Ο ηθοποιός Ζακ Μπραφ είχε ραγίσει καρδιές με την πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα, το «Garden State» του 2004. Η πίσω από την κάμερα καριέρα του συνεχίστηκε... κατηφορικά, πιο πρόσφατα με το, ας το πούμε χαριτωμένο λόγω καστ, «Εκδίκηση με Στυλ», για να φτάσει τώρα σ' ένα μελόδραμα με ωραιότατες βάσεις (κεντρική ιδέα και ερμηνείες), που υπερφωτίζεται από μια αλαφρωΐσκιωτη αισιοδοξία, καταρρίπτοντας την πειστικότητά του.
Η νεαρή Αλισον ήταν μια κοπέλα που τα είχε όλα, νιάτα, ομορφιά, έναν υπέροχο σύντροφο, μια καλή καριέρα, αγάπη και φιλοδοξία. Μέχρι τη μέρα που, χωρίς δική της υπαιτιότητα, ήταν η οδηγός σ' ένα θανατηφόρο αυτοκινητιστικό. Η Αλισον, που τραυματίστηκε, εθίστηκε στα παυσίπονα κι ο κόσμος της κατέρρευσε. Λίγο καιρό αργότερα, η Αλισον θα ξεκινήσει διστακτικά μια επαφή με τον Ντάνιελ, πατέρα στον οποίο προκάλεσε την ύψιστη απώλεια και η επαφή τους θα την κάνει να πιστέψει ότι το μέλλον μπορεί να μην είναι τόσο ζοφερό όσο μοιάζει.
Με τον Μόργκαν Φρίμαν και το φυσικό κύρος του στο ρόλο του streetwise αλλά σοφού μπαμπά και παππού, με μια εικόνα καλοκαιρινής ζεστασιάς, ο Ζακ Μπραφ χτίζει την ταινία του γύρω από τη Φλόρενς Πιου, για την οποία άλλωστε και την έγραψε, όταν ήταν ζευγάρι. Και, πράγματι, η υπέροχη 27χρονη Αγγλίδα ηθοποιός αποδεικνύει με κάθε ταινία της, όχι απλώς ότι μπορεί να παίξει τα πάντα, αλλά κι ότι μετρημένα και με εσωτερική δύναμη, σαρώνει σε κάθε σκηνή της, όσο μελοδραματική κι αν είναι αυτή.
Κι είναι η ταινία του Μπραφ μελοδραματική στο έπακρο, αλλά και γλυκερή, σκεπασμένη μ' ένα πέπλο «ενσυναίσθησης» και, προοδευτικά, αυξανόμενης αισιοδοξίας για τη ζωή και τ' ανθρώπινα που, ξεκινώντας από μια τόσο τραυματική συνθήκη, καταλήγει και φλατ και προβλέψιμο, ακριβώς σαν τον τόσο διδακτικό, πρωτότυπο τίτλο της.
