Με τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της, η σεναριογράφος, δημοσιογράφος και ακτιβίστρια των δικαιωμάτων των γυναικών για ισότητα μέσα στη βιομηχανία του θεάματος Οντρέ Ντιγουάν κέρδισε το Χρυσό Λέοντα στο 78ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, διασκευάζοντας το αυτοβιογραφικό βιβλίο της Ανί Ερνό.
Το «Γεγονός», η ιστορία μιας κοπέλας που αποφασίζει να κάνει μια παράνομη έκτρωση πίσω στα 60s, γυρισμένο με την κάμερα στο χέρι, ακολουθώντας ευλαβικά την πρωταγωνίστριά του, Αναμαρία Βαρτολομέι, άχρονο σαν να συνέβαινε σήμερα και ανατριχιαστικά επίκαιρο σε μια εποχή όπου το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του γυναικείου σώματος και της έκτρωσης αμφισβητείται και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, βγαίνει στις ελληνικές αίθουσες την Πέμπτη 2 Ιουνίου από τη Rosebud 21.
Στο Flix, η δημιουργός του, μιλάει για τη σημασία της ελευθερίας ως πολιτική πράξη.
Είμαι φανατική θαυμαστής της Ανί Ερνό, αλλά ανακάλυψα το "Γεγονός" αργά στη ζωή μου. Το διάβασα αφού είχα κάνει έκτρωση. Ηθελα να διαβάσω κάτι πάνω στο θέμα, να σκεφτώ την όλη διαδικασία και μια φίλη μου πρότεινε αυτό το βιβλίο. Συγκλονίστηκα από την άγνοια που είχα για την πραγματικότητα των παράνομων εκτρώσεων και από τη διαύγεια και ακρίβεια με την οποία την περιγράφει η Ερνό. Συνειδητοποίησα την μοναξιά, τη σκληρότητα, τη βία και κυρίως την αντίθεση σε σχέση με τη δική μου ιστορία. Είχα την τύχη να κάνω έκτρωση, συνοδευόμενη από τους γιατρούς μου σε μια χώρα που η έκτρωση είναι νόμιμη.
Η ταινία είναι όμως και μια ταινία για την επιθυμία και τη σεξουαλική απόλαυση. Ηθελα να κάνω μια ταινία για την ελευθερία. Δεν ήθελα να κάνω ένα πολιτικό μανιφέστο. Αυτό που είναι πολιτικό στην ταινία είναι η σχέση που έχω ως δημιουργός και ως γυναίκα με την ελευθερία.
Ηθελημένα, δεν ήθελα η ταινία να μοιάζει με ταινία εποχής. Διαδραματίζεται στη δεκαετία του '60, αλλά τα θέματα που αγγίζει είναι σημερινά, είναι διαχρονικά. Η ταινία μιλάει για τη σιωπή. Αυτή είναι ίδια σε κάθε εποχή. Αυτές οι ιστορίες μένουν θαμμένες στη σιωπή. Τα αγόρια και οι άνδρες μεγαλώνουν με την πεποίθηση πως αυτές οι ιστορίες δεν τους αφορούν. Και οι γυναίκες ανατρέφονται με τη λογική πως η έκτρωση είναι κάτι για το οποίο δεν μιλάμε. Οταν ξεκίνησα να γράφω την ταινία, ήξερα ότι υπάρχουν ακόμη μέρη στον κόσμο όπου η έκτρωση είναι παράνομη. Δεν πίστευα ποτέ ότι το θέμα θα ήταν τόσο δυσάρεστα επίκαιρο στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπως τώρα.
Πώς θα έμοιαζε να ακολουθείς ένα κορίτσι με μια κάμερα στα 60s; Αυτή είναι η κεντρική ιδέα της ταινίας. Ηθελα να συγκεντρωθώ σε αυτό που θεώρησε εγώ πιο σημαντικό. Να ειπωθεί η ιστορία μέσα από το σώμα της ηρωίδας. Η Αναμαρία Βαρτολομέι κι εγώ δημιουργήσαμε την εικόνα της ηρωίδας: πώς είναι οι ώμοι της, τα πόδια της, πώς περπατάει, πώς κουλουριάζεται το κορμί της όταν κάθεται κάτω στο χώμα... Θέλαμε η ταινία να είναι πρωτίστως μια σωματική εμπειρία.
H Αναμαρία ήταν ιδανική για το ρόλο. Ζήτησα από την διευθύντρια κάστινγκ να βρει κορίτσια που δεν θα ένιωθαν τρόμο με το πόσο κοντά στο προσωπό τους θα βρίσκεται η κάμερα. Αυτό ήταν πολύ σημαντικό. Η κάμερα ακολουθεί συνέχεια την ηρωίδα σε όλη της τη διαδρομή προς την ελευθερία. Η Αναμαρία μου άρεσε γιατί μπορεί με πολύ λίγα να σε κάνει να νιώσεις πολλά. Μου έκανε ερωτήσεις για να επιβεβαιώσει το ένστικτό της. Ηξερε σε κάθε σκηνή τι ακριβώς θα έκανε η ηρωίδα της, ακόμη κι αν η ίδια δεν είχε ζήσει μια ανάλογη εμπειρία.
Εκμεταλλευτηκάμε τις μεγάλες περιόδους που είμασταν κλεισμένοι μέσα λόγω της πανδημίας για να συζητήσουμε πολύ με την Αναμαρία για το ρόλο. Είδαμε ταινίες - τη «Ροζέτα» των Ζαν-Πιερ και Λικ Νταρντέν, το «Elephant» του Γκας Βαν Σαντ, το «Γιο του Σαούλ» του Λάζλο Νέμες, ταινίες που αφηγούνται την ιστορία όχι μόνο μέσα από το βλέμμα του σκηνοθέτη, αλλά και μαζί με τον ήρωά τους. Ξέρουν το πρόβλημα του, τον ακολουθούν, βλέπουν μέσα από τα μάτια του τον κόσμο.
Ηθελα να κάνω μια ταινία για την ελευθερία. Δεν ήθελα να κάνω ένα πολιτικό μανιφέστο. Αυτό που είναι πολιτικό στην ταινία είναι η σχέση που έχω ως δημιουργός και ως γυναίκα με την ελευθερία.»
Η έκτρωση είναι μια απόφαση. Ολη μας η ζωή είναι μια σειρά από αποφάσεις. Οταν έκανα κι εγώ έκτρωση ήταν γιατί δεν ήθελα να θυσιάσω τις σπουδές μου. Δεν ξέρεις ποτέ ποιο είναι το γεγονός εκείνο που θα αλλάξει τη ζωή σου για πάντα. Αλλά το σημαντικό είναι να μπορούμε να έχουμε την ελευθερία να αποφασίσουμε. Για κάθε γυναίκα, σε κάθε εποχή, σε κάθε χώρα είναι μια διαφορετική απόφαση. Αλλά όλα καταλήγουν εκεί. Στο να μπορείς να αποφασίσεις μόνη σου για τον εαυτό σου.
Ας μην ανεχτούμε άλλο τη σιωπή. Υπήρξαν άνθρωποι αντίθετοι με τις εκτρώσεις που είδαν την ταινία και πείστηκαν να ξεκινήσουν μια συζήτηση. Δεν έχει νόημα να δουν την ταινία μόνο όσοι είναι υπέρ των εκτρώσεων. Το πιο σημαντικό για μένα δεν είναι να αλλάξει κάποιος γνώμη. Αυτό χρειάζεται δουλειά εκεί έξω στην κοινωνία, στην πολιτική, τους νόμους. Αυτό που είναι σημαντικό είναι να μην ανεχόμαστε τη σιωπή. Να μπορούμε να μιλάμε.
