«Κι αν στην πραγματικότητα ήταν μια μεγάλη ιστορία που απλά πήγαινε και πήγαινε;» - Το φάντασμα της Αμίλια Ρίρντον
Η γέννηση, ο θάνατος κι η αναγέννηση του «True Detective» θα είναι αντικείμενο μελέτης στο μέλλον, αν μη τι άλλο επειδή η σειρά έζησε όλο τον φυσικό κύκλο του hype κάθε άλλου πετυχημένου σόου, αλλά σαν σε fast forward. Χωρίς φυσική φθορά, χωρίς οργανική νοσταλγία, χωρίς ενδιάμεσα στάδια.
Η πρώτη σεζόν εμφανίστηκε το 2014, η επιτυχία ήταν άμεση, οι σταρ τεράστιοι, η επίδραση σαφής, οι υπερβολές φυσικά δεν έλειψαν όπως συμβαίνει με κάθε τόσο πετυχημένη σειρά. Eνα χρόνο μετά η δεύτερη σεζόν αποδείχθηκε ένα φιάσκο για το brand, η στυλιστική μετατόπιση ήταν τόσο απότομη, η - υπερβολική και πάλι - αρνητική αντίδραση τόσο άμεση, που η τεράστια επιτυχία του 2014 απλά πέθανε το 2015. Η σειρά, στην πράξη, κόπηκε.
Με αρκετά χρόνια ανάμεσα σε αυτόν και τον προηγούμενο κύκλο και με σαφή διάθεση επιστροφής στην πιο επιτυχημένη εκδοχή, η φετινή νέα σειρά δεν είναι τόσο τρίτη σεζόν, αλλά οριακό revival. Κι όπως τα περισσότερα revivals, θυμίζουν αρχικά στους φανς αυτό που την πρώτη στιγμή είχαν αγαπήσει, αλλά τελικά δεν αποσπούν εξίσου δυνατές αντιδράσεις ούτε με τις πιο πετυχημένες, ούτε με τις πιο αποτυχημένες στιγμές της ορίτζιναλ σειράς. Το «True Detective» πραγματικά τα έζησε όλα μέσα σε 5 χρόνια.
Η τρίτη αυτή λοιπόν σεζόν μας φέρνει στα Oζαρκς, επιστρέφοντας στην γκόθικ αισθητική ενός βαθιά americana σκηνικού σαν την πρώτη, αφήνοντας για άλλους τα Λ.Α. όνειρα. Εκεί, μέσα από τα μάτια του ντετέκτιβ Γουέιν Χέιζ, ενός αστυνομικού και βετεράνου του πολέμου στο Βιετνάμ, παρακολουθούμε μια υπόθεση εξαφάνισης σε τρεις διαφορετικές χρονικές περιόδους, μια αφηγηματική σύμβαση που επίσης φέρνει στο νου την πρώτη σεζόν και τα «time is a flat circle» φιλοσοφήματα του Ραστ Κόουλ.
Ο Πιτσολάτο πετυχαίνει όμως αυτές οι χρονικές μετατοπίσεις να είναι αυτή τη φορά συνδεδεμένες με την ίδια την κατάσταση ύπαρξης του κεντρικού του ήρωα δίνοντας τους φαινομενικό λόγο ύπαρξης. Ο Γουέιν, τον οποίο παίζει σε όλες τις χρονικές περιόδους ο Μαχερσάλα Αλι (που όπως κι ο Μάθιου ΜακKόναχεϊ στην πρώτη σεζόν, κέρδισε Οσκαρ κατά την περίοδο προβολής του «True Detective»), πασχίζει στο μέλλον να θυμηθεί. Χάνει συχνά την επαφή του, χάνει αναμνήσεις, άλλοτε βυθίζεται σε αυτές.
Το «μέλλον» αυτό είναι το 2015, όταν ηλικιωμένος πια, προσπαθεί να θυμηθεί τις λεπτομέρειες μιας υπόθεσης που για όλη του τη ζωή νιώθει πως του διαφεύγει. Το κάνει για λογαριασμό μιας συνέντευξης για ένα true crime ντοκιμαντέρ, σαν αυτά που έχουν γίνει απολύτως πετυχημένο αφηγηματικό φορμάτ στο διάστημα της απουσίας του «True Detective» από τον αέρα, σε κάποιο βαθμό ίσως και χάρη στην επίδραση του ίδιου. Ο μετα-σχολιασμός του Πιτσολάτο δεν καταλήγει κάπου ουσιαστικά πάντως, γιατί η εστίαση παραμένει πάνω στον Γουέιν και οι περισσότεροι περιφερειακοί χαρακτήρες παραμένουν απλά props - σε όλους τους χρόνους.
Διαβάστε ακόμη: True Detective 3: Eίναι ο Μαχερσάλα Αλι, ο Σίντνεϊ Πουατιέ της εποχής μας;
Πίσω στο 1980, δύο παιδιά εξαφανίζονται και ο Γουέιν μαζί με τον συνεργάτη του Ρόλαντ Γουέστ (Στίβεν Ντορφ σε ένα πολύ καλοδεχούμενο comeback, έχει συναρπαστική χημεία με τον Aλι όσο η σειρά στηρίζεται όλο και περισσότερο στη φιλία τους διαμέσου των δεκαετιών) αναλαμβάνουν την υπόθεση. Αυτό γίνεται τη μέρα του θανάτου του Στιβ ΜακKούιν, επειδή τη σειρά γράφει ο Νικ Πιτσολάτο, κάτι που υπογραμμίζεται διαρκώς και συνδέεται με μια κάποια άγαρμπη διάθεση με το πέρασμα των εποχών και το τέλος του κουλ, στιβαρού τύπου άντρα με τον οποίο ο Πιτσολάτο έχει εμμονή.
Στο 1990, η υπόθεση, που αρχικά δεν γνωρίζουμε πώς και γιατί έχει κλείσει, ανοίγει ξανά όταν κάποια νέα στοιχεία έρχονται στο φως. Ο Γουέιν κι ο Ρόλαντ επανενώνονται, οι λεπτομερειες από την πρώτη τους έρευνα αναλύονται ξανά και τα αποτελέσματα τίθενται υπό αμφισβήτηση. Η Αμίλια Ρίρντον (Κάρμεν Ετζόγκο, της δεύτερης σεζόν του «Girlfriend Experience»), μια δασκάλα με σύνδεση με την υπόθεση το ‘80, είναι παντρεμένη με τον Γουέιν και έχει γράψει βιβλίο για την αρχική υπόθεση και τις κρυφές αλήθειες που εξαρχής κουκουλώθηκαν.
Ο Πιτσολάτο μεταπηδά ανάμεσα στα τρία χρονικά σημεία της αφήγησής του μέσα από μια σχετικά υποκειμενικά οπτική του Γουέιν, ο οποίος προσπαθεί διαρκώς κι ο ίδιος να θυμηθεί. Το εύρημα αυτό αποδίδει συναισθηματικά σε μια κομβική σκηνή του τελευταίου επεισοδίου (δεν θα πούμε spoilers στο κείμενο) και χρησιμοποιείται διαρκώς από τον Πιτσολάτο σαν μηχανισμός σύγχυσης που μας μεταδίδει κάτι από το προσωπικό, συναισθηματικό νέφος του Γουέιν, ενός άντρα δεκαετίες τώρα χαμένο μέσα στον εαυτό του, ζορισμένο να επικοινωνεί με τους ανθρώπους της ζωής του - από τη γυναίκα του, ως τα παιδιά του, ως τον συνεργάτη και φίλο του.
Σαν απόσταγμα όλες οι παραπάνω ιδέες έχουν ενδιαφέρον, αλλά στην πράξη η σεζόν και μαζί ο χαρακτήρας του Γουέιν υποφέρουν χάρη στην επιμονή του Πιτσολάτο να γράφει κάθε του ιστορία σα να βρίσκεται σε κόντρα με τον εαυτό της για το πόσο ψευδο-περίπλοκη μπορεί να γίνει. Την πρώτη φορά η αποκάλυψη του πόσο προσωπική ήταν τελικά η ιστορία του, πόσο απλές, προσωπικές, ανθρώπινες οι αποτυχίες στο κέντρο της, έκανε πολύ κόσμο να απογοητευτεί με το φινάλε. Τη δεύτερη φορά αντιμετώπισε εξαρχής το μένος αυτής της απογοήτευσης σε μια δεύτερη σεζόν που έτσι κι αλλιώς έπαιζε με πιο αναπολογητικά grande όρους, καταλήγοντας σε ένα εξίσου προσωπικό και μελοδραματικά συναισθηματικό σημείο. Τώρα, όλα του τα red herrings, όλες οι μπλόφες, οι απρόσμενες στροφές, οι υπόνοιες πως κάτι μεγαλύτερο μπορεί να συμβαίνει (φτάνοντας στο σημείο ακόμα και να συνδέσει αυτή τη σεζόν με την 1η με έναν πολύ κυριολεκτικό τρόπο), κάπως υποπτευόμαστε ήδη τι κρύβουν, τι σημαίνουν, γιατί είναι εκεί.
Oπως και τις προηγούμενες φορές εμφανίζονται υπόνοιες για πολιτικά συστήματα ισχύος που ξεπερνούν κατά πολύ τους απλούς καθημερινούς ήρωές μας. Για διεφθαρμένες δομές εκμετάλλευσης που φτάνουν πολύ ψηλά. Ακόμα και ένα κάπως υποχρεωτικά φλερτ με το μεταφυσικό διαπερνά τον τόνο της σεζόν. Ο Πιτσολάτο μέσα σε αυτό το μουντό σκηνικό τοποθετεί καταραμένες φιγούρες, κυνηγημένες - παραλυμένες! - από το παρελθόν τους (για τον Γουέιν αυτό είναι το Βιετνάμ, εκεί που θα ζει για πάντα χαμένος) να προσπαθούν να βρουν τη μεταξύ τους σύνδεση, που θα είναι κι αυτή που θα τους σώσει, θα τους κάνει να αλλάξουν κάτι να μέσα τους, να βελτιωθούν, να ζήσουν όπως δεν κατάφερναν ή δεν τολμούσαν. Μιλώντας έτσι για το πώς οι θεσμοί αποτυγχάνουν διαρκώς σε μια μονίμως παραλυμένη αμερικάνικη κοινωνική κατάσταση,και το πώς οι ήρωές του είναι μόνοι τους σε αυτό το βούρκο- έχοντας μόνο ο ένας τον άλλον.
Διαβάστε ακόμη: Είναι το «Leaving Neverland» ο δεύτερος θάνατος του Μάικλ Τζάκσον;
O Πιτσολάτο θα ήθελε να είναι θρυλικός νουάρ συγγραφέας περασμένων δεκαετιών, βουτηγμένος στον καπνό και το αλκοόλ, αλλά είναι την ίδια στιγμή και τρομερά συναισθηματικός με έναν σχεδόν γλυκά βασικό τρόπο. Θέλει οι ήρωές του να βρουν αυτό που τους λείπει, την ικανότητα να αγαπούν ξανά από την αρχή.
Σε αυτή την 3η σεζόν όμως η διάθεσή του για μεγαλεπήβολες δομές πληγώνει αυτό το συναισθηματικό ταξίδι του Γουέιν. Η διαρκής εμφάνιση μυστηριωδών χαρακτήρων που περιπλέκουν ένα ήδη μπλεγμένο μυστήριο που βλέπουμε να λύνεται σε τρεις παράλληλους χρόνους (πάντα ατελώς) αδικούν τον Γουέιν, του οποίου βασικά προσωπικά στοιχεία τελικά αμελούνται, από την μέτρια αναπτυγμένη σχέση με τον γιο του μέχρι ακόμα και το συμβαίνει με τη γυναίκα του - ο Πιτσολάτο εμφανέστατα είχε σκοπό και θέληση να δώσει στην Κάρμεν Ετζόγκο έναν ζουμερό ρόλο ισάξιο του Γουέιν, αλλά τελικά η Αμίλια καταλήγει κάτι ανάμεσα σε αίνιγμα και σε φάντασμα-κλειδί πλοκής που ψιθυρίζει στον άντρα της στοιχεία για το μυστήριο. «Κι αν στην πραγματικά ήταν απλά μια μεγάλη ιστορία που πήγαινε και πήγαινε;», του λέει σε ένα κρίσιμο σημείο της σεζόν. Πράγματι!
Ο Μαχερσάλα Aλι κάνει για το ρόλο άρση βαρών, σηκώνοντας πάνω του όλα αυτά που ο Πιζολάτο έχει γράψει αλλά και όλα όσα θα ήθελε να έχει γράψει για αυτόν. Δεν είναι η πρώτη φορά φυσικά που αυτός ο σπουδαίος ηθοποιός αποδεικνύεται ανώτερος του ρόλου του. Εξάλλου αν κατάφερε να κερδίσει Οσκαρ για το «Πράσινο Βιβλίο», εδώ που έχει και κάτι έστω ενδιαφέρον και ζουμερό πάνω στο οποίο να λειτουργήσει κάνει τελικά πραγματικά θαυματουργή δουλειά. Ο τρόπος που κινείται το πρόσωπό του διαφέρει από την κάθε χρονική περίοδο στην άλλη αλλά παραμένει πάντα ο ίδιος άνθρωπος. Είτε εμφανίζεται σίγουρος, είτε σκληρός, είτε χαμένος, το βλέμμα του πάντα μαρτυρά μια ίδια κεντρική αναζήτηση.
Με κεντρικό άξονα τον Αλι σε αυτό τον ρόλο, κάθε χρονική μετατόπιση αποκτά επιπλέον συναισθηματικό ενδιαφέρον. Και τελικά, ακόμα και μέσα από τις επιμέρους αποτυχίες του, ο Πιτσολάτο γράφει άλλη μια ενδιαφέρουσα σεζόν τηλεόρασης, παιγμένη από ένα έξοχο καστ και γυρισμένη έντεχνα από μια ομάδα σκηνοθετών που περιλαμβάνει τον Τζέρεμι Σολνιέ, αλλά και τον ίδιο τον σεναριογράφο, έστω κι αν οι ρυθμοί θα μπορούσαν πολύ συχνά να είναι λιγότερο φλύαροι. Δεν ξέρουμε κατά πόσο είχε κάτι ουσιαστικό να προσθέσει σε όσα είχε ήδη πει, αλλά από την άλλη τα revivals έτσι είναι συνήθως.
