«Υποθέτω είναι η σειρά μου να μιλήσω
Θα 'χει γίνει κλασσικό πριν να ξαναγυρίσω
Γάμα τα ψευδώνυμα, δεν κρύβομαι από πίσω
Αυτό είναι το ραπ μου και με λένε Νίκο Κίτσο»
-«Daewoo 2», Bloody Hawk
Γεννηθείς το 1995 στην Ξάνθη, ο Bloody Hawk (κατά κόσμον Νικόλας Κίτσος), ξεκίνησε να ραπάρει στην εφηβεία του, μετατρέποντας σε στίχους όλα όσα βίωνε στον επαρχιακό μικρόκοσμο όπου και μεγάλωσε. Πλέον, λίγο πριν κλείσει τα 30, αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα ονόματα της εγχώριας χιπ χοπ σκηνής, και όχι τυχαία. Η καλλιτεχνική του παρακαταθήκη χτίστηκε μέσα από - πολύ - σκληρή δουλειά, αφοσίωση, ταλέντο, επιμονή και προσκόλληση στη λυρική (και όχι μόνο) τελειομανία που τον χαρακτηρίζει.
Διαβάστε τη συνέντευξη: Για την KVL: Οι δημιουργοί του «Εμείς: Μια Ταινία για τον Bloody Hawk» μιλούν στο Flix
Στο πέρας της μέχρι τώρα καριέρας του, δεν έχει παραχωρήσει ούτε μία συνέντευξη, γεγονός που μάλλον μοιάζει οξύμωρο στο πρώτο άκουσμα, δεδομένης της εκφραστικής του δεινότητας και της, σχεδόν ζωτικής σημασίας, ανάγκης του να μιλάει δια της μουσικής του για τα όσα παρατηρεί, τα όσα εγγράφονται μέσα του. Οπως ο ίδιος εξηγεί στο ντοκιμαντέρ του Στέλιου Κοτιώνη και του Ορέστη Πλακιά, σε σενάριο της Φαίδρας Βόκαλη και του Κωστή Θεοδοσόπουλου, δεν μπορεί να διαχειριστεί την ιδέα του να απαντά σε ερωτήσεις χωρίς τη δυνατότητα δεύτερης ευκαιρίας. Θέλει να έχει τον απόλυτο έλεγχο του λόγου του, χωρίς «λάθη» και περιττές επαναλήψεις, γνωρίζοντας καλύτερα από τον καθένα ότι σε στιχουργικό επίπεδο τον έχει ήδη κατακτήσει.
Το ασφαλές πλαίσιο που δημιούργησε η παραπάνω δημιουργική ομάδα, οδήγησε τον Bloody Hawk στο να αισθανθεί έτοιμος να δώσει την πρώτη του συνέντευξη, υπό τη μορφή μίας βιογραφικής ταινίας με πρωταγωνιστή τον ίδιο. Και κάπως έτσι, ο καλλιτέχνης με την κινηματογραφικότερη γραφή και ματιά στο ελληνικό rap game, μεταπήδησε εντός της μεγάλης οθόνης, δίνοντας ενώπιόν μας σάρκα και οστά σε όλα εκείνα που χρόνια τώρα μοιράζεται μέσα από τα γραπτά και τη μουσική του.
Τέμνοντας την αφήγηση σε δύο παράλληλους άξονες, ο ένας εκ των οποίων κινείται στο παρόν και ο άλλος αφηγείται γραμμικά την πορεία που έχει διαγράψει έως τώρα, με αφετηρία τη γέννησή του και χρησιμοποιώντας τη βοήθεια εμβόλιμου αρχειακού υλικού, το ντοκιμαντέρ μας συστήνει τον Bloody Hawk, θέτοντας συγχρόνως σε πρώτο πλάνο τον Νικόλα. Οι δύο χρονικότητες συναντώνται με αφορμή τη συναυλία – φόρο τιμής στις καταβολές και τους ανθρώπους του που διοργάνωσε ο ίδιος στην Ξάνθη τον Σεπτέμβριο του 2024, η οποία, όπως διαπιστώνουμε ήδη από τα πρώτα λεπτά της ταινίας, πρόκειται για το απόλυτο επίκεντρό της.
Το να μιλήσει κανείς για τη φόρμα που πλαισιώνει το παραπάνω εγχείρημα, λίγη σημασία έχει μπροστά στο περιεχόμενό του (άλλωστε επιτελεί μια χαρά τον σκοπό της σε σχέση με το γενικότερο ύφος του ντοκιμαντέρ, αν και δεν αποτελεί απαραίτητα το δυνατότερο χαρτί του). Αυτό που αξίζει να κρατήσει είναι η προσπάθεια σκιαγράφησης του πορτρέτου ενός καλλιτέχνη - και ανθρώπου - που εμφορείται από πολυπλοκότητα σε κάθε πτυχή και διάσταση της ύπαρξής του. Και η προσπάθεια αυτή γίνεται με γνήσια διάθεση από πλευράς των δημιουργών, η οποία μας επιτρέπει να αφουγκραστούμε ως κοινό το ποιος πραγματικά είναι ο Bloody Hawk, είτε ήμασταν εξοικειωμένοι με το έργο του προτού μπούμε στην κινηματογραφική αίθουσα, είτε όχι, παρατηρώντας τον να αναμετριέται διαρκώς με τον εαυτό του στο όνομα της επίτευξης της τελειότητας.
Ταυτόχρονα, το «Εμείς: Μια Ταινία για τον Bloody Hawk» επιτελεί μία επιπλέον λειτουργία, η οποία ξεπερνά τα όρια της δημιουργικής πρόθεσης: συνιστά ένα πολύτιμο πολιτισμικό κείμενο, το οποίο προσφέρεται ποικιλοτρόπως. Μας βοηθά να αντλήσουμε πληροφορίες τόσο για τους επικοινωνιακούς κώδικες που διέπουν τη ραπ κουλτούρα (η οποία τροφοδοτεί πλέον σε σημαντικό βαθμό το κυρίαρχο πρότυπο) αυτούς καθαυτούς, όσο και για τις συμπαραδηλώσεις τους σε έμφυλο, ταξικό, πολιτικό επίπεδο κ.ο.κ. Κι αυτό από μόνο του είναι - πολύ - σπουδαίο, καθώς συμβάλλει στην κατανόηση ρόλων και δομών που αφορούν ένα κομμάτι του mainstream κοινωνικού γίγνεσθαι, δια της άμεσης παρατήρησής τους, η οποία ενδεχομένως διαφορετικά δεν θα ήταν «προσβάσιμη» σε μεγάλη μερίδα του κοινού υπό stp συνθήκες.
Ωστόσο αν κάτι μένει από τη θέαση της ταινίας στο σύνολό της, αυτό δεν είναι το περίβλημα του hip hop doc, αλλά η παρακολούθηση του success story ενός παιδιού που κατάφερε να φτάσει πιο μακριά απ' όπου είχε ονειρευτεί, δίνοντας το 100% του εαυτού του στην τέχνη του, πάνω απ’ όλα για την KVL.