Πόσο ενδιαφέρον ένα ντοκιμαντέρ για την αμφιλεγόμενη και πολύπλοκή προσωπικότητα και δράση του ιστορικού ηγέτη του ΚΚΕ, Νίκου Ζαχαριάδη. Θα ήταν. Αλλά δεν είναι.
Ο Σήφης Ζαχαριάδης, ο γιος του αγωνιστή, μαζί με τον Ρώσο λογοτέχνη Ντμίτρι Μιζγκούλιν, χτίζουν ένα χρονικό των ημερών του «Αλύγιστου Νίκου», από την εκπαίδευσή του από την Κομιντέρν, το ΕΑΜ, τον Εμφύλιο και το Νταχάου, στην επιστροφή του στην Ελλάδα, τη φυλάκισή του στη Σιβηρία, τη δολοφονία / αυτοκτονία του, την καθαίρεση και την παρακαταθήκη του.
Εδώ δεν θα βρει κανείς απαντήσεις, ή έστω έρευνα, για τα φλέγοντα ερωτήματα που τυλίγουν τη φυσιογνωμία του Ζαχαριάδη. Θα βρει μια αγιογραφία που κινείται σε ιδεολογικό μονόδρομο, μια χαοτική αισθητική που συνδέει ντοκουμέντα και δραματοποιημένα κομμάτια σε σπλιτ σκριν και διπλοτυπίες και μαύρο φόντο με άσπρα και κόκκινα γράμματα που θυμίζουν παρωχημένο φλάιερ στα Εξάρχεια, ένα ακατάπαυστο voice over στα ρωσικά και εμψυχωτική ή δραματική μουσική υπόκρουση, αναλόγως. Και μας αφήνει μ' ένα νέο ερώτημα, ποιος/ποια θα τολμήσει να κάνει ένα πραγματικό ντοκιμαντέρ για τον Νίκο Ζαχαριάδη.