Ο Μικ Τράβις είναι ένας έφηβος μαθητής ενός αυστηρού βρετανικού σχολείου αρρένων τη δεκαετία του ’60. Αυτός και η παρέα του, είναι τα πιο αντισυμβατικά αγόρια της τάξης, και αυτό τους έχει κάνει στόχο των τελειόφοιτων μαθητών, που συνηθίζουν να τρομοκρατούν τους άλλους μαθητές, κάνοντας τους καψόνια. Ο Μικ, όμως, πνίγεται μέσα στο ανυπόφορο και καταπιεστικό κλίμα του συντηρητικού σχολείου και αποφασίζει πως ήρθε η ώρα να κάνει την επανάσταση του.
Γυρισμένο λίγους μήνες μετά την εξέγερση των φοιτητών τον Μάιο του 1968 στο Παρίσι και εν μέσω μιας Μ. Βρετανίας σε ολοκληρωτική κρίση αξιών, το «If....» αναπνέει το οξυγόνο της επανάστασης χωρίς αιτία και αυτό είναι φανερό σε κάθε του πλάνο. Οι προφανείς αναφορές που κοσμούν τον τοίχο του κεντρικού ήρωα, Μικ Τράβις, προδίδουν τα «ταραγμένα» μέτωπα της εποχής (ο Τσε Γκεβάρα, ο πόλεμος στο Βιετνάμ) και ο συμβολισμός του εκπαιδευτικού ιδρύματος ως μικρογραφία της καταπιεστικής (βρετανικής) κοινωνίας το κάνουν να μοιάζει σχεδόν ξεπερασμένο, ένα φιλμ του επείγοντος και της επικαιρότητας.
Διαβάστε ακόμη: Flixibility: O Μάης του '68 των Beatles και των Stones
Λάθος. Ο Λίντσεϊ Αντερσον δεν κάνει μια ταινία «για», αλλά «με αφορμή» την χρονιά που θα άλλαζε τον κόσμο, λειτουργώντας μάλλον προφητικά για τις δεκαετίες που θα ακολουθούσαν. Ολοκληρώνοντας τελικά μια ταινία υποθετική, όπως ο τίτλος της. Ο οποίος συμβολικά διαθέτει τέσσερα αποσιωπητικά, Λες για να τονίσει ακόμη περισσότερο το βασικό ερώτημα – του τότε, του σήμερα και του πάντα: «τι θα γινόταν αν....».
Δείτε εδώ το φινάλε του «If....» - αν δεν έχετε δει την ταινία μην πατήσετε το play:
