Το προηγούμενο, βραβευμένο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ντοκιμαντέρ του Γιόνας Πόερ Ρασμούσεν, «What He Did», βασιζόταν, όπως και το «Flee», σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση του κεντρικού του ήρωα στον σκηνοθέτη. Στο «What He Did», αυτός ήταν ένας άντρας που είχε εκτίσει την ποινή του για τον φόνο του εραστή του, αλλά δεν είχε τελειώσει με την «καταδίκη» του. Στο «Flee» είναι ένας Αφγανός πρόσφυγας ο οποίος έχει πια βρει καταφύγιο και μια καινούρια ζωή στη Δανία, αλλά το ταξίδι του ακόμη τον στοιχειώνει.
Ο Αμίν (αυτό δεν είναι το αληθινό του όνομα) είναι φίλος του σκηνοθέτη και δέχτηκε να του αφηγηθεί την ιστορία του αλλά κρατώντας την ανωνυμία του, κάτι που συνέτεινε στην επιλογή του animation ως μέσο εικονογράφησής της. Μια επιλογή που λειτουργεί απόλυτα και συναρπαστικά, μεταμορφώνοντας μια ούτως ή άλλως έντονα προσωπική αφήγηση, σε κάτι που σε παρασύρει και σε εμπλέκει, δίνει στην ιστορία τον αντίκτυπο που της αξίζει και κυριολεκτικά χρωματίζει τις λέξεις του Αμίν με τη βαρύτητα που δικαιούνται.
Από τα παιδικά του χρόνια στην Καμπούλ, τη φυγή της οικογένειάς του, το limbo τους στη Ρωσία, το χωρισμό του από τη μητέρα του, έως την άφιξή του στη Δανία, την πρώτη του επίσκεψη σε ένα gay bar, τις ενοχές και το βαρύ φορτίο που ακόμη κουβαλά, το «Flee» χτίζει με αμεσότητα και βάθος, με τρυφερότητα και νοιάξιμο το αληθινό πορτρέτο ενός ανθρώπου κι όχι απλώς τη δραματική ιστορία ενός πρόσφυγα.
Με στιγμές έντονης αγωνίας, θλίψης, αλλά και χιούμορ, ομορφιάς και συναισθηματικής ανάτασης, το φιλμ του Ρασμούσεν δεν φοβάται να γίνει «κινηματογραφικό», δεν διστάζει να δώσει χώρο στη συγκίνηση και ξέρει πώς να μιλήσει για όλα εκείνα που έχουν σημασία δίχως στιγμή να γίνει διδακτικό.
Ενα συγκλονιστικό, υπέροχο ντοκιμαντέρ που κερδίζει δίκαια μια θέση ανάμεσα στις καλύτερες ταινίες των τελευταίων χρόνων.
