Φυγή (Flee) του Γιόνας Πόερ Ρασμούσεν
Η «Φυγή» του Γιόνας Πόερ Ράσμουσεν θα μπορούσε να μείνει στην ιστορία ως ότι κατάφερε να ήταν η μοναδική ταινία στην ιστορία των Οσκαρ που προτάθηκε την ίδια χρονιά για Οσκαρ Ντοκιμαντέρ, Οσκαρ Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας και Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων. Αλλά είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό. Είναι ένα πραγματικά συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ ακολουθεί την αληθινή ιστορία φυγής του Αμίν Ναγουάμπι (το όνομα δεν είναι αληθινό, η ιστορία όμως είναι και ανήκει σε ένα φίλο του σκηνοθέτη) από το Αφγανιστάν σε μικρή ηλικία, για ένα ομηρικό ταξίδι προς την ελευθερία. Ο Αμίν είναι τώρα 36 ετών, κάτοικος της Δανίας, ακαδημαϊκός κι έτοιμος να παντρευτεί τον επί χρόνια σύντροφο του… Ερχεται αντιμέτωπος για πρώτη φορά μετά από χρόνια με το γεμάτο πόνο παρελθόν του και εκμυστηρεύεται την ιστορία του. Μια ιστορία που έχει ομοιότητες με πολλών προσφύγων που κατάφεραν να αποκτήσουν μια καινούργια ζωή, αλλά που κουβαλούν πάντα μαζί τους το τραύμα.
Η ψηφοφορία των αναγνωστών: Εσύ ψήφισες για την καλύτερη ταινία του 2022;
Power Points
Η επιλογή του animation ως μέσο εικονογράφησής της. Καταφέρνει να δώσει τον απαιτούμενο λυρισμό στην προσωπική αφήγηση του Αμίν δίνοντας στην ιστορία τον αντίκτυπο που της αξίζει. Την χρωματίζει έντονα στις στιγμές μιας ζωηρής ευφορίας των παιδικών του χρόνων, αλλά δεν φοβάται να μετατραπεί σε κάτι πιο σκοτεινό και πιο αδίστακτο, σχεδιάζοντας πιο θολές σκηνές, εκπέμποντας έτσι μια αβάσταχτη αίσθηση πανικού, καθώς η ζωή του αλλάζει σε κάτι πιο εφιαλτικό, πάντα με τη βαρύτητα που δικαιούνται.
Θα μείνει κλασσικό
Γιατί μέσα σε όλα αυτά, ο Ρασμούσεν με την ταινία του, αρνείται να απλοποιήσει το δράμα αυτού του ανθρώπου, να γίνει διδαχτικό μετατρέποντάς το σε έναν θρίαμβο. Η ιστορία του Αμίν, οι ενοχές και το βαρύ φορτίο που ακόμη κουβαλά, χτίζονται με αμεσότητα, βάθος και τρυφερότητα είναι οι πτυχές που απαρτίζουν το πολυσύνθετο πορτρέτο ενός ανθρώπου κι όχι απλώς τη δραματική ιστορία ενός πρόσφυγα, δίνοντάς την βαρύτητα που χρειάζεται για να σε κάνει να αγωνιάς, να χαρείς, να συγκινηθείς αλλά και πάνω από όλα να νοιαστείς για εκείνον.
Η σκηνή που δεν θα ξεχάσουμε
Η σκηνή στο μέσα στο βαν στην οποία ο μικρός Αμίρ μαζί με ένα άλλο παιδί φυγαδεύονται από την Ρωσία και μοιράζονται μια όμορφη στιγμή ακούγοντας μαζί το «Joyride» των Roxette. Μια από τις πιο τρυφερές σκηνές της ταινίας, γεμάτη συναίσθημα η οποία, με έναν μαγικό τρόπο, μετατρέπει τα όνειρά σου σε ελπίδα για να ζήσεις το τώρα ακόμα και όταν το αύριο μοιάζει σκοτεινό και αβέβαιο.
Γράψαμε στο Flix
Με στιγμές έντονης αγωνίας, θλίψης, αλλά και χιούμορ, ομορφιάς και συναισθηματικής ανάτασης, το φιλμ του Ρασμούσεν δεν φοβάται να γίνει «κινηματογραφικό», δεν διστάζει να δώσει χώρο στη συγκίνηση και ξέρει πώς να μιλήσει για όλα εκείνα που έχουν σημασία δίχως στιγμή να γίνει διδακτικό. Διαβάστε ολόκληρη την κριτική εδώ.
Και κάτι ακόμη
Οι Νικολάι Κόστερ Βαλντάου και Ριζ Αχμεντ έγιναν οι παραγωγοί της ταινίας όταν την είδαν και την λάτρεψαν στο Sundance τον Ιανουάριο του 2021 με τους ίδιους να δανείζουν τις φωνές τους στην αγγλική μεταγλώττιση της ταινίας ως ο σκηνοθέτης και ο Αμίν αντίστοιχα. Τέλος ο Μπονγκ Τζουν-χο, ο σκηνοθέτης των οσκαρικών «Παράσιτων», κατέταξε την ταινία ως μία από τις αγαπημένες του ταινίες του 2021, αποκαλώντας την ως «το πιο συγκινητικό κινηματογραφικό κομμάτι της χρονιάς» και όχι άδικα.
