας της ταινίας χτισμένη με βάση τον χαμηλότερο κοινό παρανομαστή απαιτήσεων και ευφυίας.
Ο Ζακ Εφρον κάνει ότι μπορεί για να δείχνει αξιαγάπητα μουτρωμένος και πρέπει να ομολογήσουμε, ότι ακόμη κι αν το φιλμ τον τοποθετεί στα περισσότερα πλάνα δίπλα σε απελπιστικά χαριτωμένα σκυλιά που δεν σκοπεύουν να τον αφήσουν να κλέψει την παράσταση κάνοντας ότι μπορούν για να τον υποσκελίσουν (τινάζοντας το νερό από το τριχωμά τους σε αργή κίνηση, βουτώντας σε λιμνούλες, δίνοντας χεράκι), ο Ζακ κατορθώνει να δείχνει πάντα ο πιο γλυκούλης στο φιλμ.
Κι αυτή είναι πιθανότατα η μόνη ιδιότητα που μπορείς να αναγνωρίσεις στον χαρακτήρα του, με τον ίδιο τρόπο που μπορείς να περιγράψεις την γυναίκα της ζωής του ως αφοσιωμένη μητέρα, τον πρώην σύζυγό της redneck κόπανο και την γιαγιά της, βράχο κατανόησης με τσαγανό. Στον κόσμο του Νίκολας Σπαρκς, μια πλευρά είναι κάτι παραπάνω από αρκετή για τους ήρωες. Συνήθως δε, είναι η πιο φωτογενής.
Εχοντας πει τα παραπάνω βεβαίως, οφείλουμε να ομολογήσουμε πως αν δεν έχεις πολλές απαιτήσεις από τις ταινίες σου, πέρα από το να περιλαμβάνουν όμορφους πρωταγωνιστές, να σε βοηθούν με κάθε μέσο να μπεις στο κλίμα δίνοντάς σου προφανή στοιχεία (ηλιοβασίλεμα= ρομάντζο, καταιγίδα=δράμα) και να μπορείς να παρακολουθήσεις τη συνέχεια ακόμη κι αν απαντάς σε SMS για δέκα λεπτά ή βγεις για λίγο από την αίθουσα για πιπί και στο δρόμο συναντήσεις έναν γνωστό σου, τότε αυτή είναι η ταινία σου.
Αν μάλιστα αγαπάς τα σκυλάκια, τα μικρά χαριτωμένα παιδιά και τα αγροτόσπιτα με σκεπαστή βεράντα, τότε ίσως να βρήκες το καινούριο «Ημερολόγιό» σου. Αν και θα ήταν καλύτερο σαν κανονικό ημερολόγιο με φωτογραφίες για τον τοίχο σου, παρά ως ταινία...
