O Γουόρικ Θόρντον μάς έχει συστηθεί εδώ και χρόνια - τόσο ως διευθυντής φωτογραφίας, όσο κι ως σκηνοθέτης (η «Γλυκιά Πατρίδα» του είχε κάνει την πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Βενετίας). Ξεκίνησε να κάνει ταινίες και τηλεοπτικές σειρές στην πατρίδα του την Αυστραλία και πάντα εκεί επιστρέφει. Στις ρίζες του που διαπερνούν σύνορα και χάρτες και φτάνουν κάπου ακόμα πιο βαθιά - στην πολιτισμική του κουλτούρα ως γηγενής, στην πνευματικότητά του ως απόγονος φυλών που πίστευαν στον αέρα, τη γη, τη βροχή, τα πνεύματα.
Οταν τον συναντάς (η συζήτησή μας έγινε στο πρόσφατο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης) καταλαβαίνεις ότι δεν του αρέσουν οι συνεντεύξεις. Λίγα λεπτά μετά όμως, αν εισπράξει ότι ενδιαφέρεσαι πραγματικά για απαντήσεις, καταλαβαίνεις ότι αγαπά πολύ τις συζητήσεις.
Μία συζήτηση κάναμε λοιπόν. Με έναν βαθιά πνευματικό άνθρωπο που δεν θέλει να σου μιλήσει για θρησκείες. Με έναν σκηνοθέτη που βρέθηκε στις Κάννες και στα κόκκινα χαλιά, με την πρωταγωνίστριά του Κέιτ Μπλάνσετ, αλλά δε θέλει να σου μιλήσει για αυτή την πλευρά του σινεμά.
Προτιμά να βουτήξετε στην μαγική του διάσταση - στις ταινίες για τη διαφορετικότητα που ανοίγουν διάλογο για το πόσο ίδιοι είμαστε όλοι.
Πώς σκεφτήκατε την ιδέα ενός τέτοιου αγοριού; Αληθεύει ότι το σενάριο βασίζεται σε δικές σας εμπειρίες από τα παιδικά σας χρόνια;
Ναι, αληθεύει. Στα 12 μου χρόνια με έστειλαν σε οικοτροφείο, γιατί ήμουν πολύ άτακτος - έκανα κοπάνες, περνούσα όλη τη μέρα μου στους δρόμους με άσχημες παρέες. Οπότε η μητέρα μου με έστειλε κάπου να είμαι εσώκλειστος, κάπου που δεν μπορούσες να ξεφύγεις - και να ξέφευγες όμως, ήσουν στην μέση της ερήμου. Το οικοτροφείο ανήκε σε μοναστήρι - διεύθυνες και καθηγητές ανήκαν στο Τάγμα του Αγίου Βενέδικτου. Κι αυτή ήταν η πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με τη θρησκεία, πρώτη φορά που μπήκα σε Εκκλησία. Πριν από αυτό είχα τις πολιτισμικές μου επιρροές - την επαφή μου με την ψυχή, το πνεύμα, τη γη. Όμως εκεί μου είπαν ότι όλα αυτά είναι σατανικά - υπάρχει μόνο ένας Θεός κι ο Υιός του. Μπήκα στην Εκκλησία και αντίκρυσα για πρώτη φορά τον Ιησού στο σταυρό. Και σοκαρίστηκα. Η εικόνα του έμοιαζε τόσο επώδυνη και τρομαχτική - τα καρφιά, τα αίματα. Η Εκκλησία μου είχε προσφέρει την πρώτη ταινία τρόμου (γελάει).
Πάνω από όλα, ο Χριστός στο σταυρό ήταν μόνος και θλιμμένος. Κάπως ταυτίστηκα - ήμουν 12 χρονών, μακριά από την μητέρα μου, μακριά από τους ανθρώπους μου, με δασκάλους να μου λένε ότι όσα πίστευα μέχρι τότε από την οικογένεια μου, από τη φυλή μου, ήταν του Διαβόλου. Μπερδεύτηκα, τρόμαξα, κλειδώθηκα. Έκλαιγα συνεχώς. Αυτός ο νέος Θεός είχε πολλές τιμωρίες. Με τρόμαζε. Fast forward, είμαι 35 χρονών και κάθομαι να γράψω ένα σενάριο κι αυτό το αγόρι μου έρχεται στο μυαλό. Και σκέφτηκα την ιδέα: κι αν το έκανα να έχει μεταφυσικές δυνάμεις; Και να μπερδέψει εκείνο όλους τους άλλους; Και να τρομάξει εκείνο όλους τους άλλους;
Όταν ήμουν 22 χρονών είδα ένα φάντασμα. Σοβαρολογώ. Δεν τρόμαξα, το αντίθετο. Αυτή η εμπειρία μου επιβεβαίωσε κάτι που ήδη ένιωθα: υπάρχει κάτι παραπάνω από το ορατό, το λογικό, το χειροπιαστό. Κάτι πάνω και πέρα από εμάς. Σε αυτό πιστεύω. Σε κάτι που δεν χρειάζεται να έχει όνομα, ή Οίκο.»
Αλλάξατε το σενάριο ώστε οι μοναχοί να γίνουν καλόγριες, με ηγουμένη την Αδελφή Αϊλίν, έναν ρόλο που γράφτηκε για την Κέιτ Μπλάνσετ. Κι αυτό γιατί εκείνη σας προσέγγισε και ήθελε να κάνει παραγωγή και να παίξει σε μία ταινία σας. Πώς προέκυψε αυτό;
Ήταν κατά τη διάρκεια του lockdown. Ημασταν όλοι κλεισμένοι στα σπίτια μας και μουδιασμένοι για το αύριο. Και ξαφνικά με παίρνει τηλέφωνο η Κέιτ Μπλάνσετ. Ουπς. Μου θυμίζει (πόσο ντροπιαστικό ότι εγώ δεν το θυμόμουν) ότι είχαμε γνωριστεί σε ένα παλιότερο London Film Festival και μου λέει «η ζωή είναι μικρή, πρέπει να κάνουμε μία ταινία μαζί». Και είπα «ΟΚ». Για ένα μήνα μιλούσαμε καθημερινά στο ΖΟΟΜ - για ταινίες, μουσική, φωτογραφία. Απλώς κάναμε παρέα και γνωριζόμασταν. Νομίζω ότι προσπαθούσε να καταλάβει αν με συμπαθεί - θα μπορούσα να είμαι εντελώς μαλάκας (γελάει). Κάποια στιγμή λοιπόν επιστρέφει το θέμα να γυρίσουμε μία ταινία μαζί. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι γράφω αργά - ένα σενάριο μου παίρνει 4-5 χρόνια. Και ξαφνικά θυμήθηκα το σενάριο που έχω στο συρτάρι, αυτό με το αγόρι που δουλεύω 15 χρόνια. Το είχα ονομάσει «Πατήρ και Υιός» και είχε να κάνει με το αγόρι που καταφθάνει στο ορφανοτροφείο και την επίπτωση που είχε στην πίστη ενός ιερέα. Ήταν ένα καλό σενάριο, αλλά κάτι έλειπε. Είχε καρδιά, αλλά δεν χτυπούσε…
…κι αυτό είναι κάτι που το καταλαβαίνετε, όσο γράφετε;
Απολύτως. Το έδινα να το διαβάσουν άνθρωποι που εμπιστεύομαι και οι αντιδράσεις ήταν «ναι μεν, αλλά…» Όταν ψάχναμε πρότζεκτ με την Κέιτ λοιπόν, σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να αλλάξω αυτό το υπάρχον σενάριο, να κάνω τον ιερέα γυναίκα. Οπότε μία καλόγρια. Και τότε έγινε το κλικ. Γιατί στο παλιό σενάριο, όσα έκανε ο ιερέας ήταν μέσα στα καθήκοντα του. Για μία γυναίκα όμως, για μία καλόγρια, η ανάγκη της να κρατήσει το μοναστήρι της ανοιχτό μέσα στην κρίση, την έκανε να υπερβάλει, να καταπατά τα όρια της και όσα επέτρεπε η θρησκεία της. Να αμαρτάνει. Και μπουμ. Αυτό απογείωσε το σενάριο. Και η Κέιτ ενθουσιάστηκε!
Οταν παιδάκι μπήκα για πρώτη φορά στην Εκκλησία και αντίκρυσα τον Ιησού στο σταυρό, σοκαρίστηκα. Η εικόνα του έμοιαζε τόσο επώδυνη και τρομαχτική - τα καρφιά, τα αίματα. Η Εκκλησία μου είχε προσφέρει την πρώτη ταινία τρόμου. Πάνω από όλα όμως στεναχωρήθηκα: ο Χριστός στο σταυρό ήταν μόνος και θλιμμένος..»
Είναι το Νέο Αγόρι κι αυτό με τη σειρά του ένα σύμβολο του Ιησού; Βρέθηκε στην έρημο, ήταν κάτι το διαφορετικό, αρχικά τρόμαξε, μετά θεωρήθηκε «θείο»;
Ήθελα να παίξω με την έννοια του τι φοβόμαστε και απορρίπτουμε ναι. Αλλά ήθελα να δείξω πρώτα από όλα ένα παιδί. Μην ξεχνάτε ότι δεν έχουμε ιδέα για την παιδική ηλικία του Χριστού. Κάποια στιγμή επανεμφανίζεται, ενώ έχει εξαφανιστεί για χρόνια. Τι έκανε στα παιδικά του χρόνια; Όταν ανακάλυψε τις δυνάμεις του; Μήπως τις χρησιμοποίησε προς ώφελός του; Να κόψει την ουρά στο φαγητό, να πάρει πρώτος το ζεστό ψωμί; Ήταν παιδάκι. Και ήθελα επίσης να παίξω με την έννοια του «ποιος είναι το Νέο Αγόρι;». Μήπως δεν είναι η πνευματικότητα των Αβορίγινων που προϋπήρχε; Μήπως δεν είναι το παιδί της ταινίας; Μήπως ο Ιησούς είναι το Νέο Αγόρι;
Κατά κάποιον τρόπο το διαφορετικό αγόρι συναντά μία διαφορετική γυναίκα. Ήταν και εκείνη μία ξένη, μία άλλη απέναντι στην θρησκεία, λόγω του φύλου της…
Ακριβώς! Κάθε απόφαση της ήταν μία αμαρτία. Κι αυτό εμπνέει για έναν πολύ ενδιαφέροντα χαρακτήρα και ένα έξτρα σύμβολο για την ιστορία που ήθελα να πω.
Η Κέιτ είναι εντελώς rock ’n’ roll - αυτός είναι ο μόνος χαρακτηρισμός που της ταιριάζει. Μου έκανε ερωτήσεις που κανονικά χρειαζόμουν να τις επεξεργαστώ για μέρες, αλλά αφορούσαν την επόμενη λήψη και είχα 5 λεπτά. Ποτέ όμως δεν έκανε κανέναν να αισθάνεται κατώτερος ή λίγος. Σε έπαιρνε μαζί της, σε ανέβαζε. Με μια οικειότητα πραγματικά νατουραλιστική, αβίαστη. Μετά από δυο μέρες έλεγες «η Κέιτ» σαν να είναι η φίλη σου κι όχι η οσκαρική σου πρωταγωνίστρια. Δύο λεπτά μετά όμως, όταν φώναζες «action», αυτό που έβλεπες από το μόνιτορ ήταν ένα πλάσμα μαγικό...»
Οπότε ξαφνικά βρίσκεστε με μία super star να ηγείται του πρότζεκτ. Ποια είναι η πραγματική επίδραση του να έχεις την Κέιτ Μπλάνσετ στην ταινία σου; Τι πόρτες ανοίγει, τι φέρνει με το ταλέντο της στην ταινία ή πόσο τρομάζει το ειδικό της βάρος έναν σκηνοθέτη;
Θα σας σοκάρω, γιατί κι εγώ σοκαρίστηκα τότε. Μόλις η Κέιτ είπε ναι στην ταινία, θεώρησα ότι το μπάτζετ ήταν βέβαιο. Ότι οι χρηματοδότες θα δώσουν αυτομάτως εκατομμύρια. Δεν έγινε καθόλου έτσι. Ήταν πολύ επιφυλακτικοί. Ήμασταν αμέσως μετά τον covid, τα σινεμά ήταν κλειστά για μήνες, ο κόσμος δεν είχε επιστρέψει, δεν ξέραμε αν θα επιστρέψει. Δεν τους έφτανε η Κέιτ, δεν τους έφτανε να διαβάσουν μόνο το σενάριο.
Ήθελαν εμένα στα μίτινγκς να εξηγώ κάθε σκηνή, κάθε χαρακτήρα, κάθε κίνητρο. Και εγώ δεν είμαι άνθρωπος να μιλήσω για οικονομικά. Η μόνη σχέση μου με το μπάτζετ είναι ότι ξέρω ότι δεν πρέπει να το ξεπεράσω. Αλλά να εμπλακώ σε μίτινγκ με επενδυτές για να τους πείσω να δώσουν μπάτζετ; Όχι το δικό μου φόρτε. Όμως πήγαινα και απαντούσα σε όλες τις ερωτήσεις. Νομίζω ότι ήθελαν να νιώσουν από τον δημιουργό γιατί ήταν αναγκαίο να πούμε μία τέτοια ιστορία. Ήθελαν να δουν πόσο πάθος είχα να γυρίσω την ταινία. Η Κέιτ ήταν η σφραγίδα επιβεβαίωσης, αλλά ήθελαν περισσότερα.
Η Κέιτ είναι μία θεότητα στη θρησκεία που εμείς πιστεύουμε: το σινεμά.»
Πώς ήταν η ίδια στο γύρισμα; Είναι η Μπλάνσετ των 2 Όσκαρ, είναι η παραγωγός, είναι μία ηθοποιός πειθαρχημένη στο όραμα του σκηνοθέτη;
Είναι εντελώς rock ’n’ roll - αυτός είναι ο μόνος χαρακτηρισμός που της ταιριάζει. Οπως κάθε πραγματικά σπουδαίος άνθρωπος, είναι μαγική και απλή ταυτόχρονα, αλλά καθόλου «απλή». Μου έκανε ερωτήσεις που κανονικά χρειαζόμουν να τις επεξεργαστώ για μέρες, αλλά αφορούσαν την επόμενη λήψη και είχα 5 λεπτά. Ποτέ όμως δεν έκανε κανέναν να αισθάνεται κατώτερος ή λίγος. Σε έπαιρνε μαζί της, σε ανέβαζε. Με μια οικειότητα πραγματικά νατουραλιστική, αβίαστη. Μετά από δυο μέρες έλεγες «η Κέιτ» σαν να είναι η φίλη σου κι όχι η οσκαρική σου πρωταγωνίστρια. Δύο λεπτά μετά όμως, όταν φώναζες «action», αυτό που έβλεπες από το μόνιτορ ήταν ένα πλάσμα μαγικό. Είναι μία θεότητα στη θρησκεία που εμείς πιστεύουμε: το σινεμά.
Η λέξη “μαγεία” υπάρχει έντονα στο λεξιλόγιο σας - είτε πρόκειται για κάτι μυστικιστικό ή για την μαγεία του σινεμά. Μεγαλώνοντας, και μετά από όλες αυτές τις εμπειρίες, ποια είναι η δική σας κατασταλαγμένη σχέση με την πνευματικότητα; Πιστεύετε;
Όταν ήμουν 22 χρονών είδα ένα φάντασμα. Σοβαρολογώ. Το συνάντησα. Δεν τρόμαξα, δεν έχω κάποια ιστορία τρόμου να αφηγηθώ, αλλά το είδα. Ήταν ένα μικρό κοριτσάκι, κρατούσε ένα μωρό και προσπαθούσε να το βάλει για ύπνο. Αυτή η εμπειρία όμως μου επιβεβαίωσε κάτι που ήδη ένιωθα: υπάρχει κάτι παραπάνω από το ορατό, το λογικό, το χειροπιαστό. Ήταν κάτι το καθησυχαστικό και πανέμορφο. Τώρα μπορώ να πιστέψω. Σε κάτι που δεν χρειάζεται να έχει όνομα, ή Οίκο. Μπορώ να πιστέψω σε μία πνευματικότητα που υπάρχει εκεί έξω. Όχι ο άνθρωπος δεν είναι η αρχή και το τέλος.
Το αγόρι θα μπορούσε να είναι σε μια προσφυγική βάρκα που φτάνει στις ακτές της Ελλάδας και μπαίνει με εκατοντάδες άλλους σε καταυλισμό. Και ξαφνικά παρουσιάζει αυτές τις δυνάμεις. Τι θα έκαναν οι αρχές; Πώς θα αντιδρούσε η κοινωνία; Θα ήταν ακόμα κάτι εχθρικό, τρομαχτικό; Πώς θα το υποδεχόντουσαν οι Χριστιανοί;»
Υπάρχουν άνθρωποι που δηλώνουν άθεοι, αλλά πιστεύουν και εφαρμόζουν πολύ περισσότερο τις διδαχές του Ιησού στη ζωή τους: αλληλεγγύη, καλοσύνη, μοίρασμα, αγάπη. Η ταινία σας, με ένα σκουρόχρωμο, «διαφορετικό» αγόρι που φτάνει ξένο σε ένα σύστημα με άλλους κανόνες, μου θύμισε τι συμβαίνει σήμερα σε όλο το δυτικό κόσμο. Θέλατε να κάνετε ένα σχόλιο για το προσφυγικό;
Όχι επίτηδες, αλλά ναι η ταινία μπορεί να διαβαστεί με πολλαπλούς τρόπους. Όπως κάθε συμβολική ταινία, κάθε αλληγορία κι αυτός είναι ο σκοπός της. Φυσικά, το αγόρι θα μπορούσε να είναι σε μια προσφυγική βάρκα που φτάνει στις ακτές της Ελλάδας και μπαίνει με εκατοντάδες άλλους σε καταυλισμό. Και ξαφνικά παρουσιάζει αυτές τις δυνάμεις. Τι θα έκαναν οι αρχές; Πώς θα αντιδρούσε η κοινωνία; Θα ήταν ακόμα κάτι εχθρικό, τρομαχτικό; Πώς θα το υποδεχόντουσαν οι Χριστιανοί;
Δύσκολο να αποδεχθούν οι Χριστιανοί κάποιον αλλόθρησκο ως Άγιο. Παλιότερα τους διαφορετικούς, τους έκαιγαν στην πυρά ως δαίμονες.
Για αυτό και στην ταινία ήθελα να δείξω, με εφέ, τις δυνάμεις αυτού του αγοριού. Μπορεί να μην γίνεται εμφανές, αλλά ήθελα την αντίστιξη: στη χριστιανική θρησκεία λέμε «ο Θεός λειτουργεί με μυστήριους τρόπους». Αλλά δεν τους βλέπεις ποτέ. Για αυτό στην ταινία, η δύναμη της Εκκλησίας δεν επιβεβαιώνεται με κάποιο θαύμα - κι αυτό το έκανα επίτηδες. Θαύματα, που ο θεατής τα βλέπει, κάνει το αγόρι. Κι αυτό γιατί ήθελα να τιμήσω την κουλτούρα μου. Όταν κάτι μεταφυσικό σου συμβαίνει το ονομάζουμε «Μετάβαση στο Όνειρο». Και οι λευκοί θεωρούν ότι το είδαμε απλώς στον ύπνο μας. Ενώ για εμάς η μετάβαση είναι σε μια παράλληλη, μεταφυσική διάσταση που εξηγείται μόνο όταν την πιστεύεις. Όπως και η πίστη τον λευκών στο Θεό.
Συνήθως πρέπει να κάνεις ακρόαση σε εκατοντάδες παιδιά. Εκατοντάδες. Εμείς είχαμε κάνει κάλεσμα σε σχολεία Αβορίγινων και είχαμε συγκεντρώσει 300. Ο Ασουάν ήταν το δεύτερο παιδί που είδα...»
Πώς βρήκατε τον Ασουάν Ριντ, τον νεαρό πρωταγωνιστή σας; Έχει ξαναπαίξει κάπου ή είναι η πρώτη του ταινία;
Όχι ήταν η πρώτη του φορά. Η διαδικασία για να βρεις ένα παιδί ερασιτέχνη είναι γνωστή και εφιαλτική: συνήθως πρέπει να κάνεις ακρόαση σε εκατοντάδες παιδιά. Εκατοντάδες. Εμείς είχαμε κάνει κάλεσμα σε σχολεία Αβορίγινων και είχαμε συγκεντρώσει 300. Ο Ασουάν ήταν το 2ο παιδί που είδα. Σοκαρίστηκα με την ενέργεια του. Moυ είχαν στείλει ένα βιντεάκι που ξεκινούσε με εκείνον πλάτη, να περπατάει σε έναν χωματόδρομο. Έβλεπα τα μαλλιά του, το πίσω μέρος του κεφαλιού του. Κι όμως ένιωθα ότι κάτι τρέχει, κάτι συμβαίνει, ήθελα να μάθω τι είναι αυτό το πλάσμα. Ποιο είναι αυτό το αγόρι. Περνάει από ακρόαση και ξέρω ότι τον βρήκα. Για να βεβαιωθώ ότι δεν είχα τρελαθεί, είδα ακόμα 30 παιδιά. Όμως κάποια στιγμή σταμάτησα, ήταν ανώφελο. Είχα βρει αυτό που ήθελα, τέλος. Και στα γυρίσματα έγινε κάτι μαγικό. Όπως το Νέο Αγόρι μπήκε σε ένα χώρο που δεν ήξερε και έμεινε σιωπηλός να τον παρατηρεί, πριν εμφανίσει τις δυνάμεις του, έτσι κι ο Ασουάν αρχικά μπήκε ντροπαλός, σιωπηλός στο σετ. Δεν είμαστε καλόγεροι (γελάει), είμαστε κινηματογραφιστές, αλλά για τον Ασουάν ήμασταν κάτι που δεν ήξερε και αρχικά τον τρόμαζε και λίγο. Εκατσε από δίπλα, και σιγά σιγά έβγαλε αυτό το ταλέντο και μάς μάγεψε όλους.
Μιλήσατε για τη σιωπή και ήθελα να σας ρωτήσω. Γιατί το αγόρι είναι αρχικά βουβό; Είναι ένα ακόμα σύμβολο;
Ηθελα να κάνω ένα σχόλιο για τους Αβορίγινες και τη γλώσσα. Στην Αυστραλία, πριν την επέλαση των Βρετανών, είχαμε 400 διαλέκτους - αντίστοιχες των 400 διαφορετικών γηγενών φυλών. Μπορεί να υπήρχαν 1-2 κοινές λέξεις, αλλά όλοι είχαν τη δική τους γλώσσα. Παραδοσιακά λοιπόν, αν βρισκόσουν στη γη μιας άλλης φυλής, δεν μιλούσες ποτέ. Μόνο άκουγες - δεν έβγαζες λέξη της δικής σου διαλέκτου, από σεβασμό. Αυτό που έκαναν ήταν να χρησιμοποιούν τη νοηματική, μιλούσαν με τα χέρια. Ήθελα να μεταφέρω στην ταινία, χωρίς να το υπογραμμίζω, ότι αυτό το αγόρι κουβαλούσε έναν σεβασμό για το νέο μέρος που ήρθε. Ακόμα κι αν για τους λευκούς φαινόταν ακριβώς το αντίθετο - ότι ήταν άγριος, απολίτιστος. Είναι βέβαια ένα «βουβό» σχόλιο (γελάει).
Στην Αυστραλία, πριν την επέλαση των Βρετανών, είχαμε 400 διαλέκτους - αντίστοιχες των 400 διαφορετικών γηγενών φυλών. Μπορεί να υπήρχαν 1-2 κοινές λέξεις, αλλά όλοι είχαν τη δική τους γλώσσα. Παραδοσιακά λοιπόν, αν βρισκόσουν στη γη μιας άλλης φυλής, δεν μιλούσες ποτέ. Μόνο άκουγες - δεν έβγαζες λέξη της δικής σου διαλέκτου, από σεβασμό..»
Πόσο βουβά ήταν τόσα παιδιά στα γυρίσματα; Δεν ξέρατε το κλισέ “ποτέ μη δουλεύεις με παιδιά ή ζώα στις ταινίες”; Επιβεβαιώθηκε;
Νομίζω ότι ήμουν τόσο απασχολημένος με το να κάνω την ταινία που το είχα ξεχάσει. Και ξαφνικά, πρώτη μέρα στο σετ, φτάνει ένα λεωφορείο και κατεβαίνουν 8 παιδιά ουρλιάζοντας, σπρώχνοντας το ένα το άλλο, πετώντας πέτρες.
Πάγωσα. «Αμάν! Ποτέ μη δουλεύεις με παιδιά ή ζώα», το ξέχασα. Κι εγώ είχα να κάνω με 8 από αυτά (σκάει στα γέλια). Όλα όμως πήγαν καλά. Ήταν υπέροχα παιδιά, τους άρεσε η ταινία, συνεργαστήκαμε πολύ καλά.
Ποιο είναι το επόμενο βήμα μετά την διεθνή επιτυχία της ταινίας; Θα σας κερδίσει η Αμερική; Έχετε κάτι έτοιμο ή θα περιμένουμε 10 χρόνια να γράψετε το επόμενο σενάριο (γελάμε και οι δύο)
Όχι όχι έχω δύο σενάρια έτοιμα. Θα δούμε ποιο θα υπερισχύσει. Και όχι, δεν δουλεύω στην Αμερική. Δεν γυρίζω τις ταινίες μου στην Αμερική - αν έχω δουλέψει στο Χόλιγουντ το κάνω με τη δεύτερη ιδιότητα μου, του διευθυντή φωτογραφίας. Τις δικές μου ταινίες θέλω να τις κάνω, όσο μπορώ πιο ελεύθερος, στην Αυστραλία. Άλλωστε οι συνάδελφοί μου στην Αμερική, αν θέλουν να κάνω ταινία πια, περισσότερο καταλήγουν στις πλατφόρμες.
Αυτό είναι κάτι που δεν το θέλετε; Ποια είναι η γνώμη σας για τη σχέση πλατφόρμας-σινεμά; Οι πλατφόρμες για μένα είναι σαν τους «All You Can Eat» μπουφέδες. Βλέπεις ποσότητα και επιλογές και βάζεις πάρα πολλά στο πιάτο σου αχόρταγα, αλλά τελικά δεν μπορείς να τα φας, μπερδεύεσαι, ανακατεύεται το στομάχι σου. Κι επίσης ελάχιστα είναι νόστιμα. Όμως είσαι άπληστος, ξέρεις ότι μπορείς να τα έχεις όλα. Όταν πηγαίνεις σινεμά, επιλέγεις μία ταινία, αγοράζεις ένα εισιτήριο, κάθεσαι στη θέση σου για 2 ώρες και τη βλέπεις. Σπάνια ένας θεατής φεύγει μετά από 15 λεπτά από μία ταινία. Στην πλατφόρμα όμως, φεύγει. Πάει πιο κάτω. Δεν δίνει ευκαιρίες. Αφήνει το πιάτο του γεμάτο και πάει να ξανακοιτάξει τι άλλο έφεραν στον μπουφέ. Όταν όμως τρώει το ένα φαγητό που του μαγείρεψε η μητέρα του, το ευχαριστιέται. Το σέβεται.
«Το Νέο Αγόρι» κυκλοφορεί στις ελληνικές αίθουσες από την Πέμπτη 21 Μαρτίου από την One From the Heart
