Πριν μερικά χρόνια είχαμε μια ιδέα: Αφού ούτως ή άλλως είναι βιολογικά αδύνατον να καθίσεις σε μια οθόνη που παίζει τον «Ιησού από τη Ναζαρέτ» του Φράνκο Τζεφιρέλι χωρίς να κάτσεις και να το παρακολουθήσεις για χιλιοστή φορά, γιατί δεν κάνουμε και τα απαραίτητα συνοδευτικά recaps που κάνουμε για όλες τις άλλες αγαπημένες μας σύγχρονες σειρές;
Η μίνι σειρά του Φράνκο Τζεφιρέλι με το καστ που θα ζήλευαν ο Γούντι Αλεν κι ο Ρόμπερτ Αλτμαν μαζί, έχει λάβει διαστάσεις σχεδόν «Εκπαιδευτικής Τηλεόρασης» στην Ελλάδα, με την υποχρεωτική προβολή της κάθε Μεγάλη Εβδομάδα (φέτος επίσης) να έχει σώσει άπειρους από εμάς στα σχολικά χρόνια. Τότε που το να παρακολουθήσουμε μια καλογυρισμένη ταινία για έναν θαυματουργό ήρωα ήταν απείρως προτιμότερο από το να ανοίξουμε και να διαβάσουμε ένα κακογραμμένο σχολικό βιβλίο. Υποθέτω δεν είναι τυχαίο που η εικόνα του Ρόμπερτ Πάουελ έχει καθορίσει το ίματζ του Χριστού σε απόλυτο βαθμό και η ιταλοβρετανική συμπαραγωγή του Φράνκο Τζεφιρέλι έχει γίνει πιο Κανόνας κι από την ίδια την Καινή Διαθήκη.
Ετσι, είδαμε ξανά όλα τα επεισόδια της σειράς, κρατώντας σημειώσεις, βίντεο και εικόνες σε 6 ποστ, ένα για κάθε επεισόδιο, με παράλληλες αναφορές σε «Χάρι Πότερ», «Ντόνι Ντάρκο», «Star Wars» και ολόκληρη τη μυθολογία του Σούπερμαν.
Διαβάζονται και όλα μαζί:
Μέρος 1ο
Υπάρχει άνθρωπος που δεν μουρμουράει ενστικτωδώς όλη τη μουσική των τίτλων αρχής από την πρώτη ως την τελευταία νότα γνωρίζοντας κάθε αλλαγή; Εκείνο το σημείο ανάμεσα στα πρόσωπα του Πίτερ Ουστίνοφ και του Μάικλ Γιορκ που ξανασκοτεινιάζει και μπαίνουν δυνατά κρουστά είναι το καλύτερο. Κανένας Τζον Γουίλιαμς, μόνο Μορίς Ζαρ.
(Διάβασε το recap του 1ου μέρους.)
Μέρος 2ο
Απολαυστικό overacting από Οσκαρικό μέλος του καστ: Πίτερ Ουστίνοφ υπέρλαμπρο άστρο. Η σκηνή του ξεσπάσματος και του «Kill! Kill them all!» γράφει ιστορία. Αποχώρησε από τη σειρά με αδιαπραγμάτευτα (very) high note.
(Διάβασε το recap του 2ου μέρους.)
Μέρος 3ο
Αν η σειρά γυριζόταν σήμερα τότε ξέρεις πως πολύ απλά θα υπήρχε κόσμος που θα μάζευε υπογραφές για spin-off σειρά με τον Αντύπα και τον Βαπτιστή. Υπάρχει σκηνή των δύο τους που δεν είναι απολαυστική; Ο Γιορκ είναι ακριβώς όσο over-the-top πρέπει και παίζει φοβερό 1-2 με τον ήρεμο Πλάμερ που όπως είπαμε και χτες, είναι βασικά ο καλύτερος ερμηνευτής στο καστ. Η εκτίμηση που τρέφει ο Αντύπας για τον Ιωάννη είναι από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία της σειράς.
(Διάβασε το recap του 3ου μέρους.)
Μέρος 4ο
Είμαστε στο σημείο της κάθε genre saga που έχει συγκεντρωθεί η ομάδα και είναι έτοιμη να τα βάλει με τον μεγάλο εχθρό. Όλο αυτό το μεσαίο κομμάτι με τη συγκέντρωση των μελών και την αρχική επίδειξη δύναμης κορυφώνεται ξεκάθαρα και ταιριαστά με την ανάσταση του Λαζάρου. Όχι μόνο το διασημότερο θαύμα, αλλά και το πιο σημαντικό όλων στην οικονομία της ιστορίας: Αν μπορεί να κάνει κι αυτό, τότε είναι έτοιμος για να τα βάλει με τον Μεγάλο Κακό / την Αυτοκρατορία / τον εξωγήινο στρατό / ό,τι παρανοϊκά ιδιοφυές έχει σκαρώσει ο Λεξ Λούθορ.
(Διάβασε το recap του 4ου μέρους.)
Μέρος 5ο
(Διάβασε το recap του 5ου μέρους.)
Επιτέλους εδώ έχουμε περάσει σε «Αυτοκρατορία Αντεπιτίθεται» βοσκοτόπια της διαδρομής του ήρωα, μετά από ηλιόλουστες βόλτες και ανενόχλητα θαύματα, το σκοτάδι επιτέλους αγκαλιάζει τον ουρανό. Οι κακοί συλλαμβάνουν τον ήρωα που οδηγείται σε βέβαιο θάνατο στην καρδιά της αυτοκρατορίας του εχθρού, το γκρουπ έχει έναν προδότη, το μόνο που λείπει από την ιστορία του Ιησού για να φτάσει το σαφώς ανώτερο «Star Wars» είναι ένας τριχωτός σύντροφος και κανά ρομπότ έτσι για το κέφι.
Μέρος 6ο
Ποτέ μα ποτέ μου δεν πίστεψα πως ρεαλιστικά ο Βαραββάς θα είχε μεγαλύτερο fan base ώστε να επικρατήσει στη μάχη των φωνών. Δηλαδή τι βλέπαμε τις προηγούμενες τρεις ώρες; Ο Ιησούς περπάταγε σε βουνά και ποτάμια και μάζευε ακόλουθους. Από όλους αυτούς μόνο η Μαγδαληνή βρέθηκε εκεί; Ωραίοι.
(Διάβασε το recap του 6ου μέρους.)
Τα (κινηματογραφικά) Πάθη του Χριστού
