Αυτοσχεδιαστικό, συγκινητικό, σκληρό κι ανθρώπινο, κοντά στο σινεμά του Κεν Λόουτς ή των αδερφών Νταρντέν, το δεύτερο φιλμ του Βέλγου Γκιγιόμ Σενέζ με τίτλο «Οι Αγώνες Μας» κρύβει μέσα του μια μεγάλη ερμηνεία από τον Ρομέν Ντιρίς στο ρόλο ενός πατέρα που πρέπει να αναλάβει μόνος την ανατροφή των παιδιών του - ακόμη μια απόδειξη πως στα 44 του χρόνια ο μεγάλος σταρ του γαλλικού σινεμά δεν έχει να αποδείξει τίποτα εκτός από το πόσο καλός ηθοποιός είναι.
Τον συναντήσαμε στις Κάννες, λίγο μετά την πρεμιέρα της ταινίας «Οι Αγώνες Μας» στην Εβδομάδα Κριτικής και λίγο πριν μια θαυμάσια εμπορική επιτυχία που τον έφερε υποψήφιο για το Σεζάρ Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνίας. Και μιλήσαμε μαζί του για τους αγώνες που μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους.
Ολη η ταινία ήταν μια αναζήτηση της αλήθειας. Δεν υπήρχε σενάριο με διαλόγους. Είχαμε μόνο μια περίληψη του σεναρίου και μια περιγραφή του τι έπρεπε να συμβεί στην κάθε σκηνή. Ηταν η πρώτη φορά που το έκανα αυτό στην καριέρα μου, αλλά τελικά ανακάλυψα πως δεν ήταν δύσκολο να βρεις τις λέξεις που ταίριαζαν στην κάθε περίσταση. Οι αυτοσχεδιασμοί μας βοήθησαν να ανακαλύπτουμε συνεχώς τους ρόλους μας και τους εαυτούς μας, μέχρι τη στιγμή που νιώθαμε ότι αυτό που λέγαμε και κάναμε ήταν αυτό που θα έκαναν οι ήρωες. Υπάρχουν σημεία που οι διάλογοι κρύβουν μέσα τους δισταγμό, που τα λόγια δεν ακούγονται καθαρά, καλύπτονται από τη φωνή του άλλου. Οπως συμβαίνει στη ζωή.
Οταν διάβασα την ιστορία, γοητεύτηκα από αυτόν τον ήρωα. Από τον τρόπο με τον οποίο επενδύει τα πάντα στο να φροντίζει τους άλλους, χωρίς να σκέφτεται το κόστος για τον ίδιο και την οικογένειά του. Επίσης, σε μια εποχή όπου τα θέματα φύλου βρίσκονται στο κέντρο μιας μεγάλης συζήτησης, είναι τρομερά ενδιαφέρον ότι εδώ κοιτάμε την ιστορία ενός γονιού που πρέπει να μεγαλώσει μόνος του το παιδί του από την πλευρά ενός άνδρα. Υπάρχουν πολύ λίγες ταινίες που έχουν ασχοληθεί με την ανδρική πλευρά του θέματος - το «Κράμερ εναντίον Κράμερ» είναι η προφανής αναφορά.
Τα παιδιά είναι οι καλύτεροι ηθοποιοί, όταν μιλάμε για αυτοσχεδιασμό. Δεν το είχα καταλάβει, αλλά τα παιδιά μπορούν να αυτοσχεδιάζουν χωρίς όριο, πετυχαίνοντας υπέροχες ερμηνευτικές στιγμές. Γι' αυτά όλη η ταινία ήταν ένα παιχνίδι. Οπως όταν παίζουν, είναι ανεξάντλητα, γεμάτα ιδέες, κουράζονται και μετά από λίγο ξεκινούν ξανά από την αρχή. Εχουν τις σωματικές και πνευματικές αντοχές που χρειάζεται μια ταινία.
Δεν πιστεύω ότι οι άνδρες είναι λιγότερο συναισθηματικοί από τις γυναίκες. Νομίζω ότι απλά κρύβουν περισσότερο τα συναισθήματά τους. Οπως κάνει και ο ήρωας της ταινίας. Είναι περισσότερο ταμπού όταν είσαι άνδρας να δείχνεις ευάλωτος. Προσωπικά, δεν υπήρξε ποτέ κάτι που να με εμποδίσει να δείξω αυτά που νιώθω στους άλλους, όταν και εφόσον νιώσω την ανάγκη να το κάνω.»
Επιλέγω τις ταινίες περισσότερο με μια αίσθηση. Οπως όταν διαβάζεις ένα βιβλίο και ταυτίζεσαι με έναν ήρωα. Είναι κάτι που το νιώθεις, δεν είναι κάτι που μπορείς να εξηγήσεις. Ετσι γίνεται και με τα σενάρια. Αν δεν νιώσω αυτή την αίσθηση, είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσω στη συνέχεια στον σκηνοθέτη ή σε όποιον μου έχει προτείνει το ρόλο. Γενικά νομίζω ότι αν εμπιστεύομαι κάτι στη ζωή και στην καριέρα μου, αυτό είναι το ένστικτό μου.
Αυτό που αναζητώ στις ταινίες και τους ρόλους είναι κοινό, είτε πρόκειται για μια χαμηλού προϋπολογισμού ταινία, είτε για μια ταινία στο Χόλιγουντ. Πριν από το «Οι Αγώνες Μας» έκανα το «Ολα τα Λεφτά του Κόσμου» του Ρίντλεϊ Σκοτ. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι πάντα ο ήρωας και ο σκηνοθέτης με τον οποιό θα συνεργαστώ. Δεν με νοιάζει αν είναι πρωτοεμφανιζόμενος ή ένας σκηνοθέτης με πείρα. Και επίσης δεν με νοιάζει η εθνικότητά του. Θα κάνω μια διεθνή ταινία στα αγγλικά, μόνο αν με ενδιαφέρει ο ρόλος. Οχι απλά για να κάνω διεθνή καριέρα.
Αγωνιζόμαστε καθημερινά για το καλύτερο. Ολη η ζωή είναι ένας αγώνας. Αλλοι αγώνες είναι πιο εύκολοι, άλλοι πιο δύσκολοι. Θα ήμουν αγνώμων αν έλεγα πως αγωνίζομαι στη ζωή μου, με τον τρόπο που το κάνουν άνθρωποι της καθημερινότητας που έχουν να αντιμετωπίσουν προβλήματα επιβίωσης. Σημασιά έχει να ξέρεις τις προτεραιότητές σου και να μπορείς να είσαι παρών όταν οι περιστάσεις το απαιτούν.
