Ο Πένιγουαϊζ δεν ήταν ποτέ ένας απλώς κλόουν. Ηταν πάντα κάτι πολύ πιο βαθύ, πιο αρχέγονο, μια ρωγμή στο συλλογικό υποσυνείδητο της αμερικανικής αφήγησης. Το «IT: Welcome to Derry» το γνωρίζει αυτό, αρκετά καλά, και δεν επιχειρεί απλώς να επαναλάβει μια ήδη γνωστή ιστορία τρόμου, αλλά να την ξεκινήσει από την αρχή: να κοιτάξει μέσα στον πυρήνα μιας πόλης που έχει μάθει να σιωπά, να συγκαλύπτει και τελικά να τρέφει το Κακό μέσα από τις δικές της ρωγμές. Αυτή η προσέγγιση δίνει στη σειρά μια σκοτεινά επιθετική ποιότητα που δεν βασίζεται στον εύκολο τρόμο, αλλά στην αίσθηση ότι το κακό μέσα στο Ντέρι είναι προϊόν ανθρώπινης αδυναμίας και επιλογής.
Οπως ακριβώς και στο βιβλίο του Στίβεν Κινγκ, αλλά και στις κινηματογραφικές μεταφορές του Αντι Μουσιέτι, έτσι και εδώ όλα ξεκινούν από τον θάνατο ενός παιδιού, το οποίο μάλιστα προσπαθεί να ξεφύγει από το Ντέρι και από όλα αυτά που πρεσβεύει. Ενας θάνατος που δεν λειτουργεί απλώς ως σοκαριστικό άνοιγμα, αλλά ως ο καταλύτης που βάζει σε κίνηση ολόκληρη την αφήγηση. Είναι το γεγονός που ραγίζει τη φαινομενική κανονικότητα του Ντέρι και αποκαλύπτει πως κάτω από την επιφάνεια κάτι σάπιο περίμενε απλώς την κατάλληλη στιγμή για να ξυπνήσει. Από εκεί και πέρα, η σειρά αφήνει τα γεγονότα να ξεδιπλωθούν σαν αναπόφευκτη συνέπεια μιας πόλης που έχει μάθει να ζει με το Κακό.
Από την αρχή της σεζόν, η σειρά παίζει με τις προσδοκίες σου. Δεν περιμένεις ότι σε μια ιστορία με επίκεντρο έναν δολοφονικό κλόουν θα δεις από το πρώτο κιόλας επεισόδιο τους μελλοντικούς πρωταγωνιστές της να χάνονται τόσο βίαια. Αυτή η πρώιμη και αποφασιστική δολοφονία παιδιών που φαίνονται πως θα ήταν οι «ήρωες» της αφήγησης είναι μια από τις πρώτες και πιο ισχυρές δηλώσεις του επικείμενου τρόμου: στο Ντέρι δεν υπάρχουν εγγυήσεις. Ολοι είναι ευάλωτοι και κανένας ρόλος δεν είναι ασφαλής, και αυτό το παιχνίδι με τις προσδοκίες συνεχίζεται σε όλη τη σεζόν.
Διαβάστε ακόμα: Ο Πένιγουαϊζ δεν ήταν ποτέ απλώς ένας κλόουν
Η αφήγηση, δομημένη με μια αργή αλλά επίμονη αύξηση της έντασης, θυμίζει δομικά σειρές όπως το «Stranger Things», με μια ομάδα νέων ανθρώπων που βρίσκονται στην καρδιά της ιστορίας και ενήλικες που είτε δεν βλέπουν είτε αρνούνται να αντιληφθούν την πραγματικότητα. Αυτό το συγγενικό DNA λειτουργεί εποικοδομητικά: η σειρά δεν την αντιγράφει, αλλά την μεταπλάθει σε μια πιο ασπρόμαυρη, πιο κοινωνικά φορτισμένη αφήγηση που περιστρέφεται γύρω από το πώς οι φοβίες και οι αμαρτίες μιας κοινότητας τρέφουν τον πραγματικό τρόμο. Το «Welcome to Derry επιμένει όχι μόνο στις μεταφυσικές μεταμφιέσεις του Πένιγουαϊζ, αλλά στο πώς οι άνθρωποι γύρω του λειτουργούν ως το έδαφος μέσα στο οποίο αυτός αναπτύσσεται.
Καθοριστικό ρόλο στη συνοχή παίζει η σκηνοθεσία του Αντι Μουσιέτι, ο οποίος υπογράφει τα δύο πρώτα και τα δύο τελευταία επεισόδια. Εκεί, η σειρά αποκτά σαφή ταυτότητα. Οι χώροι φορτίζονται, οι σιωπές αποκτούν νόημα και το Ντέρι παρουσιάζεται ως ζωντανός οργανισμός που παρακολουθεί και υπομένει. Στα ενδιάμεσα επεισόδια, όπου η σκηνοθετική γραμμή αλλάζει, η ένταση συχνά υποχωρεί και η αφήγηση δείχνει να χάνει προσωρινά τη συγκέντρωσή της. Το σενάριο έχει ξεκάθαρο κοινωνικό σχολιασμό. Δεν χρησιμοποιεί τον τρόμο μόνο ως μέσο εντυπωσιασμού, αλλά τον συνδέει άμεσα με πραγματικά τραύματα, όπως ρατσιστική βία, αστυνομική αυθαιρεσία και μια κοινωνία που επιλέγει τη λήθη. Αλλά το πιο ενδιαφέρον είναι το πως ο Μουσιέτι και οι συνεργάτες του προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα ενιαίο σύμπαν τρόμου του Κινγκ, εισάγοντας μέσα και τον Ντικ Χάλοραντ από τη «Λάμψη», ο οποίος παίζει μάλιστα σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας.
Ξέρεις τι λένε για το Ντέρι. Κανείς που πεθαίνει εδώ δεν πεθαίνει ποτέ πραγματικά.»
Ενα από τα πιο ισχυρά επεισόδια της σεζόν είναι αναμφίβολα το «The Black Spot», όπου η σειρά παραδίδει μια από τις πιο φρικιαστικές και συναισθηματικά φορτισμένες στιγμές βγαλμένη μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του Κινγκ. Εκεί, η τραγωδία αποκτά πραγματικό ιστορικό βάθος, όταν το ομώνυμο μπαρ/καταφύγιο για μαύρους αεροπόρους καίγεται από ένα ρατσιστικό πλήθος, τότε ο Κακό ξυπνά με τρόπους που δεν αφορούν απλώς τον υπερφυσικό τρόμο, αλλά και την ίδια την σάρκα και το αίμα. Η συγκεκριμένη σκηνή, εμπλουτισμένη με την επιστροφή του Πένιγουαϊζ και την ιστορία του Ριτς και της Μαρτζ, δεν είναι είναι μια απλή κτηνωδία, αλλά μια στιγμή όπου ο τρόμος και η τραγωδία συγχωνεύονται, δείχνοντας πόσο βαθιά επηρεάζεται η πόλη όταν οι ο ρατσισμός και οι ιστορικές αδικίες καταστρέφουν τα πάντα στο πέρασμά τους. Η συγκίνηση και η απώλεια, ειδικά στη σκηνή του Ριτς (ένα πραγματικός ιππότης) που θυσιάζεται για να σώσει τη Μαρτζ, είναι ίσως μια από τις πιο ανθρώπινες στιγμές του τρόμου σε ολόκληρη τη σεζόν και δίνουν στο επεισόδιο το συναισθηματικό βάρος που υπερβαίνει τον αριθμό των θυμάτων.
Ομως η σειρά δεν μένει μόνο στην έκρηξη της βίας. Το «Welcome to Derry» επιχειρεί να εξερευνήσει τον ίδιο τον πυρήνα του Πένιγουαϊζ, παρουσιάζοντας πτυχές της προέλευσής του με έναν τρόπο που αναπτύσσει πολλά παραπάνω από τις ελάχιστες λεπτομέρειες του βιβλίου. Το επεισόδιο επτά ανοίγει με μια επιστροφή στο 1908 όπου βλέπουμε τον Μπομπ Γκρέι ως ανθρώπινη μορφή, έναν κλόουν που δεν είναι ακόμα τέρας, αλλά ένας άνδρας γεμάτος πάθη και θλίψη, και αυτός ο χαρακτήρας είναι που τελικά γίνεται το vessel για την αρχέγονη οντότητα που γνωρίζουμε ως Πένιγουαϊζ. Αυτή η αφήγηση, που εμπλουτίζει το κλασικο lore χωρίς να την καταστρέφει, δίνει στη σειρά μια διαχρονική ποιότητα, δείχνοντας ότι ο τρόμος δεν γεννιέται από το τέρας, αλλά από τον τρόπο που οι άνθρωποι επιλέγουν να χειριστούν τις δικές τους σκοτεινές ιστορίες.
Διαβάστε ακόμα: Το «IT: Welcome to Derry» μάς επιστρέφει στον κόσμο του Πένιγουαϊζ
Καθώς η σεζόν φτάνει στο φινάλε της, στο επεισόδιο «Winter Fire», βλέπουμε τον Πένιγουαϊζ σε όλο του το μεγαλείο, πιο άγριο, πιο θυμωμένο από ποτέ, αλλά και μια σειρά από αποφάσεις που δείχνουν ότι η αφήγηση δεν ενδιαφέρεται μόνο να τρομάξει. Υπάρχει μια συναισθηματική φόρτιση στα τελευταία λεπτά, όπου οι χαρακτήρες πρέπει να παλέψουν ενάντια όχι μόνο σε έναν υπερφυσικό εχθρό, τον Πένιγουαϊζ, αλλά και στις προσωπικές τους φοβίες, τους θυμούς και τις απώλειες. Η σύγκρουση αυτή είναι τόσο εσωτερική όσο και εξωτερική, καθιστώντας την τελευταία πράξη της σεζόν ένα αφήγημα που τιμά τις προσωπικές ιστορίες των ηρώων της όσο και το ίδιο το σύμπαν του «Αυτό».
Σε επίπεδο ερμηνειών και απόδοσης, ο Μπιλ Σκάρσγκαρντ επιστρέφει ως Πένιγουαϊζ με μια εκδοχή που είναι ταυτόχρονα απειλητική και μυστηριώδης, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά που είναι ο καλύτερος για τον ρόλο αυτόν, ενώ οι υπόλοιποι ηθοποιοί, ιδιαίτερα οι νέοι πρωταγωνιστές καταφέρνουν να μεταδώσουν την ευαλωσία, τον φόβο και τις προσωπικές τους συγκρούσεις με αίσθηση βάθους και αλήθειας. Η σκηνική τους παρουσία αποτελεί τη ραχοκοκαλιά που κρατά την αφήγηση προσγειωμένη, ακόμη και όταν η σειρά πετά σε υπερφυσικά ύψη.
Διαβάστε ακόμα: We will all float... Πρώτες φωτογραφίες από το «Welcome to Derry»
Δεν λείπουν οι μικρές αδυναμίες: η υπέρογκη χρήση ψηφιακών εφέ δεν είναι πάντα στην κορυφή των δυνατοτήτων της, και κάποιες φορές τα υπερφυσικά στοιχεία δείχνουν να υπερκαλύπτουν το συναίσθημα. Ωστόσο αυτά τα στιγμιαία άλματα δεν μειώνουν την συνολική επίδραση μιας σεζόν που είναι γεμάτη εμπνευσμένες στιγμές, αληθινό ρίγος και συναισθηματική βάθος.
Στο τέλος, το «IT: Welcome to Derry» δεν μένει ως μια απλή επέκταση ενός γνώριμου μύθου, αλλά ως μια υπενθύμιση ότι ο τρόμος δεν κατοικεί μόνο στους υπονόμους, αλλά στις μνήμες που δεν ειπώθηκαν ποτέ, στα εγκλήματα που θάφτηκαν πρόχειρα και στις κοινωνίες που έμαθαν να επιβιώνουν σιωπώντας. Η σειρά μπορεί να σκοντάφτει σε στιγμές, να υπερβάλλει οπτικά ή να χάνει ρυθμό της, ειδικά στα πρώτα επεισόδια, όμως όταν βρίσκει τον βηματισμό της, αποδεικνύει ότι καταλαβαίνει βαθιά τι έκανε το «Αυτό» διαχρονικό. Γιατί στο Ντέρι ο χρόνος δεν γιατρεύει, απλώς σκεπάζει. Και όπως λένε εκείνοι που ξέρουν καλύτερα, «ξέρεις τι λένε για το Ντέρι. Κανείς που πεθαίνει εδώ δεν πεθαίνει ποτέ πραγματικά.»
Η σειρά «IT: Welcome to Derry» είναι διαθέσιμη στο HBO Max μέσω του Vodafone TV.
