Οταν ο Λάρι Κλάρκ αποφάσισε να γυρίσει την πρώτη του ταινία, μεταφέροντας τη φωτογραφική λατρεία του για τα παιδιά της generation Χ σε ένα από τα πιο μελαγχολικά δοκίμια για την εφηβεία που γυρίστηκαν ποτέ, ήταν λίγοι όσοι μπορούσαν να φανταστούν πως το «Kids» θα γινόταν η ταινία - σύμβολο για μια ολόκληρη γενιά και μαζί μια μαρτυρία για όσα θα άφηναν ως παρακαταθήκη τα 90s στην κοινωνική ποπ κουλτούρα των επόμενων δεκαετιών.
Ο Λάρι Κλαρκ δεν ξαναγύρισε ποτέ καμία ταινία που να αγγίξει (καλλιτεχνικά και όχι μόνο) την ένταση του «Kids», τα παιδιά που «εκτέθηκαν» στο φακό του πήραν τους δικούς τους δρόμους μέσα και έξω από την βιομηχανία του θεάματος και ακριβώς 20 χρόνια μετά η ταινία που έκανε την πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ του Sundance το 1995 για να γίνει ένα σύγχρονο αμερικάνικο classic μοιάζει πλέον με το σημείο αναφοράς μιας απλής ιδέας που ήταν ικανή να αλλάξει τον κόσμο.
Σε ένα πάνελ που συγκέντρωσε τον Λάρι Κλαρκ, τον Χάρμονι Κορίν, τη Ροζάριο Ντόσον, την Κλόε Σεβινί, τον Λίο Φιτζπάτρικ, την Τίγια Γκόρντον και τον παραγωγό Κάρι Γουντς, το «Kids» γιόρτασε τα 20 του χρόνια στο BAMcinemaFest του Μπρούκλιν.
«Πρέπει να θυμάστε πως όλα ήταν απλά παιδιά στο πάρκο. Τίποτα παραπάνω.»
Ο Χάρμονι Κορίν, υπεύθυνος για το σενάριο του «Kids» (συνάντησε και ο ίδιος τον Λάρι Κλαρκ σε ένα πάρκο στα 18 του χρόνια) συνοψίζει τον σχεδόν ντοκιμαντερίστικο αυθορμητισμό του «Kids», ένα σχέδιο που δεν είχε σκοπό να αφηγηθεί μια ιστορία, αλλά την ιστορία όλων αυτών των παιδιών που μεγάλωναν σε μια Αμερική - ναρκοπέδιο, ακριβώς την εποχή όπου ένα πρόγραμμα γονεϊκής μέριμνας μοίραζε προφυλακτικά έξω από τα σχολεία, με την Καθολική Εκκλησία να αντίτίθεται και τα παιδιά στα πάρκα της χώρας να κυκλοφορούν με σειρές προφυλακτικών στο λαίμο.
«Ξεκίνησε σαν ένα ντοκιμαντέρ, γιατί έκανα παρέα με τους σκέιτερς για περισσότερα από τρία χρόνια. Ολα όσα συμβαίνουν στην ταινία ήταν πραγματικά γεγονότα, εκτός από την ιστορία της Τζένι. Σκέφτηκα αυτή την ιδέα ενός κοριτσιού που κολλάει τον ιό του AIDS από μια σεξουαλική επαφή και αυτό έγινε το κέντρο της ταινίας, η οποία πλέον δεν μπορούσε να είναι ντοκιμαντέρ», δηλώνει ο Λάρι Κλαρκ.
«Ηταν η πρώτη περίοδος που προσπαθούσα να γράφω. Οπότε για μένα όλη η εμπειρία ήταν τόσο πρωτόγνωρη, γιατί κανένας από εμάς δεν είχε κάνει τίποτα πριν, ήμασταν ερασιτέχνες. Το θέμα του AIDS ήταν κάτι σαν το "Στα Σαγόνια του Καρχαρία". Δεν ξέραμε τίποτα για την ασθένεια, εκτός από το σίγουρο γεγονός ότι δεν θέλαμε να κολλήσουμε», συμπληρώνει ο Χάρμονι Κορίν.
To κάστινγκ για το «Kids» ήταν ένα γεγονός από μόνο του. Αφού για πρώτη φορά μια αμερικανική ταινία με εφήβους για τη ζωή των εφήβων απαιτούσε πραγματικούς εφήβους σε «απαγορευτικές» ηλικίες για το θέμα της ταινίας και με την ειρωνική κατάληξη ενός «ακατάλληλου κάτω από τα 17» που απαγόρευε στη νεολαία της Αμερικής να δει τον εαυτό της στο σινεμά.
«Θεέ μου, μεγαλώσαμε», δηλώνει η Ροζάριο Ντόσον σήμερα, τότε στα 15 της χρόνια στον πρώτο και πιο δύσκολο ρόλο της ζωής της.
«Αν μαζεύουν παιδιά από το δρόμο, εμένα με βρήκαν να κάθομαι στα σκαλιά ενός πάρκου στο East Village, σκέφτηκα από μέσα μου πως αυτό δεν θα οδηγήσει πουθενά. Θυμάμαι να κάθομαι με την Κλόε στη σκηνή που περιμένουμε τα αποτελέσματα για το AIDS και να της διηγούμαι πως πριν από λίγες μέρες είχα φιλήσει για πρώτη φορά αγόρι σε ένα παιχνίδι μπουκάλας. Οταν η ταινία έφτασε στο Φεστιβάλ του Sundance, δεν είχα ιδέα τι ήταν το Sundance», δηλώνει η Ροζάριο Ντόσον.
To ίδιο και η Τίγια Γκόρντον που πήγε μαζί με την κολλητή της στο κάστινγκ, δεν έχει παρά ένα πέρασμα στην ταινία και τότε δεν είχε ιδέα ποιος ήταν ο Λάρι Κλαρκ (ανακάλυψε πως ήταν ένας διάσημος φωτογράφος όταν μετά το κάστινγκ πήγε σε ένα βιβλιοπωλείο στη Νέα Υόρκη): «Οταν η ταινία βγήκε στις αίθουσες, όλοι ήταν τελείως σοκαρισμένοι από το πως παρουσίαζε τους εφήβους. Οταν το είδα ξανά, ανακάλυψα πως μόνο το 5 ή 10% ήταν υπερβολή σε σχέση με αυτό που πραγματικά συνέβαινε. Οι γονείς μου δεν είχαν ιδέα ότι έφευγα από το Λονγκ Αϊλαντ και περνούσα τις μέρες μου στη Νέα Υόρκη. Τα 90s ήταν τα χειρότερα: το απόγειο της κακής συμπεριφοράς. Φαντεζί ναρκωτικά, οι δύο γονείς να λείπουν όλοι μέρα στη δουλειά, έτσι ξεκίνησαν όλα. Πειραματιζόμασταν πολύ με τα ναρκωτικά, με το σεξ.»
Το «Kids» έγινε το γεγονός του Φεστιβάλ του Sundance, προβλήθηκε στις Κάννες, κόστισε μόλις 1.5 εκατομμύρια δολάρια και έβγαλε στις αμερικάνικες αίθουσες 7.5 και παγκοσμίως 20 εκατομμύρια δολάρια, η Κλόε Σεβινί (αφού πήρε πρώτα τα χρήματα της αμοιβής της για ένα ταξίδι στο Παρίσι) και η Ροζάριο Ντόσον ξεκίνησαν λαμπρές καριέρες, ο Χάρμονι Κορίν έγινε ο ιερέας του ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά, o Tζάστιν Πιρς που έπαιζε τον Κάσπερ αυτοκτόνησε το 2000 και ο Λέο Φιτζπάτρικ που υποδύεται τον Τέλι χρειάστηκε χρόνια μέχρι να αποφασίσει να επιστρέψει στο σινεμά.
«Τόσα πολλά παιδιά λένε ακόμη και σήμερα πως το φιλμ είναι η αιτία για την οποία μετακομίζουν στη Νέα Υόρκη», δηλώνει ο Λάρι Κλαρκ. «Μιλάμε για παιδιά που πλέον ανήκουν στις δικές τους σκηνές και όμως η ταινία μοιάζει να τους λέει ακόμη πολλά. Είναι τόσο περίεργο για μένα το γεγονός πως αντέχει είκοσι χρόνια μετά.»
«Συνήθιζα να τη βλέπω μια φορά κάθε χρόνο. Κάποια στιγμή σταμάτησα. Το να βλέπω σήμερα πως όλο αυτό κάτι λέει στα νέα παιδιά είναι καταπληκτικό», συμπληρώνει η Ροζάριο Ντόσον.
«Δεν νομίζω ότι το "Kids" θα μπορούσε να γυρίστεί σήμερα», δηλώνει ο Χάρμονι Κορίν.
«Η ταινία μιλούσε για παιδιά που προσπαθούσαν να κρυφτούν. Που ήθελαν να φτιάξουν ένα δικό τους κόσμο μέσα στις σκιές. Σήμερα η λογική των νέων είναι να βρίσκονται όλα σε δημόσια θέα.»
Διαβάστε ακόμη:
