Σε μια φανταστική χώρα που παρακμάζει, το «Αλδεβαράν», πρωτεύουσα του οποίου είναι το «Αλμικανταράτε», ζουν ο «υπερλεξιστής» (λετριστής) ποιητής Δημήτρης, η φοιτήτρια-πόρνη Μαγδαληνή και ο μουσικός της ροκ Κρις. Ο Δημήτρης και ο Κρις δίνουν καθημερινά παραστάσεις σε ένα καφενείο. Κάποια στιγμή ο Δημήτρης μαθαίνει από τους γιατρούς πως είναι άρρωστος και του απομένουν δυο χρόνια ζωής. Η ταινία παρακολουθεί τον Δημήτρη, ο οποίος περιπλανιέται σε μια αποκρουστική πόλη, που αργοσβήνει μαζί του. Ο Κρις φεύγει για το εξωτερικό, ενώ η Μαγδαληνή μένει στο πλευρό του Δημήτρη, ο οποίος περιμένει να πεθάνει, αν και το ενδεχόμενο να έχουν κάνει λάθος οι γιατροί παραμένει ανοιχτό.
Αλληγορικό, πολιτικό, μαγικό, στα όρια της μυθοπλασίας και του σινεμά βεριτέ, το «Αλδεβαράν» του Ανδρέα Θωμόπουλου από το 1975, με πρωταγωνιστές τον Δημήτρη Πουλικάκο, την Ελένη Μανιάτη και τον Δημήτρη Φινίνη, σε παραγωγή της Τώνιας Μαρκετάκη, διεύθυνση φωτογραφίας του Γιώργου Πανουσόπουλου και μουσική από τον Δημήτρη Πουλικάκο μέχρι τον Νικόλα Ασιμο και από τους Rolling Stones στον Μπομπ Ντίλαν, προβάλλεται τη Δευτέρα 30 Απριλίου στο πλαίσιο του αφιερώματος «Ντοκουμέντα» της Χαμένης Λεωφόρου του Ελληνικού Σινεμά.
Στο κείμενο που ακολουθεί ο ίδιος ο Ανδρέας Θωμόπουλος εξηγεί τι είναι το «Αλδεβαράν» και το αφιερώνει την προβολή εκεί που πρέπει...
Διαβάστε αναλυτικά: Τα «Ντοκουμέντα» της Χαμένης Λεωφόρου του Ελληνικού Σινεμά
Πριν από πολλά χρόνια ο ποιητής Σεφέρης κι ο προφήτης Μακρής μίλησαν για το μακρινό αστέρι Αλδεβαράν με λόγια συν-κινητικά. Και το χαρακτήρισαν θεϊκό και μαζί καταραμένο, λαμπρό και μεγαλοπρεπές αλλά ταυτόχρονα παγιδευμένο ανάμεσα στη σοφία και τη διαβολή με τις συμβατικές ανάγκες και μικροπρέπειες της. Αληθινό και ψεύτικο την ίδια στιγμή, μυστηριώδες και γεμάτο από ‘ναι’ και ‘όχι’ πίσω από κάθε σκέψη και πράξη και κάθε κίνηση του. Είπαν επίσης πως μπορεί και ισορροπεί με επικίνδυνες ακροβασίες ανάμεσα στα σοβαρά και τα αστεία θαύματα που προκαλούν τα πολλά του ‘θέλω’. Και δεν παρέλειψαν να αναφερθούν στο πόσο παράφορα ερωτεύεται και πόσο εύκολα τη μια μέρα νικά τέρατα και πανίσχυρους εχθρούς και την άλλη, νικημένο απ’τις αδυναμίες του και τις Σειρήνες, πνίγεται σε μια κουταλιά νερό.
Είπαν κι άλλα πολλά ο ποιητής κι ο προφήτης ώσπου να γίνει αντιληπτό πως το Αλδεβαράν, όπως το περιέγραψαν με λέξεις μαγικές, αν και αστέρι μακρινό και άγνωστο, δεν είναι παρά ο τόπος που όλοι κουβαλάμε μέσα μας και που αυτός ο ίδιος μας εμπεριέχει. Και ζούμε μέσα σ’αυτόν συνειδητά κάποιες εποχές κι ελεύθεροι δίχως πλάνες και αγωνίες, και κάποιες άλλες ασυνείδητα και πλανημένοι, κλειδωμένοι σε σχέσεις, σχέδια και ιδέες που δεν αντέχουν. Αλλά, όπως μας εξήγησαν, ποιητής και προφήτης, όλα αυτά τα αντίθετα παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην ιερή δραματουργία του σύμπαντος, και πως όσοι το συνειδητοποιούν γιορτάζουν τα γενέθλια τους κάθε μέρα.
Μίλησαν αλληγορικά ή κυριολεκτικά αυτοί οι δύο; Μήπως συνθηματικά; Ή μήπως απλώς έκαναν πλάκα στον εαυτό τους και σε όσους τους άκουγαν με χαρούμενη συγκίνηση κάθε φορά που επικοινωνούσαν μαζί τους; Γύρευε. Πάντως, με τέτοιες σκέψεις κι από τέτοια διλήμματα πυροδοτήθηκε η αιτία κι έγινε η ταινία Αλδεβαράν, με κρυφούς συμμάχους τότε την ιερή ανεμελιά και το δημιουργικό θράσος της νιότης.
Η προβολή αυτή ας αφιερωθεί σε όσους έβαλαν το χεράκι ή τη χερούκλα τους και τη σκέψη τους για να προκύψει όπως προέκυψε αυτή η ταινία, αλλά ιδιαίτερα σ’ αυτούς που δεν βρίσκονται πια ανάμεσά μας. Στον ποιητή, στον προφήτη, στη Τώνια, στον Δημήτρη και στον Σωκράτη, που ταξιδεύουν χρόνια τώρα, κανείς δεν ξέρει πού.
Α.Θωμόπουλος, Απρίλης ’18
Αλδεβαράν του Ανδρέα Θωμόπουλου |1975 | 80´|
Παραγωγή: Movielab | Σενάριο: Ανδρέας Θωμόπουλος | Διεύθυνση Φωτογραφίας: Γιώργος Πανουσόπουλος Παίζουν οι: Δημήτρης Φινίνης, Ελένη Μανιάτη, Δημήτρης Πουλικάκος, Δέσποινα Τομαζάνη κ.α.| Βραβεία- Διακρίσεις: Τιμητική Διάκριση Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1975
Η ταινία θα προβληθεί σε κόπια 16mm
