Αν σκεφτείς ότι στο «Horace and Pete» το οποίο γράφει και σκηνοθετεί ο ο Λούις Σι Κέι πρωταγωνιστούν εκτός από εκείνον ηθοποιοί όπως ο Στιβ Μπουσέμι, ο Αλαν Αλντα, η Τζέσικα Λανγκ, η Εντι Φάλκο και η Ρεμπέκα Χολ, μοιάζει αδιανόητο ότι η σειρά κρατήθηκε μυστική μέχρις ότου το πρώτο της επεισόδιο έκανε την εμφάνισή του στο site του.
Βλέποντάς το είναι δύσκολο να μην νιώσεις μια αρχική αμηχανία αν αυτό που περιμένεις είναι μια «συνηθισμένη» τηλεοπτική σειρά (αν και ποιος περιμένει μια συνηθισμένη τηλεοπτική σειρά από του Λούις Σι Κέι), αφού αυτό που εκτυλίσσεται στην οθόνη θυμίζει περισσότερο μια μαγνητοσκοπημένη θεατρική παράσταση, μια σειρά από διαλόγους που θα έμοιαζαν απόλυτα ταιριαστοί σε ένα έργο του Γιουτζίν Ο'Νιλ αν ζούσε κι έγραφε θεατρικά στις μέρες του Ντόναλντ Τραμπ και των χίπστερ.
Κι αν εξαιρέσεις τις αναφορές στο τώρα, στις αμερικάνικες εκλογές (τόσο άμεσες που το επεισόδιο μοιάζει να γυρίστηκε μόλις πριν λίγες μέρες) και τα κινητά τηλέφωνα, αυτή η σειρά θα μπορούσε να διαδραματίζεται οποτεδήποτε, αφού μιλά όχι τόσο για τις μέρες μας μα για τους ανθρώπους. Για τις μικρές απογοητεύσεις τις καθημερινότητας, για την δυσκολία του να χτίσεις σχέσεις με νόημα, για τους losers και τους barflys, για τον χρόνο που περνά για την παράδοση που μπορεί να είναι σαν μια βαριά αλυσίδα που σε κρατά δέσμιο της, για την δυσκολία να αλλάξεις, για τα ψέμματα που μας βοηθούν να βγάλουμε πέρα την μέρα μέχρι το τελευταίο ποτό.
Το «Horace and Pete» είναι το μπαρ που ανήκει στους πιο πρόσφατους Χόρας και Πιτ, τον Σι Κέι και τον Μπουσέμι, τους τελευταίους σε μια σειρά από Χόρας και Πιτ που βρίσκονται στο τιμόνι του εδώ και εκατό χρόνια απ όταν άνοιξε στο Μπρούκλιν. Μόνο που οι νέοι του ιδιοκτήτες κάνουν τόσο κακή δουλειά που η αδελφή τους, θέλει να το πουλήσει και γι αυτό έρχεται με τον δικηγόρο της για να αντιμετωπίσει τον θείο της, έναν πικρόχολο σκληρό άντρα που βρίσκεται πίσω από το μπαρ και που δεν θέλει τίποτα να αλλάξει.
Στην διάρκεια του πρώτου επεισοδίου που κρατά κάτι παραπάνω από μία ώρα, οι χαρακτήρες και η ζωή τους απογυμνώνονται με τρόπο συχνά αποκαρδιωτικό, που μπορεί να σε κάνει να χαμογελάσεις πικρά, μα σίγουρα όχι να γελάσεις. Ομως από τις πρώτες άβολες στιγμές μέχρι το τέλος του επεισοδίου που κλείνει με ένα ταιριαστά μελαγχολικό ταργούδρι του Πολ Σάιμον γραμμένο για τη σειρά, το «Horace and Pete» έχει κατορθώσει να σε κερδίσει παρά την θεατρικότητα του (που πηγαίνει τόσο μακριά ώστε να συμπεριλαμβάνει κι ένα διάλειμμα) και παρά την δύσκολη, σκοτεινή του φύση.
Οταν οι τίτλοι του τέλους πέφτουν έχεις αναγνωρίσει κάτι από τις μικρές ματαιότητες της καθημερινότητας, κάτι από την ιδιοφυή παρατηρητικότητα της σειράς πάνω στην ρουτίνα της σύγχρονης ζωής πάνω στα μπαγκαζια -διαφορετικού μεγέθους- που όλοι κουβαλάμε. Κι έχεις ήδη γνωρίσει τόσο καλά τους απόλυτα ατελείς ήρωες της που θέλεις να δεις τι θα ακολουθήσει σε αυτή την αλλόκοτη, απρόσμενη σειρά που δεν μοιάζει να υπακούει σε κανέναν άλλο κανόνα εκτός από τους δικούς της.
Δείτε ακόμη:
