Το φινάλε της 2ης σεζόν προβλήθηκε στο FOX Life. Το κείμενο περιέχει spoilers για το επεισόδιο και για τη σεζόν.
Όπως και πολλές σειρές πριν από αυτό, οι οποίες χρησιμοποιούν ως πυρήνα τη διαρκή μανία για ανατροπές και αποκαλύψεις και σοκαριστικές εξελίξεις, το «How to Get Away with Murder» μοιάζει στο τέλος της 2ης σεζόν του να φτάνει σε ένα κομβικό σημείο. Το λέω αυτό όχι επειδή έγινε κακό, μια χαρά διασκεδαστική τηλεόραση παραμένει, αλλά σε αφήνει με μια απορία της λογικής «μα τι άλλο θα κάνουνε τώρα!», τη στιγμή που το αντίστοιχο σημείο της (πολύ καλής) 1ης σεζόν άφηνε όλες τις οδούς ανοιχτές. Η σειρά του Πίτερ Νόγουοκ (σε παραγωγή Σόντα Ράιμς) έχει φτάσει ένα σημείο εσωτερικής πίεσης που αναρωτιέμαι πόσο θα κάνει μέχρι να σπάσει.
Ξαναλέω πως αυτή η γενική ματιά δεν αφορά απαραιτήτως κάποιο συγκεκριμένο ας πούμε ‘λάθος’. Ίσα-ίσα, το φινάλε της 2ης σεζόν ήταν από τα αγαπημένα μου επεισόδια της σειράς. Σε αυτό, η Άναλις της Βάιολα Ντέιβις επισκέφθηκε την μητέρα της (η φανταστική Σίσιλυ Τάισον) ύστερα από καιρό, σε ένα άτυπο σίκουελ του επίσης αξέχαστου επεισοδίου της 1ης σεζόν όταν η μητέρα είναι εκείνη που επισκέπτεται την κόρη σε μια στιγμή μεγάλης κρίσης. Η επίσκεψη της Άναλις ωθεί την Οφήλια να στήσει μια επιτόπια οικογενειακή μάζωξη, με φίλους και συγγενείς να στήνονται στην ουρά για να δουν την απομακρυσμένη κόρη, που ζει τη μεγάλη ζωή μακριά από αυτούς.
Διαβάστε επίσης: «How to Get Away with Murder»: Μισή ντουζίνα σοκ κι ένα φοβερό cliffhanger κλείνουν μια εθιστική σεζόν τηλεόρασης
Στη διάρκεια του επεισοδίου αυτή η ιστορία παίρνει, απρόσμενα, αρκετό χρόνο ώστε να αναπνεύσει πραγματικά. Οι εσωτερικές, κρυφές ενδοοικογενειακές δυναμικές βγαίνουν στην επιφάνεια, είτε με μικρές εκρήξεις της αδερφής είτε με εμφανέστατα άλυτα ζητήματα στη σχέση της Άναλις με τη μητέρα της, με τον πατέρα της (που έχει επιστρέψει προς μεγάλη της ενόχληση) και ακόμα και στη σχέση της μητέρας της με τον πατέρα της. Είναι ένα κομμάτι πολύ ικανοποιητικού χτισίματος χαρακτήρα σε μια σειρά που συχνότερα μοιάζει να τρέχει με το πόδι στο γκάζι. Η Ντέιβις έχει περισσότερες διαστάσεις να παίξει (αν και πολύ συχνά μοιάζει να εφευρίσκει μόνη της διαστάσεις του χαρακτήρα της ακόμα και στις πιο επίπεδα γραμμένες στιγμές της) κι επιπλέον αυτές οι ανθρώπινες στιγμές ηρεμίας αλλά και θυμού (απέναντι στον πατέρα) όχι απλά την κάνουν πιο ανθρώπινη, μα και πιο άμεσα συνδέσιμη με το δράμα του Γουές, ενός χαρακτήρα με τον οποίο έχει ξεχωριστή σχέση από την πρώτη στιγμή της σειράς.
Το οικογενειακό σπίτι της Άναλις επισκέπτεται κι ο Νέιτ, σε μια σεναριακή εξέλιξη που ουρλιάζει ευκολία των σεναριογράφων αλλά την οποία δε δυσκολεύομαι να συγχωρήσω: Η θέα της Άναλις με τον Νέιτ να τρώνε μαζί με την οικογένειά της σα να ήταν ένα φυσιολογικό ζευγάρι είναι σχεδόν λυτρωτική, πάντα στα πλαίσια του ύφους αυτής της σειράς. Σε κάνει όχι μόνο να πιστεύεις πως υπάρχει ελπίδα για αυτούς και πως είναι όντως κάτι που θέλουν, πως δεν είναι απλά μηχανάκια πλοκής. Η σκηνή με τη μητέρα και την αδερφή της Άναλις που χαζεύουν τον Νέιτ από το παράθυρο χαχανίζοντας και γελώντας μπορεί και να είναι η αγαπημένη μου της σεζόν.
Είναι πραγματικά κρίμα που κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει πιο συχνά, ιδίως από τη στιγμή που οι συνεχείς ανατροπές και οι σεναριακές επιτόπου στροφές έχουν καταστήσει τους περισσότερους χαρακτήρες όχι απλά αντιπαθείς, αλλά μακριά από κάθε ιδέα ανθρώπου. Η Άναλις δεν είναι ο πιο ευχάριστος άνθρωπος υποθέτω, όμως αφενός η ερμηνευτική δύναμη της Ντέιβις κι αφετέρου οι οκκογενειακές και φυλετικές δυναμικές που εξερευνούνται μέσα από την ισχύ της, την κάνουν ντε φάκτο συναρπαστική.
Δείτε ακόμη: Στη ShondaLand στηρίζουν Χίλαρι Κλίντον
Το ίδιο δε μπορεί να ειπωθεί και για τους μαθητές τους, που σε αυτό το σημείο είναι καθαρά συνεργοί της. Με την πιθανή εξαίρεση του Άσερ ο οποίος με διασκεδάζει με το πόσο αγνά σαχλαμάρας είναι, οι υπόλοιποι θα μπορούσαν να αντικατασταθούν από το ένα επεισόδιο στο επόμενο και να μη με νοιάξει στο ελάχιστο. Στην προσπάθεια του Νόγουοκ και των σεναριογράφων του να διαστρέψουν και να τσαλακώσουν όλο και περισσότερο την αφήγηση της σειράς, έχουν δημιουργήσει ένα σύμπαν που όλο και μικραίνει. Τα πάντα μοιάζουν να αφορούν την Άναλις και τον Γουές, και κάθε επόμενη υπόθεση, κάθε νέος φόνος, θα έρχεται ως συνέπεια κάποιου προηγούμενου. Μέχρι την 5η σεζόν αυτές οι ιστορίες θα μπορούν να διαδραματίζονται εξ ολοκλήρου μέσα στο σαλόνι του γραφείου της Κίτινγκ.
[Ακολουθούν μεγάλα spoilers]
Στο φινάλε λοιπόν λύνεται πολύ βιαστικά (αλλά με μεγάλη ακρίβεια) η υπόθεση της σεζόν και απαντώνται διάφορα άλλα σημαντικά ερωτήματα, πριν στηθούν τα επόμενα. Η Άναλις ανοίγει μετά από μέρες το τηλέφωνό της, ακούει πανικόβλητα μηνύματα πως την ψάχνουν σε σχέση με το φόνο και την έπαυλη, και από αυτή την σκηνή στην κυριολεκτικά επόμενη, έχει σκεφτεί όχι μόνο τη λύση του μυστηρίου της σεζόν, αλλά και πώς να ξεφύγει από τον εισαγγελέα του Μπενίτο Μαρτίνεζ και πώς να αποδείξει την ενοχή του Κέιλεμπ. ΟΚ, σίγουρα. Πραγματικά είναι η καλύτερη, υποθέτω. Όσο για τον Κέιλεμπ ως δολοφόνο πίσω από όλα; Δε θα διαφωνήσω- είναι τόσο άχρωμος και δίχως προσωπικότητα που ναι, θα μπορούσε τελικά να είναι σίριαλ κίλερ. (Εξάλλου όλο αυτό το ας πούμε δικαστικό δράμα ήταν από τα πράγματα που δοκίμασαν την υπομονή μου καθόλη τη διάρκεια της φετινής σεζόν, ιδιαίτερα μετά το midseason διάλειμμα.)
Όμως η πιο σημαντική αποκάλυψη ήρθε σε φλάσμπακ, όταν μάθαμε ποιο είναι το μεγάλο ένοχο μυστικό του Φρανκ, και τι ήταν αυτό που ‘χρώσταγε’ στον Σαμ, σε ένα από τα μεγάλα ανοιχτά μυστήρια της 1ης σεζόν, όταν αποκαλύφθηκε πως ο Σαμ έβαλε τον Φρανκ να σκοτώσει τη Λάιλα. Έρχονται και δένουν έτσι όλα γλυκά, κι όταν λέω γλυκά εννοώ φυσικά θεόπικρα, γιατί αυτό που εν τέλει μαθαίνουμε είναι πως ο Φρανκ ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για το θάνατο του μωρού της Άναλις και του Σαμ. Από τη μία, πολύ στενάχωρο, από την άλλη, ουάο, ο Σαμ καθόλου δεν άργησε να περάσει από το στάδιο του συντετριμμένου πατέρα στο στάδιο του υπολογιστικού εκμεταλλευτή. Τι φανταστικός άνθρωπος!
Διαβάστε ακόμη: Grey's Anatomy, Scandal, Ηοw to Get Away With Murder - Best of TV 2015: Η Shondaland κατάταξη
Όσο για τα πράγματα που μένουν ανοιχτά: Ο Γουές συναντά τον πατέρα του και πριν εκείνος προλάβει να του απαντήσει, πέφτει νεκρός από σφαίρα. Ποιος τον σκότωσε και γιατί; Η Άναλις, που μαθαίνει την αλήθεια για τον Φρανκ και τη Λάιλα, λέει στη Μπόνι πως ο Σαμ ‘πρέπει να φύγει’. OMG τι εννοεί; Και πού είναι ο Φρανκ; Και ο Κέιλεμπ αυτοκτόνησε ή τον αυτοκτόνησαν; Και κυριότερα όλων, τι θα γίνει με τη σχέση του Άσερ με τη Μικέιλα; Όχι, πλάκα κάνω, δε με νοιάζει ο Άσερ με τη Μικέιλα. (Εκτός αν το εξετάσουμε συγκριτικά με το Γουές-Λόρελ, που είναι το πιθανό ταίριασμα με το μικρότερο ποσοστό χαρισματικότητας στην οθόνη από τότε που ο Τζος Ντουχάμελ και η Τζουλιάν Χιου έπαιξαν στο «Safe Haven».)
Ο Νόγουοκ μετά χαράς παραδέχεται πως τις απαντήσεις αυτές τις σκέφτεται με τους σεναριογράφους τους καθώς προχωράνε, δεν υπάρχει δηλαδή κάποια βίβλος με τα βασικά στοιχεία στα εγκλήματα και στα backstories των χαρακτήρων. Δεδομένου αυτού είναι αξιοθαύμαστο το πώς έχουν καταφέρει να κρατήσουν τη σειρά σε ένα κάποιο ρεαλιστικό νοηματικό επίπεδο, με την έννοια πως πράγματι υπάρχουν ερωτήσεις και απαντήσεις που βγάζουν ένα κάποιο νόημα. Το continuity είναι καλό, με άλλα λόγια, αλλά πόσο μπορεί να διατηρηθεί αυτό;
Περισσότερη «καλή» τηλεόραση εδώ
Η 2η σεζόν της σειράς ξεπατίκωσε ακριβώς τη δομή της 1ης, το οποίο από μόνο του ήταν λόγος μείωσης ενθουσιασμού, είναι το λεγόμενο «Home Alone 2 effect». Αυτό που έλειπε σε πρωτοτυπία το ισοφάρισε σε ένταση, καθώς τα μυστήρια αυτή τη φορά ήταν ακόμα πιο σοκαριστικά και ακόμα πιο προσωπικά. Ο Νόγουοκ και οι σεναριογράφοι του συνεχίζουν να διατηρούν έναν καλό έλεγχο των όσων απίθανων συμβαίνουν, όμως αυτό δεν είναι συντηρήσιμο, και το κακό είναι πως οι χαρακτήρες έχουν εκφυλιστεί σε ανταλλάξιμα πιόνια σε μια διαρκή ακολουθία master plans.
Οι σειρές της Σόντα Ράιμς πάντα περνούσαν στάδια όπου η πλειοψηφία των ηρώων ήταν κατά βάση αντιπαθείς, όμως ήταν ό,τι ήταν με έναν εντελώς παθιασμένα ανθρώπινο τρόπο. Οι πράξεις τους έμοιαζαν με υστερικά υπερβολικές προβολές αναγνωρίσιμων παθών και αμαρτιών. Το καστ του «How to Get Away with Murder» είναι απλά απρόσεκτοι δολοφόνοι με ακατανόητη ηθική.
Όμως: Οι ιστορίες συνεχίζουν να έχουν συνέπεια, οι ανατροπές συνεχίζουν να είναι έξυπνες και σοκαριστικές, και τα περιστασιακά επεισόδια όπως το φινάλε, με την επίσκεψη της Άναλις στο πατρικό, δείχνουν πως μπορεί να υπάρχει ζωή και πίσω από τα διάφορα μπαράζ πλοκής. Διασκέδασα την 2η σεζόν (αν και πουθενά κοντά στο πόσο με είχε καθηλώσει η 1η), αλλά είμαι πολύ περίεργος για το πώς θα μοιάζει η 3η.
Το «How to Get Away with Murder» προβάλλεται στο FOX Greece.
Διαβάστε περισσότερες κριτικές μας για το «How to Get Away With Murder»:
