Η σειρά του HBO «The Idol» προκάλεσε πολύ ντόρο πριν καν ακόμα βγει.
Αρχικά περιέργεια, που προκάλεσε η άμεση εμπλοκή του Eϊμπελ Τέσφεϊ, ευρέως γνωστού με το καλλιτεχνικό του ψευδώνυμο «The Weeknd», ίσως ο μεγαλύτερος ποπ σταρ στον πλανήτη αυτή την στιγμή, στο ντεμπούτο του ως ηθοποιός, σεναριογράφος και παραγωγός, σε συνεργασία με τον Σαμ Λέβινσον, δημιουργό του «Euphoria» για το ίδιο δίκτυο.
Επειτα κατακραυγή, όταν μαθεύτηκε πως το δίκτυο απέλυσε την σκηνοθέτρια και παραγωγό Ειϊμι Σέιμετζ, η οποία είχε ήδη γυρίσει το 80% της σειράς, από παρότρυνση του Weeknd επειδή έδινε στην σειρά «πολύ φεμινιστικό τόνο» και την αντικατέστησε με τον Σαμ Λέβινσον, ο οποίος ξανάγραψε και ξαναγύρισε σχεδόν όλο το υλικό της.
Η αγανάκτηση οξύνθηκε όταν διέρρευσαν φήμες από την παραγωγή πως η σειρά είναι ουσιαστικά «ελαφρύ πορνό» και «φαντασίωση βιασμού», ενώ οπαδοί του Weeknd συσπειρώθηκαν ως απάντηση προς υπεράσπιση της σειράς, δημιουργώντας μια βάση οπαδών βασισμένη μόνο στα τρέιλερ και τις ελάχιστες λεπτομέρειες που ήξεραν για την σειρά.
Και τα δύο «στρατόπεδα», για διαφορετικούς ρόλους, ανέμεναν πως και πως την πρεμιέρα. Η ανακοίνωση ότι τα δύο πρώτα επεισόδια θα προβληθούν στο Φεστιβάλ των Καννών πριν την πρεμιέρα τους έκανε την αναμονή ακόμη μεγαλύτερα, καθώς σπάνια προβάλλονται τηλεοπτικά επεισόδια στην Κρουαζέτ, και όταν αυτό γίνεται, πρόκειται συνήθως για αριστουργήματα καταξιωμένων καλλιτεχνών, όπως το «Twin Peaks: The Return» του David Lynch το 2017. Δυστυχώς, το «The Idol» δεν ήταν «Twin Peaks» σύμφωνα με τις πρώτες εντυπώσεις, οι οποίες σχεδόν αμέσως το κατακρεούργησαν και φάνηκαν να δικαιώνουν το πρώτο «στρατόπεδο».
Με αυτά τα δύο επεισόδια να κυκλοφορούν στο HBO Max, και με το επόμενο να κυκλοφορεί την Κυριακή 18 Ιουνίου, το κοινό μπορεί να δει και να κρίνει από μόνο του αν είναι όντως το μεγάλο φιάσκο που το χαρακτήρισαν πολλοί.
Η σειρά ακολουθεί την ποπ σταρ Τζόσλιν, την οποία υποδύεται η κόρη του Τζόνι Ντεπ και της Βανέσα Παραντί, Λίλι-Ρόουζ Ντεπ. Η Τζόσλιν βρίσκεται σε μια μεταβατική φάση στην ζωή της, καθώς μετά τον θάνατο της μητέρας της, η οποία την καθοδηγούσε από παιδί στην καριέρα της, υπέστη κρίση πανικού δημόσια και αναγκάστηκε να ακυρώσει την μεγάλη περιοδεία της, και ετοιμάζει -ή περισσότερο, η ομάδα της- το μεγάλο της comeback, ως «η πιο σέξι πόπ σταρ της Αμερικής». Μην έχοντας ξεκάθαρα αναρρώσει πλήρως ψυχικά, και με ένα σωρό άτομα να κατευθύνουν κάθε της σχεδόν κίνηση, εμπλέκεται ερωτικά με τον Τέντρος Τέντρος (The Weeknd), έναν αινιγματικό άνδρα ο οποίος την βοηθά να εξερευνήσει τον εαυτό της και να ανακαλύψει τι πραγματικά θέλει από την μουσική της.
Ο Weeknd χαρακτήρισε την σειρά, πριν κυκλοφορήσει, ως σάτιρα της μουσικής βιομηχανίας. Η σάτιρα φαίνεται σε αρκετά σημεία, δείχνοντας πολλούς «κουστουμάτους» της βιομηχανίας, από μάνατζερ μέχρι συντονιστές συναυλιών και δημοσιογράφους, να ανταλλάσσουν ταχύ, πολλές φορές «κωμικό» διάλογο, για διάφορα θέματα των παρασκηνίων . Δυστυχώς, η σάτιρα σταματάει εκεί. Εκτός από το γεγονός ότι όλες αυτές οι συζητήσεις, που πάντα αφορούν την καριέρα της Τζόσλιν, γίνονται πάντα μακριά της, και τόσο η ίδια η Τζόσλιν όσο και η σειρά δεν φαίνεται να απασχολούνται πολύ με αυτές. Ερχονται και φεύγουν το ίδιο γρήγορα, και σπάνια δένουν με την κύρια πλοκή, όχι απαραίτητα με τον καλύτερο τρόπο.
Για παράδειγμα, στο πρώτο επεισόδιο, μια πολύ πρόστυχη σέλφι της Τζόσλιν διαρρέει στο διαδίκτυο. Το συμβάν αυτό απασχολεί το πρώτο μισό του επεισοδίου, δείχνοντας την ομάδα της να προσπαθεί να βρει πως να το καλύψει από την Τζόσλιν, η οποία παράλληλα φωτογραφίζεται ανίδεη για το άλμπουμ της. Καταλήγουν να πλασάρουν μια ιστορία για «revenge porn» και την παρουσιάζουν στην Τζόσλιν, η οποία το δέχεται παθητικά χωρίς ενδοιασμό. Η ίδια μάλιστα φαίνεται να μην απασχολείται σχεδόν καθόλου από αυτή, με μοναδικό της ενδιαφέρον τη βραδυνή της έξοδο. Παίζει απλά με τους κανόνες της ομάδας της, η οποία την παρουσιάζει ως τόσο σεξουαλικά «απελευθερωμένη» που δεν την νοιάζει, και συνεχίζει κανονικά την ζωή της. Αν και θα μπορούσε να θίξει ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν πολλές γυναίκες, μέχρι το τέλος του επεισοδίου όλο το συμβάν είναι σαν να μην έγινε ποτέ.
Εδώ κολλάει το επόμενο μεγάλο αρνητικό: η ίδια η Τζόσλιν. Οχι η Λίλι-Ρόουζ Ντεπ, η οποία κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί με έναν τέτοιο χαρακτήρα. Μια βαθιά ταραγμένη νεαρή κοπέλα, μόνη σε έναν χώρο που όλοι την θέλουν για το κορμί της, αλλά δεν την θέλουν παράλληλα πολύ προκλητική, καθώς «πως θα αγοράσουν τα δεκατετράχρονα κορίτσια εισιτήρια για την συναυλία της;» Σε ελάχιστες στιγμές φαίνεται όντως η κοπέλα πίσω από την σταρ, και εκεί η σειρά λάμπει, παρουσιάζοντας την με έναν σπαρακτικό και συμπονετικό τρόπο. Ωστόσο, τις περισσότερες φορές η Τζόσλιν παρουσιάζεται ως μια ρηχή, εγωκεντρική και υπερσεξουαλικοποιημένη κοπέλα, στα όρια καρικατούρας. Δυστυχώς, με αυτή την πλευρά της φαίνεται να συμφωνεί και η ίδια η κάμερα, η οποία όποτε στρέφεται πάνω της κινδυνεύει να χαρακτηριστεί ως και «πορνογραφική».
Ο Weeknd όμως; Ταλαντούχος μουσικός είναι, απίστευτος περφόρμερ είναι, ηθοποιός δυστυχώς δεν είναι. Ο Τέντρος παρουσιάζεται στο σενάριο ένας χαρισματικός γυναικάς, με πολλές επαφές στην βιομηχανία και ίσως αρχηγός αίρεσης - τουλάχιστον στο πρώτο draft, όπου ο Weeknd επέμεινε να το μετριάσουν. Είναι ένας αινιγματικός άνθρωπος ο οποίος χρησιμοποιεί, όπως και η Τζόσλιν, το sex appeal του για να κάνει ό,τι θέλει, αν και αυτό που θέλει δεν είναι ακόμα γνωστό. Σίγουρα όμως δεν είναι καλό, σαν το παίξιμο του Weeknd, που αποτελεί ίσως την χειρότερη ερμηνεία της σειράς. Θα έλεγε κάποιος ότι, ως ένας σταρ με γνωστό sex appeal και μυστήριο γύρω του, ο Weeknd ουσιαστικά καλείται να παίξει τον εαυτό του. Ωστόσο, με το παίξιμό του, στην οθόνη παρουσιάζεται ένας γλοιώδης τύπος ένα τηλεφώνημα μακριά από ασφαλιστικά μέτρα, σεξομανής και «σκοτεινός» σε βαθμό που γίνεται αστείος, και με όλο το χάρισμα του Τόμυ Γουαιζό στο «The Room». Αποτελεί ειλικρινά άξιο απορίας το πόσο ακατάλληλος είναι για να παίξει τον ίδιο ρόλο που εκτόξευσε την καριέρα του όταν δεν έχει την μουσική να τον υποστηρίξει. Βέβαια, το ίδιο το σενάριο δεν του κάνει χάρες, με ατάκες που φαντάζουν βγαλμένες από πορνό να είναι το 70% του διαλόγου του.
Φυσικά, δεν γίνεται να μην αναφερθούν και τα καλά σημεία της σειράς. Ηθοποιοί σε δευτερεύοντες ρόλους, όπως η Ρέιτσελ Σενό («Shiva Baby») και ο Νταν Λέβι («Schitt’s Creek») δίνουν πάρα πολύ καλές ερμηνείες και, ειδικά στις σκηνές που δεν παίρνουν τον εαυτό τους πολύ σοβαρά, παίζουν πολύ καλύτερα από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές. Ο Σαμ Λέβινσον, ως δημιουργός του «Euphoria», έφερε επίσης την ίδια καλλιτεχνική πινελιά που τον ανέδειξε. Γυρισμένο σε φιλμ, με περίτεχνες, περίπλοκες κινήσεις της κάμερας, ονειρικό μοντάζ και ένα υπερσύγχρονο ατμοσφαιρικό soundtrack χάρη στον Weeknd και τους συνεργάτες του, το αποτέλεσμα δείχνει τουλάχιστον τεχνικά άρτιο και πολλές φορές ευχάριστο στο μάτι. Ωστόσο, όπως συνέβαινε αρκετές φορές και στο «Euphoria», το σενάριο που δεν μπορεί να αποφασίσει τι θέλει να κατακρίνει από το να ωραιοποιήσει αποτελεί το μεγαλύτερο πλήγμα στην τελική ποιότητά του.
Το αποτέλεσμα είναι αρκετά απογοητευτικό. Ναι μεν είναι κακό, αλλά όχι σε βαθμό που δεν έχει ξαναγίνει. Είναι ουσιαστικά το «Euphoria» με πιο έντονα τα ίδια στοιχεία που κατακρίθηκαν και εκεί. Ωστόσο, είναι μόνο δύο επεισόδια, και η σειρά φαίνεται, από τα ψήγματα της όντως ποιότητας που δείχνει μέχρι τώρα, ότι μπορεί να ανεβεί ποιοτικά άμα αποφασίσει να τα φέρει στο προσκήνιο. Με ακόμα τέσσερα επεισόδια να απομένουν, θα δείξει κατά πόσο θα κάνει η ίδια η σειρά το επιθυμητό comeback που θέλει η πρωταγωνίστρια της.
To «The Idol» παίζει αποκλειστικά για την Ελλάδα στο Vodafone TV, με νέο επεισόδιο κάθε Κυριακή.
