Για τη Γυναίκα και για το Σινεμά. Αυτό είναι η νέα ταινία του παραγωγικότατου Τουρκο-Ιταλού σκηνοθέτη, με τα αρχικά γράμματα κεφαλαία, μια και η πανέμορφη και ευαίσθητη και πολιτική, μ' έναν έμμεσο τρόπο, ταινία του βαραίνει από μια δική του υπερβολή, μελοδραματικότητα και αυτοαναφορικότητα - σε αυθεντικά ιταλικό στιλ, βεβαίως, που του χάρισε και το Βραβείο (ιταλικού) Κοινού στα φετινά βραβεία Νταβίντ ντι Ντονατέλο.
Το φιλμ ξεκινά στο παρόν: ένας σκηνοθέτης έχει μαζέψει στο σπίτι του μια εικοσάδα γυναίκες ηθοποιούς. Σωστό «αιδοιοπανηγύρι» όπως θα πουν, χαριτωμένα, οι ίδιες. Θέλει να τους παρουσιάσει το καινούριο του σενάριο και θέλει να παίξουν. Ολες. Διαφορετικών γενεών, διαφορετικού ύφους, κάποιες από, πραγματικά, τις σπουδαιότερες ενεργές Ιταλίδες ηθοποιούς.
Η ταινία-μέσα-στην-ταινία, γιατί η δομή εναλλάσσεται μεταξύ των γυναικών που διαβάζουν το σενάριο και του φιλμ που ο «σκηνοθέτης» έχει, τελικά, γυρίσει, είναι μια μαγευτική ιδέα. Εκτυλίσσεται στη Ρώμη της δεκαετίας του '70, όταν οι μεγάλες, χειροποίητες ιταλικές παραγωγές ακόμα άνθιζαν, σ' ένα ατελιέ ραπτικής για τον κινηματογράφο, που διευθύνουν οι αδελφές Αλμπέρτα και Γκαμπριέλα Κανοβά, με μια εικοσάδα μοδίστρες. Το ατελιέ αναλαμβάνει να κατασκευάσει τα κοστούμια για μια μεγαλεπήβολη ταινία εποχής (ας πούμε τρίτη ταινία-μέσα-στην-ταινία) και τα χέρια πιάνουν δουλειά. Με την παρατήρηση των γυναικών στο ατελιέ και στα σπίτια τους, ξεδιπλώνονται όλες οι θεματικές της γυναικείας ζωής, ψυχής αλλά και χειραφέτησης. Η μοναξιά, η απώλεια, ο έρωτας, ο πόθος για το νεανικό ανδρικό κορμή, το χάσμα των γενεών, η ενδοοικογενειακή βία, η αλληλεγγύη, η ομαδικότητα.
Μαζί, με αφορμή αυτές τις γυναίκες, αυτά τα «διαμάντια», πιο φωτεινά από τις χάντρες που κεντιούνται πάνω στα υφάσματα, ο Οζπετέκ θυμίζει τη μαγεία του «αληθινού» σινεμά των περασμένων δεκαετιών, αυτού που απαιτούσε δημιουργικότητα, φαντασία, χειρονακτική δουλειά, ευρηματικότητα, ομαδικότητα οπωσδήποτε και που γινόταν από ανθρώπους, χωρίς εξελιγμένη τεχνολογική βοήθεια.
Γι' αυτό και η φωτογραφία της ταινίας είναι πιο φωτεινή και πιο φλατ στον παρόντα χρόνο, ενώ στο παρελθόν γεμίζει ζεστασιά, βάρος, ατμοσφαιρικούς χαμηλούς φωτισμούς, δραματικότητα, γοητευτικές λάμψεις που, σε συνδυασμό με τα υπέροχα σκηνικά και κοστούμια (των ηρωίδων κι εκείνων που αυτές κατασκευάζουν) και το πραγματικό ντεκόρ της Ρώμης, χτίζουν ένα σύμπαν μαγικό.
Υπέροχη η κεντρική ιδέα της ταινίας, την οποία, ωστόσο, ο Οζπετέκ (που εμφανίζεται ακόμα και ο ίδιος στο φινάλε για ν' αποχαιρετήσει νοσταλγικά το παρελθόν), τραβά σε μήκος, χωρίς αίσθηση ή επιθυμία οικονομίας και μ' έναν μελοδραματισμό που κάνει την ταινία του να μοιάζει ψεύτικη, ενώ μιλά για τις μεγαλύτερες αλήθειες.