Η ταινία
Το σενάριο της ταινίας βασίζεται στο διήγημα του Τάσου Γουδέλη, «Η Πρόταση» (από τη συλλογή «Η Παρουσία», εκδ. Κέδρος, 2010), και αφηγείται μέσα από δύο οπτικές μια ασυνήθιστη (;) ιστορία. Ενας πατέρας με τη μικρή του κόρη γίνονται μάρτυρες σε ένα καφέ μιας «πρότασης» από ένα μαστροπό προς μια ξένη γυναίκα (Ρωσίδα). Από το διπλανό τραπέζι όπου κάθεται το ζευγάρι, ο πατέρας, κυρίως, συλλαμβάνει σκόρπιες φράσεις, από τις οποίες καταλαβαίνει ότι ο άντρας «προτείνει» στη γυναίκα να κυοφορήσει το παιδί ενός άτεκνου πλουσίου, έναντι αμοιβής. Στη μέση της συζήτησης οι μάρτυρες αποχωρούν και στη συνέχεια παρακολουθούμε από την αρχή την ιστορία αυτής της «πρότασης».
Οι σκηνοθέτες
Ο Τάσος Γουδέλης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1949. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.Στη δεκαετία του ’70 συνεργάσθηκε ως κριτικός κινηματογράφου με διάφορα περιοδικά και εφημερίδες. Από το 1982 συνεργάζεται με τον ποιητή Κώστα Μαυρουδή στην έκδοση του λογοτεχνικού περιοδικού ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ στο οποίο, μεταξύ άλλων, ασχολείται και με την κινηματογραφική κριτική. Εχει γράψει τρία βιβλία για τον κινηματογράφο («Ορσον Γουελς: Το Είναι και το Φαίνεσθαι», 1985, «Αδελφοί Ταβιάνι: Χάος και Ουτοπία», 1986 και «Τζον Χιούστον: Ο Τελευταίος των Κλασσικών», 1988), τα οποία έχουν κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Αιγόκερως. Αρθρα του για τον κινηματογράφο δημοσιεύονται σε διάφορα περιοδικά, εφημερίδες και ειδικές εκδόσεις της Π.Ε.Κ.Κ. και του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Επί χρόνια υπήρξε μέλος (αντιπρόεδρος) του Δ.Σ. της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (Π.Ε.Κ.Κ.), αιρετό μέλος του Δ.Σ. Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου (1993-1997) καθώς και μέλος της Επιτροπής αδειών για τις κινηματογραφικές σχολές. Εχει υπάρξει μέλος επιτροπών στα Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, Δράμας και σε φεστιβάλ ντοκιμαντέρ καθώς και μέλος της Επιτροπής Βραβείων Ποιότητας Κινηματογράφου του Υ.Π.Π.Ο. Εχει διδάξει στο τμήμα Μ.Μ.Ε. του Παντείου Πανεπιστημίου ( 1996-1997) τεχνική σεναρίου καθώς και σε διάφορες κινηματογραφικές σχολές (Σταυράκου, Παπαντωνόπουλου) Ιστορία Κινηματογράφου και τεχνική σεναρίου. Από το 1997 μέχρι το 2007 δίδαξε Ιστορία Κινηματογράφου στην Ανωτέρα Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Εχει γράψει έξι συλλογές διηγημάτων και το μυθιστόρημα «Οικογενειακές Ιστορίες» (Κέδρος, 2006). Για τη συλλογή του «Η Γυναίκα που Μιλά» απέσπασε το Κρατικό βραβείο διηγήματος και το βραβείο διηγήματος του περιοδικού Διαβάζω για το 2003. Από το 1998 μέχρι το 2009 συνεργάσθηκε με το ένθετο Βιβλιοθήκη της εφημερίδας Ελευθεροτυπία παρουσιάζοντας ξένη λογοτεχνία. Εχει σκηνοθετήσει τις ταινίες μικρού μήκους «Ο Δολοφόνος της Λεωφόρου» (2006, συν-σκηνοθεσία Βασίλης Γουδέλης, Βραβείο Μοντάζ Φεστιβάλ Δράμας), «Η Συνάντηση» (2008, Τιμητική Διάκριση Φεστιβάλ Δράμας), «Ευαγγελισμός» (2010) και, φέτος, μαζί με τον Βασίλη Γουδέλη, το «Διπλανό Τραπέζι».
Ο Βασίλης Γουδέλης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980. Σπούδασε Ιστορία στο Τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εχει σκηνοθετήσει τις μικρού μήκους ταινίες «Ο Δολοφόνος της Λεωφόρου» (2006, συν-σκηνοθεσία Τάσος Γουδέλης, Βραβείο Μοντάζ Φεστιβάλ Δράμας), «No Entry» (2007, αφιερωμένη στη μνήμη του Νίκου Νικολαίδη, η οποία έχει προβληθεί στο τιμητικό αφιέρωμα για τον σκηνοθέτη στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης) και, φέτος, μαζί με τον Τάσο Γουδέλη, το «Διπλανό Τραπέζι», ενώ έχει συνεργασθεί στο σενάριο της ταινίας μικρού μήκους «Η Συνάντηση» (2008).
Τρεις ερωτήσεις για το «Διπλανό Τραπέζι»
Ποια ήταν η αφορμή ή η σκέψη που σας οδήγησε να κάνετε την ταινία σας;
Η «πρόταση» του μαστροπού προς την ξένη, βόρεια γυναίκα έχει δραματικό ενδιαφέρον, νομίζουμε. Ασχετα με το εάν τα γεγονότα που τρέχουν στη χώρα μας έχουν κάνει λιγότερο «ασυνήθιστη» την προηγούμενη πρόταση. Σε τελευταία ανάλυση το ζήτημα που θίγει η ταινία είναι γενικότερα (θλιβερά) κοινωνικό: είμαστε λαός που δυστυχώς χρειάζεται αιμοδότηση σε πολλά επίπεδα. Το «ξανθόμαλλο γένος», που περίμεναν οι ραγιάδες να τους σώσει από τους Αγαρηνούς, μας... βοηθά σήμερα με τον τρόπο του, χτυπώντας την ... υπογεννητικότητα (και όχι μόνο).
Πώς θα την περιγράφατε σε κάποιον που θα σας ρωτούσε τι είναι η ταινία σας;
Η ταινία μας, όπως ήδη έγινε αντιληπτό, είναι ένα ταχυδράμα πάνω στο πρόβλημα μιας νέας γυναίκας και μια αδρή αλληγορία για την κατάσταση μιας «ασθενικής» κοινωνίας. Πέρα, όμως, από αυτά ήταν μια μικρή πρόκληση στο επίπεδο της (αφηγηματικής) φόρμας, η οποία απαιτούσε δύο οπτικές γωνίες, δύο προσλήψεις της ιστορίας.
Εκτός από τη χρονική διάρκεια μιας ταινίας, ο προσδιορισμός «μικρού μήκους» ορίζει κάτι άλλο κατά τη γνώμη σας; Και γιατί ναι ή όχι;
Οπωσδήποτε όχι. Για μας η έννοια της διάρκειας είναι βασική. Οταν μιλάμε για «μικρού μήκους», «μικρή φόρμα» στο σινεμά, τη λογοτεχνία, τα εικαστικά κ.λ.π. θεωρούμε ότι θίγουμε την καταστατική αρχή του εκφράζεσθαι. Γιατί κεφαλαιώδες αισθητικό στοιχείο σε όλες τις μορφές τέχνης είναι το ευσύνοπτο. Είμαστε εναντίον των περιγραφικών, σχοινοτενών αφηγήσεων. Να θυμίσουμε το σχετικό «ανέκδοτο» από τον Πασκάλ, ο οποίος γράφοντας σε ένα φίλο του σημείωσε στο τέλος: «Με συγχωρείς που σου γράφω πολλά, αλλά βιάζομαι...».
info
Σκηνοθεσία, Παραγωγή: Βασίλης και Τάσος Γουδέλης / Φωτογραφία: Γιάννης Ξηρουχάκης / Μουσική: Βύρων Γουδέλης / Ηχος: Γιώργος Στούπης / Ηθοποιοί: Σοφιάννα Θεοφάνους, Τάσος Λιανός, Αντώνης Βαχαβιολος, Ροδάνθη Καραβασίλη / Βοηθός Παραγωγής: Μπάμπης Σιδηρόπουλος / Μακιγιέζ: Κυριακή Μελλίδου / Ηλεκτρολόγος: Χάρης Πουρνιάς / Διάρκεια: 9’ 20’’
Μάθετε πληροφορίες και δείτε υλικό των ταινιών όλων των φετινών υποψηφίων του Φεστιβάλ Δράμας εδώ.
Δείτε στο gallery φωτογραφίες από το «Διπλανό Τραπέζι»
