Για την KVL: Οι δημιουργοί του «Εμείς: Μια Ταινία για τον Bloody Hawk» μιλούν στο Flix

Στη διάρκεια των τελευταίων ετών έχουμε δει ντοκιμαντέρ για καλλιτέχνες της εγχώριας χιπ χοπ σκηνής να πραγματοποιούν σταδιακά την εμφάνισή τους, εδραιώνοντας την παρουσία της στα ελληνικά κινηματογραφικά δρώμενα και αναδεικνύοντας συγχρόνως τη δυναμική της ως προς τη διαμόρφωση της δημοφιλούς κουλτούρας. Το «Εμείς: Μια Ταινία για τον Bloody Hawk», σε σκηνοθεσία του Στέλιου Κοτιώνη και του Ορέστη Πλακιά και σενάριο της Φαίδρας Βόκαλη και του Κωστή Θεοδοσόπουλου, μπορεί να αποτελεί απότοκο της παραπάνω συνθήκης, ωστόσο λειτουργεί ως πολλά περισσότερα από ένα βιογραφικό / hip hop doc.

Με αφορμή την κυκλοφορία του ντοκιμαντέρ για τον ράπερ – φαινόμενο στις κινηματογραφικές αίθουσες, συναντήσαμε τα 3/4 του δημιουργικού team πίσω από το πρότζεκτ, προκειμένου να συζητήσουμε για όλα εκείνα που οδήγησαν στην υλοποίησή του, τι είναι αυτό που καθιστά τον Bloody Hawk συναρπαστικό ως κινηματογραφικό υποκείμενο (και όχι μόνο), καθώς και τι σηματοδοτεί η ταινία, τόσο για τους ίδιους τους συντελεστές, όσο και για το κοινό που αναμένεται να την παρακολουθήσει.

Το «Εμείς: Μια Ταινία για τον Bloody Hawk» κυκλοφορεί από την Πέμπτη, 10 Απριλίου στις κινηματογραφικές αίθουσες, σε διανομή της Tanweer και παραγωγή της Foss Productions και της Dynasty Group Athens. Διαβάστε την αναλυτική γνώμη του Flix για την ταινία, πατώντας εδώ και δείτε το τρέιλερ παρακάτω.

Πώς προέκυψε η ιδέα για το ντοκιμαντέρ; Ποια ήταν τα βήματα από τη σύλληψη μέχρι την πραγμάτωσή της;

Ορέστης Πλακιάς: Πριν από περίπου τρία χρόνια με τον Στέλιο [σ.σ. Κοτιώνη] γνωρίσαμε μέσω του συνεργάτη μας, Σωτήρη Λυκουρόπουλου της Seed Point, τον Γιώργο Ραφτόπουλο, τον άνθρωπο που τρέχει ουσιαστικά το Dynasty Group Athens. Εμείς, σαν Foss Productions, είχαμε μόλις ολοκληρώσει τον πρώτο κύκλο του «Maestro», το «Milky Way» και τα γυρίσματα του «Αρκάντια» του Γιώργου Ζώη. Βρισκόμασταν σε ένα δημιουργικό momentum, το οποίο συνέπεσε με τη γνωριμία μας με τον Γιώργο [σ.σ. Ραφτόπουλο]. Εγώ άκουγα άκουγα χιπ χοπ από πολύ μικρός και γνωρίζοντας το artist slate της Dynasty, αρχίσαμε να συζητάμε το ενδεχόμενο να κάνουμε κάτι μαζί. Μιλήσαμε με αφορμή δύο πρότζεκτ που είχαν ήδη ξεκινήσει να δουλεύονται από την Dynasty και από άλλους συνεργάτες και είπαμε να ψάξουμε να βρούμε κάτι το οποίο θα μπορούσαμε να αναλάβουμε από την αρχή. Κάποια στιγμή στην κουβέντα μας για το ποιοι καλλιτέχνες μας αρέσουν πολύ και θεωρούμε ότι έχουν ιστορίες που θα μας ενδιέφερε να πούμε, συζητήσαμε για τον Bloody με τον Στέλιο, ο οποίος είχε ήδη συνεργαστεί μαζί του με αφορμή το «Τον Κόσμο Γυρίζω» του What's Up, και συνειδητοποιήσαμε ότι βλέπαμε κάτι πολύ ενδιαφέρον ο καθένας από την πλευρά του. Αρχίσαμε να σκεφτόμαστε πώς θα πάρει μορφή αυτή η ιδέα οπότε απευθυνθήκαμε στη Φαίδρα [σ.σ. Βόκαλη] και τον Κωστή [σ.σ. Θεοδοσόπουλο], τους οποίους ξέρουμε πολλά χρόνια και σιγά - σιγά ξεκινήσαμε το ψάξιμο.

Στην πραγματικότητα οι ίδιοι του οι στίχοι μας έδειξαν τον τρόπο με τον οποίο θα διαχειριστούμε την ιστορία, μας βοήθησαν να καταλάβουμε τι είναι αυτό που θέλουμε να πούμε. Τελικά, κατά κάποιον τρόπο, ο ίδιος ο Bloody Hawk σκηνοθέτησε την ταινία.»

Τι ήταν αυτό το οποίο λειτούργησε ως προσωπική αφετηρία για τον καθένα ξεχωριστά; Τι «είδατε» σε αυτό το πρότζεκτ που σας έκανε να θέλετε να είστε κομμάτι του;

Στέλιος Κοτιώνης: Αυτό που με ιντρίγκαρε προσωπικά ήταν το γεγονός ότι ο Bloody δεν είχε δώσει ποτέ συνέντευξη. Γνωρίζοντάς τον λίγο από τη συνεργασία που είχε προηγηθεί με το What's Up, καταλάβαμε ότι είναι ένα πολύ καλό παιδί και καλλιτεχνάρα. Το βασικό λοιπόν για εμένα ήταν το ότι έχουμε να κάνουμε με έναν τρομερό καλλιτέχνη, σε συνδυασμό με την πρόκληση του πώς θα κάνουμε το παιδί που δεν έχει μιλήσει ποτέ πουθενά να βγάλει – εντός πολλών εισαγωγικών – τον εσωτερικό του κόσμο σε μία ταινία που αφορά εκείνον. Θεώρησα ότι το challenge θα είναι τεράστιο. Το κομμάτι του τι απήχηση θα μπορούσε να έχει αυτό το πρότζεκτ ήταν κάτι που ήρθε στην πορεία.

Ορέστης Πλακιάς: Για μένα η αφορμή ήταν από την αρχή πολύ ξεκάθαρη: ένιωσα ότι αυτό το πρότζεκτ είναι ένα love letter στην εφηβεία μου, στις εφηβικές μου ανασφάλειες κατά κάποιον τρόπο. Εχω κάπως κοινή αφετηρία με τον Bloody, με την έννοια του ότι έχω γεννηθεί και μεγαλώσει στην επαρχία και όταν ήμουν έφηβος ονειρευόμουν ότι η μουσική μπορεί να είναι μία διέξοδος, ένας δρόμος που θα μπορούσε να με βοηθήσει να ταξιδέψω και να με οδηγήσει από αυτό το χωριό σε κάτι πιο μακρινό. Ανεξαρτήτως του πού θα πήγαινε όλο αυτό, με ενδιέφερε πρωτίστως να αναδειχθεί η ιστορία αυτού του παιδιού σε σχέση με τη μουσική, το γεγονός ότι πίστεψε σ ’αυτήν.

Κωστής Θεοδοσόπουλος: Αρχικά, αυτό που μου κίνησε το ενδιαφέρον ήταν το γεγονός ότι έχουμε να κάνουμε με μία βιογραφία. Συνήθως οι βιογραφίες γίνονται μετά τον θάνατο των πρωταγωνιστών, οπότε έχουμε μία αρχή και ένα τέλος πολύ συγκεκριμένο στο μυαλό μας. Το πώς στήνεις ένα σενάριο και την αφήγηση για ένα άτομο που είναι εν ζωή, και μάλιστα είναι μόλις 29 ετών, με ιντρίγκαρε πάρα πολύ από μόνο του. Μου φάνηκε πολύ challenging το σε ποια σημεία πρέπει να εστιάσεις, από πού θα πιάσεις την ιστορία, πώς θα τη διηγηθείς και πού θα καταλήξεις. Μπαίνοντας στο πρότζεκτ με τη Φαίδρα και αναζητώντας να βρούμε ποιος θα είναι ο κορμός της αφήγησης, διερευνήσαμε ενδελεχώς το αρχειακό υλικό που είχαμε στα χέρια μας. Μετά από αυτή τη διαδικασία συζητήσαμε το πώς θα μπορούσε να στηθεί η αφήγηση της ταινίας: Ποια θα είναι τα σημεία που θα επιλέξουμε να φωτίσουμε, πώς θα κινηθούμε στον χρόνο.

Πριν από μερικά χρόνια αν έλεγες ότι ένας έλληνας ράπερ θα γέμιζε ένα στάδιο με 20.000 άτομα θα γέλαγαν όλοι, δεν θα πίστευε κανείς ότι θα μπορούσε όντως να γίνει κάτι τέτοιο. Τo ότι πλέον αυτό συμβαίνει, και μάλιστα όχι μόνο από έναν καλλιτέχνη, σημαίνει ότι αυτή η κοινότητα, αυτή η κουλτούρα έχει πάψει να αποτελεί sub-culture. Εχει γίνει mainstream, άρα είναι κάτι που "συμβαίνει τώρα".»

Από τη στιγμή που το όλο εγχείρημα άρχισε να αποκτά μορφή, στόχος σας ήταν να δημιουργηθεί μία ταινία η οποία θα απευθύνεται στο κοινό του Bloody Hawk αυτό καθαυτό ή σε μία ευρύτερη μερίδα θεατών που ενδεχομένως δεν είναι εξοικειωμένοι με τον καλλιτέχνη και την ιστορία του;

Ορέστης Πλακιάς: Για εμένα, προσεγγίζοντας την ιστορία του Bloody Hawk, μία από τις πιο σημαντικές παραμέτρους ήταν το πώς θα μπορέσουμε να διαχειριστούμε την παρουσίαση της ζωής του – κατά τη γνώμη μου – πιο ώριμου λυρικά ράπερ αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, με τη μεγαλύτερη «κινηματογραφικότητα» στους στίχους του. Σε πρώτη φάση πίστευα ότι αυτό που θα φτιάξουμε θα έχει μία μυθοπλαστική διάσταση. Δανείζομαι τον όρο πολύ καταχρηστικά, αλλά αντικατοπτρίζει την επιθυμία για δημιουργία μίας ταινίας, στόχος της οποίας δεν θα ήταν να ικανοποιήσει αυστηρά το κοινό του Bloody Hawk. Ηθελα να καταφέρουμε να παρουσιάσουμε αυτό το origin story, το οποίο θα μπορούσε να παρακολουθήσει κι ένας άνθρωπος που δεν έχει ιδέα για το ποιος είναι ο Bloody. Εξάλλου, αυτό ήταν κάτι που θα συνέβαινε έτσι κι αλλιώς, από τη στιγμή που ο τρόπος που ο ίδιος γράφει και κάνει το storytelling μέσα από τα κομμάτια του προκύπτει από τη ζωή και τις παραστάσεις γύρω του. Στην πραγματικότητα οι ίδιοι του οι στίχοι μας έδειξαν τον τρόπο με τον οποίο θα διαχειριστούμε την ιστορία, μας βοήθησαν να καταλάβουμε τι είναι αυτό που θέλουμε να πούμε. Τελικά, κατά κάποιον τρόπο, ο ίδιος ο Bloody Hawk σκηνοθέτησε την ταινία.

Πώς επηρέασε η παραπάνω επιλογή τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίσατε συνολικά το ντοκιμαντέρ και πόσο κατέληξε να απέχει η τελική μορφή από την αρχική ιδέα;

Στέλιος Κοτιώνης: Στην αρχή δεν ξέραμε ακριβώς πού θα πάει όλο αυτό το πρότζεκτ, γιατί όταν ασχολείσαι με τη βιογραφία ενός καλλιτέχνη, όσο σκάβεις, τόσο βγαίνουν πράγματα. Τελικά η απόφαση του να εστιάσουμε πιο πολύ στη ζωή του έχει να κάνει με το ποιος είναι: τα τραγούδια του αντικατοπτρίζουν τη βιογραφία του. Εμπνέεται από όλα όσα έχει μέσα του. Για να φανεί αυτό, επιλέξαμε να δείξουμε όλη την ιστορία, από την ημέρα που γεννήθηκε, μέχρι την ημέρα που βγήκε σε ένα στάδιο και τραγούδησε.

Κωστής Θεοδοσόπουλος: Αν κάποιος ασχοληθεί με το ποιος είναι ο Bloody Hawk, αυτό που ανακαλύπτει πολύ γρήγορα είναι ότι πρόκειται για ένα παιδί που μεγάλωσε στις εργατικές κατοικίες της Ξάνθης, τέλειωσε εκεί το σχολείο και μέσα σε μία δεκαετία έχει κατακτήσει την κορυφή του ελληνικού ραπ, το οποίο είναι πραγματικά σπουδαίο. Το παραπάνω είναι από μόνο του ένα αρχετυπικό success story. Εχουμε δει πολλές φορές αντίστοιχα να τροφοδοτούν άπειρα σενάρια μυθοπλασίας που αφορούν στις ζωές καλλιτεχνών, αθλητών κλπ. Αυτό που είχε όμως πολύ ενδιαφέρον, και ταυτόχρονα λειτούργησε σαν ένα challenge για εμάς, ήταν ψάχνοντας για τον Bloody και βλέποντας το αρχειακό υλικό, να βρούμε τις πτυχές, τα layers που θα μας επέτρεπαν να σκιαγραφήσουμε μία πιο λεπτομερή εικόνα αυτού του πορτρέτου που επιχειρήσαμε να συστήσουμε μέσα από την ταινία. Αυτό που κάναμε εντέλει ήταν να προσπαθήσουμε να αφηγηθούμε την ιστορία που ξέρει το core κοινό του Bloody, πλαισιώνοντάς τη συγχρόνως με περισσότερα «στρώματα» που θα την καθιστούσαν αυτόματα «προσβάσιμη» και σε ένα κοινό που δεν ανήκει στους φαν του ή/και ενδεχομένως δεν γνωρίζει καν ποιος είναι. Γιατί μπορεί να είναι ένας καλλιτέχνης που γεμίζει στάδια με 20.000 άτομα, όμως υπάρχουν πολλοί, ειδικά μεγαλύτερης ηλικίας, που δεν έχουν επαφή με αυτό που κάνει, δεν έχουν εικόνα για τα πράγματα που λέει στους στίχους του. Είχαμε στο μυαλό μας ότι σίγουρα θέλουμε να επιτύχουμε μία ισορροπία, να δημιουργήσουμε μία ταινία, η οποία θα ικανοποιήσει τους φαν, αλλά ταυτόχρονα θα έχει να πει κάτι και στον οποιονδήποτε μπει στην αίθουσα.

Βλέποντας κανείς την ταινία διαπιστώνει ότι επιτελεί πολλαπλές λειτουργίες. Οπως συζητήσαμε παραπάνω, παρουσιάζει στους φαν την ιστορία του BloodyHawk και συγχρόνως τον συστήνει σε όσους δεν γνωρίζουν τόσο τον ίδιο, όσο και την καλλιτεχνική του υπόσταση. Ταυτόχρονα όμως, αποτελεί και ένα πολιτισμικό κείμενο, το οποίο μας επιτρέπει να ρίξουμε μια ματιά στην ίδια την κουλτούρα που θέτει σε πρώτο πλάνο. Ποιος είναι ο προσωπικός σας βαθμός εμπλοκής με αυτή; Αντιμετωπίσατε δυσκολίες όσον αφορά την προσέγγιση και την αναπαράστασή της;

Κωστής Θεοδοσόπουλος: Πράγματι ένα τρίτο πόιντ της ταινίας είναι ότι προσπαθεί να μεταδώσει το vibe των live του Bloody, τον παλμό που έχει ο κόσμος που τα παρακολουθεί, και συγχρόνως να παρουσιάσει την κουλτούρα του χιπ χοπ, πάντα μέσα από το πρίσμα του ίδιου του Bloody Hawk. Το ντοκιμαντέρ δεν ακουμπά απαραίτητα τη συγκεκριμένη κουλτούρα εν γένει και με ευρύτερη ματιά, αλλά σίγουρα πλαισιώνει το κομμάτι της που αφορά τους φαν και τη σκηνή στην οποία απευθύνεται ο Bloody. Εξάλλου η χιπ χοπ κουλτούρα στην Ελλάδα είναι ένα τεράστιο πεδίο που μετρά δεκαετίες ιστορίας. Είναι δηλαδή δύσκολο να την προσεγγίσει κανείς συνολικά.

Ποιες είναι οι σκέψεις σας για το γεγονός ότι έχουν αρχίσει σταδιακά να δημιουργούνται ταινίες για καλλιτέχνες της εγχώριας χιπ χοπ σκηνής; Θεωρείτε ότι χρειαζόμαστε περισσότερες;

Κωστής Θεοδοσόπουλος: Πριν από μερικά χρόνια αν έλεγες ότι ένας έλληνας ράπερ θα γέμιζε ένα στάδιο με 20.000 άτομα θα γέλαγαν όλοι, δεν θα πίστευε κανείς ότι θα μπορούσε όντως να γίνει κάτι τέτοιο. Τo ότι πλέον αυτό συμβαίνει, και μάλιστα όχι μόνο από έναν καλλιτέχνη, σημαίνει ότι αυτή η κοινότητα, αυτή η κουλτούρα έχει πάψει να αποτελεί sub-culture. Εχει γίνει mainstream, άρα είναι κάτι που «συμβαίνει τώρα». Γι’ αυτό και γίνονται όλα αυτά τα ντοκιμαντέρ και έχουν στραφεί οι προβολείς εκεί. Πλέον είναι παντού. Δεν μπορείς να κάνεις ότι δεν βλέπεις όλο αυτό που συντελείται.

Στέλιος Κοτιώνης: Αξίζει να σημειωθεί επίσης ότι η σκηνή για την οποία μιλάμε έχει γίνει πλέον ευρείας αποδοχής και από πολλούς άλλους καλλιτέχνες. Βλέπε το rework που έκανε η Χαρούλα Αλεξίου με τον ΛΕΞ για παράδειγμα. Πλέον έχει φύγει η ταμπέλα της «αλητείας» που ενδεχομένως παλαιότερα συνόδευε το χιπ χοπ, γι’ αυτό και μπορεί να απευθυνθεί σε μεγαλύτερα κοινά, με αποτέλεσμα να προκύπτουν τέτοια πρότζεκτ. Αν έχουν όντως κάτι να πουν οι ιστορίες αυτών των καλλιτεχνών, ας γίνουν άλλα δέκα. Why not; Αλλά για μένα πρέπει αυτές οι δουλειές να έχουν πράγματι κάτι να πουν, όχι απλά να γίνονται επειδή υπάρχει ένα συγκεκριμένο κοινό που θα πάει να τις δει. Το θέμα είναι να υπάρχει ένα νόημα.

Το «Εμείς» επικοινωνεί με αντίστοιχα φιλμικά κείμενα που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια (π.χ. «Arte Povera», «No Cap») ή στόχος του είναι να διαχωρίσει τη θέση του από αυτά, λειτουργώντας ως αυτόνομη καταγραφή;

Κωστής Θεοδοσόπουλος: Σε επίπεδο αφήγησης οι τρεις ταινίες διαφοροποιούνται μεταξύ τους, έχουν ξεχωριστή δομή η κάθε μία. Σε επίπεδο κουλτούρας όμως, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι και οι τρεις βρίσκονται στο ίδιο πλαίσιο, στον ίδιο χώρο. Δεν μπορείς να πεις ότι δεν εφάπτονται. Επιπλέον, συνειδητοποιούμε κατά τη διάρκεια της ταινίας ότι η «αντιπαλότητα» μεταξύ τραπ και ραπ ουσιαστικά γεφυρώνεται. Οπότε αυτό που κάνει το «Εμείς» είναι να παρατηρεί όλες αυτές τις μετατοπίσεις στη χιπ χοπ σκηνή τα τελευταία χρόνια, καταγράφοντάς τις παράλληλα.

Ορέστης Πλακιάς: Προσωπικά, αν δεν είχε γίνει το «Arte Povera» και δεν είχα δει τη δύναμη και το πάθος που έχουν αυτοί οι άνθρωποι και στη μεγάλη οθόνη, δεν θα είχα την αντίστοιχη ορμή να κάνουμε την ταινία για τον Bloody Hawk και μάλιστα να κάνουμε το πρότζεκτ να λειτουργήσει ως κάτι τόσο μεγάλο. Αυτό ίσως είναι και ένα στοιχείο που διαφοροποιεί την ταινία από τις άλλες δύο για τις οποίες συζητάμε: Εκείνες είχαν βγει σε ένα πιο κλειστό κύκλωμα διανομής, ενώ το «Εμείς» ακριβώς επειδή είναι δουλειά μεγαλύτερης κλίμακας και περισσότερων ανθρώπων θα κυκλοφορήσει πιο μαζικά στις αίθουσες σε όλη την Ελλάδα.

Εχει αλλάξει το πώς βλέπετε τον Bloody Hawk μετά την ολοκλήρωση του ντοκιμαντέρ; Αν ναι, με ποιους τρόπους;

Ορέστης Πλακιάς: Λίγο πριν μπω στη συνέντευξη μίλαγα στο τηλέφωνο με τον Bloody. Γενικά, τον τελευταίο χρόνο μιλάμε κάθε μέρα. Σήμερα με πήρε εκείνος, γιατί δεν τον πήρα εγώ, για να με ρωτήσει πώς είμαι, τι γίνεται με την ταινία και συγχρόνως να μου πει για τον δίσκο που ετοιμάζει – βρίσκεται σε μία πολύ δημιουργική φάση και σχεδιάζει το επόμενo καλλιτεχνικό του βήμα. Εχει περάσει από πάρα πολλά διαφορετικά στάδια η σχέση μας. Δεν θα μπορούσε να έχει γίνει διαφορετικά. Μπήκαμε πολύ μέσα στη ζωή του. Προκειμένου να μας εμπιστευτεί και να δει ότι αυτό που θέλουμε να κάνουμε είναι κάτι που αξίζει.

Κωστής Θεοδοσόπουλος: Για να απαντήσω αυτήν την ερώτηση θα το θέσω ως εξής: Φαντάσου ότι γνωρίζεις κάποιο άτομο με το οποίο τον επόμενο χρόνια θα έχετε μία επαφή, ως φίλοι, ως συνεργάτες, ως οτιδήποτε. Σ’ αυτόν τον χρόνο που θα ακολουθήσει, κάθε φορά που το συναντάς θα μαθαίνεις ορισμένα πράγματα για τη ζωή του, από ιστορίες που σου λέει το ίδιο και προκύπτουν μέσα από την κουβέντα, από αφηγήσεις άλλων γι’ αυτό κλπ. Ολο αυτό προφανώς θα πάρει χρόνο. Δεν θα γίνει από τη μία μέρα στην άλλη. Ακόμη κι αν γίνει, δεν θα γίνει στο extent που εμείς το κάναμε για τον Bloody, παίρνοντας το αρχειακό υλικό, κυριολεκτικά από τη μέρα που γεννήθηκε μέχρι και σήμερα. Οπότε είναι σαν να ξέρουμε σχεδόν τα πάντα για ένα άτομο που δεν ξέραμε καθόλου. Είναι πολύ περίεργο, δεν μπορώ να το περιγράψω αλλιώς.

Στέλιος Κοτιώνης: Θα απαντήσω με τον ίδιο τρόπο που ξεκινήσαμε τη συζήτηση στην αρχή της συνέντευξης: Εχουμε να κάνουμε με μία καλλιτεχνάρα που εμπνέει πάρα πολύ κόσμο. Συγχρόνως ο ίδιος ο Bloody είναι ο λόγος που αγαπήσαμε τόσο πολύ αυτήν την ταινία και προσπαθήσαμε να τη φέρουμε εις πέρας όσο καλύτερα γίνεται. Κάθε καλλιτέχνης έχει πολλές αντιφάσεις, πολλά «αν», πολλά «ή» και «ή μήπως». Στην προσπάθεια του να βγει όλο αυτό, ξεπέρασε πολλούς δικούς του φραγμούς. Ας μην ξεχνάμε ότι δεν έχει δώσει ποτέ συνέντευξη. Οτιδήποτε γνωρίζουμε γι’ αυτόν τον άνθρωπο υπάρχει σ’ αυτό το ντοκιμαντέρ. Οπότε ήταν ένα πολύ μεγάλο στοίχημα και για εμάς και για τον ίδιο. Καταφέραμε να τον δούμε πέρα από αυτό το συγκλονιστικό πράγμα που κάνει επί σκηνής.

Επιλέξαμε τον τίτλο ως συντομία του στίχου του Bloody "Εμείς δεν θα πεθάνουμε ποτέ". Είναι μία φράση που στέκεται με νεανική ορμή και αυθάδεια απέναντι στη μοναδική βεβαιότητα της ύπαρξης, η οποία προσωπικά με συγκινεί πολύ. Και ακόμη περισσότερο με συγκινεί το γεγονός ότι δεν λέει "Εγώ δεν θα πεθάνω ποτέ", αλλά "Εμείς δεν θα πεθάνουμε ποτέ". Δεν βάζει μπροστά τη μονάδα, αλλά το σύνολο και τις αναμνήσεις που αυτό κουβαλάει.»

Δεδομένου του ότι ο Bloody Hawk δεν έχει δώσει ποτέ συνέντευξη, τι είναι αυτό που θεωρείτε ότι τον έκανε να πει το «ναι» στη δημιουργία μίας ταινίας με θέμα τη ζωή του;

Ορέστης Πλακιάς: Από την αρχή είχαμε ενθουσιαστεί τόσο πολύ με αυτό το πρότζεκτ που μπήκαμε στη διαδικασία να το ξεκινήσουμε κανονικά και να κάνουμε έξοδα, προτού έχουμε καν μία επίσημη επιβεβαίωση από τον Bloody. Δεν μας είχε εγγυηθεί κάποιος ότι θα βγει η ταινία στο σινεμά. Είχαμε έρθει προφανώς σε επικοινωνία με την Tanweer και γνωρίζαμε ότι εφόσον ολοκληρωθεί θα πάρει μία κατεύθυνση όλο αυτό, ωστόσο ο ίδιος ο Bloody μας έλεγε συνέχεια «Παιδιά, κατά καιρούς έχω γυρίσει βίντεο κλιπ και έχω κάνει συνεντεύξεις που εντέλει δεν έχω βγάλει. Γενικά έχω κάνει πάρα πολλά πράγματα που τελευταία στιγμή αποφάσισα να μην τα κυκλοφορήσω». Ζήσαμε με αυτό το ρίσκο, περάσαμε δύσκολα (γέλια). Τελικά τα καταφέραμε. Οταν ολοκληρώθηκε η ταινία, του τη δείξαμε ένα Σάββατο στις 2.30 το βράδυ. Τον είχαμε φέρει από τη Θεσσαλονίκη ειδικά γι’ αυτό. Μόλις είδε με πόση αγάπη το είχαμε διαχειριστεί όλο αυτό, έδωσε το οκ.

Στέλιος Κοτιώνης: Για εμένα ο λόγος που ο Bloody είπε το ναι σε όλο αυτό, ήταν ο ίδιος ο Ορέστης. Ηταν παντού για να μπορέσει να αισθανθεί καλά και ότι βρίσκεται σε ασφαλές περιβάλλον. Στην πορεία δημιουργήθηκε μία σχέση εμπιστοσύνης με όλους τους συντελεστές και νομίζω ότι αυτό ήταν που τον έκανε να ανοιχτεί σταδιακά. Ξεκίνησε δοκιμαστικά όλο αυτό. Είπαμε να κάνουμε κάποια γυρίσματα, να δούμε πώς πάει και σιγά – σιγά άρχισε να προχωράει και να χτίζεται η επικοινωνία και με την ομάδα που έτρεχε το κομμάτι των γυρισμάτων, τους φωτογράφους, τους οπερατέρ και όλο το crew.

Κλείνοντας, τι σημαίνει για τον καθένα σας ξεχωριστά το «Εμείς» του τίτλου;

Κωστής Θεοδοσόπουλος: Επιλέξαμε τον τίτλο ως συντομία του στίχου του Bloody «Εμείς δεν θα πεθάνουμε ποτέ». Είναι μία φράση που στέκεται με νεανική ορμή και αυθάδεια απέναντι στη μοναδική βεβαιότητα της ύπαρξης, η οποία προσωπικά με συγκινεί πολύ. Και ακόμη περισσότερο με συγκινεί το γεγονός ότι δεν λέει «Εγώ δεν θα πεθάνω ποτέ», αλλά «Εμείς δεν θα πεθάνουμε ποτέ». Δεν βάζει μπροστά τη μονάδα, αλλά το σύνολο και τις αναμνήσεις που αυτό κουβαλάει. Γνωρίζοντας μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία τον Bloody, νιώθω ότι ήταν μία αυθόρμητη και ενστικτώδης απάντηση στην αυτοκτονία του κολλητού του που τον σημάδεψε στα εφηβικά του χρόνια. Από το «Φθείρομαι» του τότε που μιλάει για μία μονάδα και κατ’ επέκταση για κάτι που σταδιακά αποσυντίθεται, περνάει στην απάντηση του «Εμείς δεν θα πεθάνουμε ποτέ», προτάσσοντας το συλλογικό, την ενότητα.

Ορέστης Πλακιάς: Οπως είπε και ο Κωστής, η φράση «Εμείς δεν θα πεθάνουμε ποτέ» έχει πάρα πολύ μεγάλη δύναμη. Γι’ αυτό και τη βλέπεις παντού στις συναυλίες του Bloody τυπωμένη από μπλουζάκια μέχρι πανό. Ηταν πολύ σημαντικό παράλληλα το να μπορέσει η ταινία και κατ’ επέκταση ο τίτλος να κλείνουν το μάτι τους στο «Φθείρομαι» και θεωρήσαμε ότι ο συγκεκριμένος τίτλος το έκανε με τον πιο κατάλληλο τρόπο. Μόλις καταλήξαμε σε αυτόν, το προτείναμε στον Bloody και στη συνέχεια ακολούθησε μία τεράστια διαδικασία. Ρωτήθηκαν όλοι οι άνθρωποι που έχει στον κύκλο του και κάπως έτσι έκλεισε το «Εμείς».

Στέλιος Κοτιώνης: Για εμένα το «Εμείς» είναι μία λέξη που αντικατοπτρίζει το πιστεύω μου. Είμαι του «Εμείς». Οτιδήποτε κάνουμε είναι συλλογικό. Μόλις άκουσα σαν πρόταση αυτόν τον τίτλο, είπα αμέσως «αυτό είναι».

Το «Εμείς: Μια Ταινία για τον Bloody Hawk» κυκλοφορεί από την Πέμπτη, 10 Απριλίου στις κινηματογραφικές αίθουσες, σε διανομή της Tanweer και παραγωγή της Foss Productions και της Dynasty Group Athens. Διαβάστε την αναλυτική γνώμη του Flix για την ταινία, πατώντας εδώ και δείτε το τρέιλερ παρακάτω.