«Η ζωη είναι κάποιου είδους τιμωρία έτσι δεν είναι;» Η Σάρον της Μίμι Ρότζερς θα βρεθεί αντιμέτωπη με την ίδια της την απελπισία ή την γνώση της απόλυτης αλήθειας όταν λίγο πριν το τέλος του φιλμ κι έχοντας δοκιμάσει τον εαυτό της, την πίστη και τις αντοχές της θα βρεθεί αντιμέτωπη με αυτό που περίμενε, μόνο και μόνο για να ανακαλύψει ότι αυτό στο οποίο ελπίζεις δεν είναι απαραίτητα αυτό που έχεις ανάγκη.
Το «The Rapture», γραμμένο και σκηνοθετημένο από τον Μάικλ Τόλκιν (ο οποίος είχε μόλις κερδίσει μια υποψηφιότητα για Οσκαρ για το σενάριο του «Παίκτη» του Ρόμπερτ Αλτμαν), είναι μια ταινία που αντλεί κατ’ ευθείαν από την Αποκάλυψη του Ιωάννη, αλλά κι από την αλίευση των μαθητών του Ιησού στην Καινή Διαθήκη, για να χτίσει ένα καινούριο κινηματογραφικό ευαγγέλιο για ανθρώπους που προτιμούν να ερευνούν πριν πιστέψουν.
Η ιστορία ξεκινά με την ηρωίδα του να απαντά στα τηλέφωνα ενός κέντρου Πληροφοριών, να συνδέει μηχανικά τους ανθρώπους στην άλλη άκρη της γραμμής με το νούμερο που αναζητούν. Στην άλλη άκρη της δικής της ζωής, τα βράδια φορά το μικρό μαύρο φόρεμά της και με τον φίλο της Βικ, αναζητούν άλλα ζευγάρια πρόθυμα να ανταλλάξουν συντρόφους για σεξ.
Ομως κάτω από το βολικά τακτοποιημένο δίπολο της μέρας και της νύχτας, τίποτα δεν είναι όπως πρέπει και κάπως έτσι κρυφακούγοντας τους ψιθύρους των συνάδελφων της, αφήνοντας δυο ευαγγελιστές να της μιλήσουν, κοιτώντας με εμμονή το ανεξήγητο τατουάζ μιας γυμνής γυναίκας και βλέποντας ένα όνειρο που θα της ξεκλειδώσει αυτό που νομίζει ότι έψαχνε, η Σάρον θα βρει τον Θεό.
Και θα του δοθεί ολοκληρωτικά, χτίζοντας μια καινούρια ζωή που ακολουθεί πιστά τους κανόνες όταν η προηγούμενη απλά τους απέρριπτε, με μια οικογένεια που χτίζει με έναν πρώην ερωτικό της παρτενέρ τον όποιο υποδύεται ο Ντέβιντ Ντουκόβνι κι ένα όμορφο ξανθό κοριτσάκι. Αλλα ακόμη κι έτσι κάτι λείπει. Ακόμη κι έτσι κάτι περιμένει. Κάτι που δεν είναι άλλο παρά την έλευση του τέλους των ημερών και την ανάληψή τους στον παράδεισο.
Και σε αυτό το σημείο, ή ίσως κι ακόμη νωρίτερα, θα ήταν εύκολο ή και αναμενόμενο για μια ταινία να δει την Σάρον σαν μια γυναίκα που πολύ απλά έχει χάσει την λογική της, ή που απλά άλλαξε τον εθισμό της στο σεξ με αυτόν στην αγάπη του Θεού, αλλά το «The Rapture» αντιμετωπίζει την πίστη της με απόλυτο σεβασμό. Μοιάζει να πιστεύει στην σιγουριά της για την επερχόμενη αποκάλυψη και για το επουράνιο βασίλειο που μας περιμένει με την ίδια θέρμη που το κάνει και η ηρωίδα του. Και σε κάνει συνοδοιπόρο της σε αυτό το θρησκευτικό και υπαρξιακό της ταξίδι, δίχως να έχει σημασία αν εκτός οθόνης πιστεύεις ή όχι.
Γιατί η ταινία του Μάικλ Τόλκιν όπως κάθε σωστή παραβολή, έχει φυλαγμένο για το τέλος ένα ηθικό δίδαγμα, που εδώ δεν είναι άλλο από μια κατά μέτωπο αντιπαράθεση με την ιδέα του θεού, της πίστης σε μια οντότητα που απαιτεί την αγάπη και την άνευ όρων αποδοχή της κυριαρχίας του. Ο θεός στο «The Rapture» συγχωρεί, αλλά δεν είναι πανάγαθος, είναι ανοιχτός σε όλους αλλά γεμάτος κανόνες. «Γιατί θα πρέπει να τον ευχαριστήσω για το δώρο τόσου πολύ πόνου;» αναρωτιέται η Σάρον στις πύλες του παραδείσου, έχοντας διανύσει μια διαδρομή που θα χρειαζόταν την δική της, εναλλακτική βίβλο για να χωρέσει.
Και μέχρι να την φέρει ως εκεί, η ταινία του Τόλκιν έχει κατορθώσει να χτίσει ένα από τα πιο σύνθετα και ενδιαφέροντα φιλμ πάνω στην πίστη και την ιδέα του θεού που γυρίστηκαν ποτέ, το οποίο παρά τις όποιες αδυναμίες ενός πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη, κρατά ακόμη και σήμερα, 27 χρόνια από την πρώτη του προβολή, ανέπαφη την δύναμη των ερωτημάτων του.
Αφιέρωμα | Η Βίβλος με τον τρόπο του Flix
«Μαύρος Νάρκισσος» των Μάικλ Πάουελ και Εμερικ Πρέσμπεργκερ
«Ενας Προφήτης μα τι Προφήτης» του Τέρι Τζόουνς
«Ο Πρίγκιπας της Αιγύπτου»
«Η Ομίχλη» του Φρανκ Ντάραμποντ
«Το Ημερολόγιο Ενός Εφημέριου» του Ρομπέρ Μπρεσόν
