TV & STREAMING

Το «Tales from the Loop» είναι (μόνο) όμορφη επιστημονική φαντασία

στα 10

Η σειρά του Amazon Prime που βασίζεται στο art book του Σουηδού Σίμον Στάλενχαγκ προκρίνει την εικόνα έναντι του συναισθήματος, μένοντας μετέωρη απέναντι σε μια υπόσχεση που εκτός από μικρές εκλάμψεις, δεν εκπληρώνεται ποτέ ως η ολόφωτη, διεισδυτική επιστημονική φαντασία που οραματίζεται.

Το «Tales from the Loop» είναι (μόνο) όμορφη επιστημονική φαντασία

Ενα μέρος κάπου στον κόσμο, κάπου στο χρόνο, όπου η τεχνολογία είναι εξελιγμένη σε βαθμό που δεν το γνωρίζουν ούτε όσοι ζουν σε αυτό, ερήμην κάτοικοι μιας πόλης που σαν βγαλμένη (ή και όντως, αλλά δεν μπορεί...) από τα 50s απλώνεται πάνω από το Loop: αδιευκρίνιστης προέλευσης, σύνθεσης και λοιπών χαρακτηριστικών αντικείμενο που κυριολεκτικά ένα επίπεδο πιο κάτω από την καθημερινότητα, μεταδίδει τα δικά του μηνύματα για όλα όσα θα χωρίζουν πάντα τον άνθρωπο από το σύμπαν.

Χωρισμένο σε οκτώ επεισόδια που τα υπογράφουν διαφορετικοί σκηνοθέτες, το «Tales from the Loop» αφηγείται μια μια τις ιστορίες της οικογένειας του δημιουργού του Loop, της συζύγου του που δεν τον ρώτησε ποτέ τι έκανε μέσα στο δωμάτιο με τον πρωτόγονο υπολογιστή, του γιου του που έχει ένα μηχανικό χέρι, της νύφης του που προορίζεται να αναλάβει τη διεύθυνση της υπόγειας μηχανής, των εγγονών του που μεγαλώνουν μαθαίνοντας για πρώτη φορά λέξεις όπως φιλία, αγάπη, μοναξιά. Δίπλα τους και οι ιστορίες του υπεύθυνου ασφαλείας του Loop, μιας κοπέλας που θα συνδεθεί ερωτικά με το μεγαλύτερο γιο της οικογένειας και του πατέρα του κολλητού του που θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να προστατεύσει την οικογένειά του από ό,τι καιροφυλακτεί έκει έξω όταν τα φώτα σβήνουν...

tales

Tales from the Loop 607

Εχοντας για αφετηρία και έμπνευση το ομότιτλο art book του Σιμόν Στάλενχαγκ που κυκλοφόρησε το 2014, το μόνο πράγμα που περισσεύει στο τηλεοπτικό «Tales from the Loop» είναι η αισθητική, καθώς σε ένα τοπίο που θα ταίριαζε περισσότερο σε ένα αγροτικό σινεμασκόπ δράμα, η παρεμβολή vintage μηχανών από το μέλλον σπάει τη συνθήκη του «αυτό που βλέπεις είναι και αυτό που είναι» σε μια παράδοξη, οπτικά σαγηνευτική ανάγνωση ενός σύγχρονου Twilight Zone (του αυθεντικού) που κάθε του ιστορία είναι ταυτόχρονα αυτοτελής αλλά και κομμάτι ενός συνόλου που ολοκληρώνεται στο φινάλε του όγδοου επεισοδίου.

loop

Λιγότερο ή περισσότερο παράξενα φαινόμενα διαταράσσουν τη φαινομενική ηρεμία μιας κοινότητας που ωστόσο δεν μαθαίνουμε ποτέ αν έχει διασταυρώσει ανάμεσα στους κατοίκους της την εμφάνιση των μηχανών, τα διαφορετικά παιχνίδια του χωροχρόνου, τα σημάδια που προειδοποιούν ή προβλέπουν, τη συνείδηση ότι η ύπαρξή τους ορίζεται πριν από τους ίδιους από μια «κατώτερη» δύναμη που όλοι μιλούν γι' αυτήν χωρίς ποτέ κανείς να την εξηγεί ή να την αμφισβητεί. Χαμηλότονα, με λίγους διαλόγους και έμφαση στην ατμόσφαιρα, τα ομοιόμορφα παρά τις διαφορετικές υπογραφές επεισόδια, είναι φανερό πως ενδιαφέρονται περισσότερο για την αίσθηση της παραδοξότητας παρά για τα ίδια τα φαινόμενα που κινούν τις ζωές των πρωταγωνιστών τους, τραβώντας και σε χρόνο και σε πομπώδη αφήγηση προκειμένου να υποβάλλουν.

tales

Tales from the Loop

Δεν είναι ότι δεν μπορείς να διακρίνεις την ευθεία γραμμή που ενώνει αυτά τα «παραμύθια», κάτι ανάμεσα σε μια ουμανιστική τεκμηρίωση της ίδιας της έννοιας της επιστημονικής φαντασίας και ταυτόχρονα μια ωδή πάνω στο χρόνο, τους κύκλους της ζωής, τα λάθη και τα σωστά, όσα έγιναν, γίνονται και θα γίνουν και θα μας ορίζουν πάντα ως ανθρώπινο είδος. Ολα σε μια εκδοχή για αρχαρίους, με απλοικές εξισώσεις που οδηγούν σε απλοϊκά «συμπεράσματα» - ούτε δηλαδή για υποψιασμένους εφήβους που τρελαίνονται για οτιδήποτε sci-fi, όπως μοιάζει περισσότερο καθώς περνάει η ώρα να αποτελούν το target group της σειράς.

Υπάρχουν στιγμές (με κορυφαία το επεισόδιο που σκηνοθετεί ο Αντριου Στάντον του «Wall-E» και του «Ψάχνοντας το Νέμο», με κεντρικό πρωταγωνιστή τον Τζόναθαν Πράις και το τελευταίο που υπογράφει η Τζόντι Φόστερ) που η υπερβολικά αργόσυρτη ελεγειακή - υποβοηθούμενη από το μοτίβο της μουσικής του Φίλιπ Γκλας - αφήγηση δίνει τη θέση της στην καθαρή συγκίνηση, βάζοντας το θεατή στη θέση των ηρώων καθώς αυτοί προσπαθούν να συλλάβουν το μεγάλο μυστήριο της ζωής. Στην πλειονότητά τους όμως τα επεισόδια αφήνουν την αίσθηση του ατελέσφορου, του «πολύ κακό για το τίποτα», μιας ξαφνικής έκπληξης και μιας εφήμερης παραδοξότητας, τελικά, και παρά τις μικρές ανταμοιβές που θα πάρεις αν συνεχίσεις μέχρι το τέλος, κάτι που δεν αρκεί για να δικαιολογήσει την υπόσχεση που ολοφάνερα μοιάζει να ίπταται πάνω από αυτήν την μυστηριώδη πόλη, με τους μυστηριώδεις κατοίκους και τα μυστηριώδη πράγματα που τους συμβαίνουν.