Προσοχή: το άρθρο περιέχει spoilers και από τα έξι επεισόδια της σειράς «Moon Knight».
Τα τελευταία χρόνια η Marvel, ίσως περισσότερό από κάθε άλλο στούντιο εκεί έξω, προσπαθεί να συμπεριλάβει στις ταινίες και στις σειρές της ομάδες ανθρώπων που σπάνια βλέπουμε να έχουν κάποια αντιπροσώπευση στη βιομηχανία. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά πρόσφατα έχει αρχίσει να αγγίζει και θέματα που όπου ελάχιστες ταινίες και σειρές του είδους των υπερηρωικών ταινιών, και πόσο μάλλον αυτές της Marvel, είχαν παλιότερα την τόλμη να προσεγγίσουν.
H αρχή έγινε με το υπέροχο «WandaVision», όπου μίλησε, μέσα από ένα συναισθηματικά φορτισμένο και καθαρτήριο ταξίδι, για τον πόνο που νιώθουμε όταν βιώνουμε τον χαμό ενός δικού μας αγαπημένου προσώπου, αλλά και την κατάθλιψη που έρχεται μέσα από αυτό, και το πόσο επηρεάζουν όλα αυτά τόσο την ζωή μας όσο και εκείνη των γύρων μας. Και μπορεί οι υπόλοιπες σειρές της να ακολούθησαν μια πιο (βαρετά υπερηρωική) πεπατημένη, το τελευταίο πόνημα της Marvel με τίτλο «Moon Knight» έρχεται όχι μόνο για να εισάγει έναν ακόμα καινούργιο χαρακτήρα στον ήδη μακρύ κατάλογο του MCU, αλλά, κυρίως, να τολμήσει να αγγίξει ίσως ένα από τα πιο μεγάλα ταμπού της κοινωνίας: εκείνο της ψυχικής υγείας.
Διαβάστε ακόμα: Ο Οσκαρ Αϊζακ λέει πως το «Moon Knight» είναι γεμάτο από περίεργες αποφάσεις
Προς τιμή του, το «Moon Knight» αποτελεί μια τολμηρή κίνηση που δεν ακολουθεί την τυπική φόρμουλα υπερήρωων της Marvel, καθώς μοιάζει σαν να βρίσκεται αποκομμένο από το υπόλοιπο MCU. Η σειρά φαίνεται να ξεκινά ήδη από την τελευταία πράξη όπου σιγά σιγά εμείς, μαζί με τον χαρακτήρα του Στίβεν Γκραντ (ο Οσκαρ Αϊζακ στην συναρπαστική του πρώτη στο MCU), προσπαθούμε να γεμίσουμε τα κενά. Μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση σίγουρα, αφήνοντας εκτός τις όποιες περιττές origin μυθολογίες από τις οποίες θέλουν τους νέους χαρακτήρες να περνάνε, σαν κάποιο είδος μύησης, πριν εγκαθιδρύσουν την παρουσία τους στο αντίστοιχο κινηματογραφικό τους σύμπαν, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί και μια έξυπνη, και σε στιγμές αρκετά εύστοχη, σεναριακή τροπή για να μιλήσει για κάτι πολύ πιο σοβαρό.
Βλέπετε η σειρά εξερευνά το πώς μπορεί να είναι κάποιος υπερήρωας έχοντας διασχιστική διαταραχή ταυτότητας (γνωστή κι ως διαταραχή πολλαπλής προσωπικότητας). Μέσα σε αυτό η σειρά χτίζει, καθ’ όλη την διάρκεια των έξι επεισοδίων της, τον δικό της ρυθμό για τον τρόπο με τον οποίο θέλει να πει την ιστορία της. Μας εισάγει πρώτα στον χαρακτήρα του Γκραντ, έναν χαμηλών τόνων υπάλληλο του Βρετανικού Μουσείου, ο οποίος έχει τεράστιο πάθος με την αιγυπτιολογία. Ομως δεν αργεί να μας γνωρίσει, λίγο πριν τελειώσει το πρώτο επεισόδιο, και μια νέα προσωπικότητα, εκείνη του Μαρκ Σπέκτορ, ο οποίος παρουσιάζεται ως πρώην μισθοφόρος και φαίνεται πως ζει στο μυαλό του Γκραντ, χωρίς να γνωρίζουμε ακριβώς ποια ήταν εκείνη η προσωπικότητα που δημιούργησε την άλλη, μεταμορφώνοντάς τον έτσι στον υπερήρωα Moon Knight.
Στην αρχή ο Στίβεν και ο Μαρκ είναι δυο προσωπικότητες οι οποίες δεν τα πάνε καθόλου καλά και δυσκολεύονται να συνυπάρξουν στο ίδιο σώμα, καθώς όταν ο ένας κυριαρχεί ο άλλος προσπαθεί να τον ανατρέψει. Η συνδι-αλλαγή μεταξύ αυτών των δύο χαρακτήρων γινόταν αντιληπτή στην αρχή με κάποια black outs, όπου τη μια στιγμή ο Στίβεν μπορεί να βρισκόταν στο σπίτι του και την επόμενη σε ένα χωρίο κάπου στην Ελβετία ή τη μια να απειλείται από κάποιους κακούς και την επόμενη όλοι να βρίσκονται αναίσθητοι (ή νεκροί) γύρω του. Προσθέστε και το γεγονός πως και οι δύο ήρωες επιλέχθηκαν από έναν αρχαίο Αιγύπτιο θεό, τον Κονσού, τον θεό του φεγγαριού, λόγω αυτής της διαταραχής, ως το άβατάρ του στην Γη για να αποδώσουν την δική του εκδοχή δικαιοσύνης στους κακούς και σχεδόν ολόκληρο το Αιγυπτιακό Πάνθεον, με τη θεά Αμμούτ (ή Αμμιτ) και τον κακό απόστολό της, και αρχηγό της αίρεσης, Αρθουρ Χάροου (ένας εξίσου απολαυστικός Ιθαν Χοκ) να αποτελούν τους κύριους ανταγωνιστές, για να συμπληρωθεί έτσι κάπως η Marvelική αυτή συνταγή.
Διαβάστε ακόμα: Ο Ιθαν Χοκ μιλάει για τους λόγους που τον έπεισαν να πρωταγωνιστήσει στην σειρά της Marvel «Moon Knight»
Tα πράγματα αρχίζουν να παίρνουν μια διαφορετική τροπή από τα μέσα του τέταρτου επεισοδίου και μετά, όπου ο Χάροου σκοτώνει τον Στίβεν/Μαρκ και ο ίδιος περνάει από ένα είδος καθαρτήριου, το οποίο παρουσιάζεται μέσα από μια σουρεαλιστική σκηνή ενός ψυχιατρικού νοσοκομείου, με τον Στίβεν να έχει διαχωριστεί από τον Μαρκ και να τον ψάχνει μέσα στα διάφορα δωμάτια όπου, όταν επιτέλους συναντιούνται, πρέπει να περάσουν από τον ποταμό Ντουάτ και να βρουν έναν τρόπο να ισορροπήσουν την ζυγαριά με τις καρδιές τους για να φτάσουν στις Πύλες του Οσιρι. Αυτό το σημείο είναι και που αποτελεί τον καταλύτη για την βαθιά εσωτερική κάθαρση του ήρωα.
Ξεκινά ένα ταξίδι στο παρελθόν για να μας δείξει την τραυματική εμπειρία που πέρασε ο Μαρκ σαν παιδί, χάνοντας τον αδερφό του, με τη μητέρα του να τον κατηγορεί για τον θάνατό του, δημιουργώντας την προσωπικότητα του Στίβεν για να μπορέσει να προστατεύσει τον εαυτό του από την κακοποίηση της μητέρας του αλλά και από την ανικανότητα του πατέρα του στο να τον προστατεύσει από αυτήν. Σίγουρα δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε μια σειρά na παίζει οπτικά και με τις έννοιες της πραγματικότητας, των ονείρων και των κόσμων που δημιουργεί το μυαλό μας για να μας προστατεύσει από το κακό (βλέπε και το «Legion» του Νόα Χόλεϊ), αλλά εδώ ο showrunner της, Μοχάμεντ Ντιάμπ παίζει με λεπτές ισορροπίες όπου όμως δεν αφήνει τα όποια κλισέ να υπερκαλύψουν την οποία δραματική βαρύτητα έχουν οι συγκεκριμένες σκηνές.
To ταξίδι τους είναι σκληρό και σε στιγμές αβάσταχτο και για τους δυο – ο Μαρκ δεν ήθελε να βιώσει ξανά το δράμα αυτό και ο Στίβεν δεν χαίρεται καθόλου όταν μαθαίνει πως ήταν απλά μια δημιουργία της φαντασίας, αλλά είναι εκείνη την στιγμή που αρχίζει η διαδικασία της επούλωσης. Η στιγμή που και οι δυο αποδέχονται τα καλά, αλλά κυρίως τα ελαττώματά, ο ένας του άλλου, ανοίγοντας τις καρδιές τους και μιλώντας για το ό,τι τους βαραίνει. Είναι η στιγμή - σημαντική για τις ζωές όλων μας - που αρχίζεις να συμφιλιώνεσαι με το παρελθόν σου, αλλά κυρίως με τον ίδιο σου τον εαυτό, που μαθαίνεις να μην τον κατηγορείς και να αρχίζεις να τον αγαπάς. Εσύ είσαι το πραγματικό φως που θα σώσει τον εαυτό από οποιαδήποτε ψυχολογική καταδίκη τον έχεις καταδικάσει.
Η στιγμή που οι δύο ήρωες μαθαίνουν να συνυπάρχουν βρισκόμαστε μπροστά σε μια από τις πιο όμορφες και συγκινητικές στιγμές του MCU.
Διαβάστε ακόμα: Υπάρχει το χάος μέσα του. Πρώτο τρέιλερ για το «Moon Knight» της Marvel
Ο Οσκαρ Αϊζακ εδώ έχει μια αρκετά δύσκολη, αλλά ταυτόχρονα ενδιαφέρουσα, πρόκληση: υποδύεται δυο διαφορετικούς αλλά επίσης τόσο ίδιους χαρακτήρες οι οποίοι έρχονται αντιμέτωποι με το κοινό τους παρελθόν. Η εξαιρετική, άλλοτε συγκινητική και άλλοτε άγρια, ερμηνεία του (η οποία, αν θέλετε τη γνώμη μας, σίγουρα θα είναι υποψήφια στα φετινά Emmy ή/και στις Χρυσές Σφαίρες αργότερα) φαίνεται να αποτελεί και το θεμέλιο της σειράς, με τον ίδιο να παραμένει πιστός και αληθινός σε κάθε στιγμή της.
Το «Moon Knight» είναι και φυσικά μια αρκετά θεαματική σειρά με εντυπωσιακές μάχες - θυμίζει σε στιγμές κάτι από «Ιντιάνα Τζόουνς» και τη «Μούμια» του Στίβεν Σόμερς - γεμάτες από CGI χαρακτήρες και τέρατα (εξάλλου μην ξεχνάμε πως ακόμα μιλάμε για μια σειρά της Marvel). Πριν και μετά από την ψυχαγωγική της αξία, κάνει εξαιρετική δουλειά, δίνοντας θετικό πρόσημο και αντιμετωπίζοντας με ευαισθησία ένα τόσο σημαντικό ζήτημα, εκείνο της ψυχικής υγείας. Κάτι που, υπερήρωας ή μη, έχεις την ανάγκη να δεις και να ακούσεις.
