«Westworld» (1η σεζόν)
Θα πίστευε κανείς πως η μεγαλύτερη δυσκολία που θα είχε να αντιμετωπίσει το «Westworld» των Τζόναθαν Νόλαν και Λίσα Τζόι κατά την έναρξή του, θα ήταν το τεράστιο κόστος και οι ακόμα τεραστιότερες προσδοκίες που είχε γι’αυτό το ΗΒΟ, που μέσα σε όλα είχε να δει αληθινό χιτ από την πρεμιέρα του «Game of Thrones» και μετά από φιάσκα σαν του «Vinyl» ένα κάποιο ζόρι το ένιωθε γενικώς. Όμως οι Νόλαν και Τζόι αντιμετώπισαν μια δυσκολία ακόμα μεγαλύτερη από αυτές: Το πόσο εκπληκτικά φιλόδοξο ήταν το εγχείρημά τους. Κι εμείς πάντα τιμούμε τους δημιουργούς που βάζουν δύσκολα στους εαυτούς τους, ακόμα κι αν δεν πετυχαίνουν διάνα σε ό,τι επιχειρήσουν.
Η τηλεοπτική διασκευή της ομώνυμης ταινίας του Μάικλ Κράιτον κρατά το concept και το σκηνικό, μα επιχειρεί να βουτήξει πολύ βαθύτερα και να εξερευνήσει περισσότερες ιδέες, meta και μη. Το Westworld είναι ένα φουτουριστικό πάρκο όπου οι πλούσιοι έρχονται για να ξεσκάσουν από την ζωή τους (όπως μοιάζει η ζωή στο ακαθόριστο μέλλον της σειράς τελοσπάντων), όπου το να ξεσκάσουν σημαίνει κατά βάση πως βγάζουν το άχτι, και το χειρότερο εαυτό τους, απέναντι σε μανεκέν που αναπνέουν, σε ανδροειδή εκπληκτική τεχνολογικής τελειότητας, τόσο καλά φτιαγμένα που αρχίζουν να αποκτούν αναμνήσεις, κι οι αναμνήσεις τους οδηγούν σε αμφιβολίες, κι οι αμφιβολίες σχηματίζουν συνείδηση.
To τηλεοπτικό top-ten του 2016
Oμως αυτή η πολύ σταδιακή εξέγερση των μηχανών δεν είναι φτιαγμένη απλά ως ένα κουλ στόρι που κουνά το δάχτυλο προς το κοινό, Αντιθέτως, αποτελεί μια βαθιά εξερεύνηση που κοιτά πάντα, διαρκώς, όλο και περισσότερο, προς τα μέσα. Οι Νόλαν και Τζόι στήνουν το στόρι τους σε μορφή ολότελα κυκλικής αφήγησης, επιστρέφοντας (όπως ακριβώς και οι φυλακισμένοι ήρωές τους) διαρκώς στα ίδια μέρη, στις ίδιες ιστορίες και τις ίδιες αναμνήσεις, κάθε φορά αποκτώντας μια επιπλέον ιδέα αλήθειας, καθώς αναρωτιούνται για την ανθρώπινη ευθύνη απέναντι όχι μόνο στην τεχνολογία, αλλά και τους ίδιους τους ανθρώπους, για την ευθύνη του δημιουργού απέναντι στο δημιούργημά του, για την ευθύνη ενός όντος απέναντι στα ηθικά του όρια.
Είναι αρκετά φυσικό να σκοντάφτουν σε αρκετά σημεία- η ιστορία ενός κεντρικού χαρακτήρα ας πούμε παρουσιάζεται με ένα τρόπο που την κρατά τόσο συναισθηματικά αποκομμένη από την υπόλοιπη σειρά, που δεν προσγειώνεται με τον επιθυμητό κρότο. Και ο ρυθμός της σεζόν είναι προφανέστατα παντελώς άνισος. Όμως η δύναμη του concept και ο τρόπος με τον οποίον οι σεναριογράφοι το απλώνουν στο χάρτη και εξερευνούν κάθε πιθανή του διάσταση, είναι καθηλωτικός. Τα επιμέρους storylines μπορούν να αγγίζουν τη σπουδαιότητα (η αφύπνιση της Μέιβ, τα σκοτεινά, πολύπλοκα κίνητρα του Ρόμπερτ Φορντ, η τραγικότητα της ύπαρξης του Μπερνάρντ), το ρόστερ σκηνοθετών είναι από τα καλύτερα που έχει συγκεντρώσει ποτέ σειρά (Νιλ Μάρσαλ, Μισέλ ΜακΛάρεν, Βιντσέντζο Νάταλι, εκμεταλλεύονται πλήρως το μεγαλειώδες σκηνικό που έχουν στα χέρια τους) και το καστ, με μπροστάρηδες τους Θάντι Νιούτον και Άντονι Χόπκινς, δε σε αφήνει να κοιτάξεις αλλού.
Η ιδέα πως η πρώτη αυτή σεζόν ήταν στην ουσία κάποιου είδους εισαγωγή, μας κάνει να νιώθουμε εξίσου ενθουσιασμό και φόβο για τη συνέχεια, όμως για την ώρα χαιρόμαστε που αυτή η σειρά υπήρξε, έτσι όπως υπήρξε.
Γράψαμε στο Flix
Η σειρά διαπραγματεύεται ζητήματα ηθικής και συνείδησης, την ίδια στιγμή που αποτελεί κι ένα σχόλιο για την ίδια της την ύπαρξη, και για την ευθύνη των δημιουργών απέναντι στις δημιουργίες τους, στο κοινό τους, στον εαυτό τους. Δαιδαλώδες, πολύπλοκο, ανατρεπτικό και συχνά προβληματικό, αποτέλει παρόλαυτά την πιο ενδιαφέρουσα νέα σειρά για φέτος. (Περισσότερα.)
Το καλύτερο επεισόδιο
«The Adversary» (1x06)
H Μέιβ της εκπληκτικής Τάντι Νιούτον αρχίζει να σκοτώνεται ώστε να μπορέσει να συνεχίσει τις μεταθανάτιες εξερευνήσεις και τις συναντήσεις με τους ανθρώπους-θεούς της, στο επεισόδιο που περισσότερο από οποιοδήποτε πριν αυτό, λειτουργεί περίπου σαν άγκυρα για την πρώτη σεζόν της σειράς.
Μια σκηνή
Ο Μπερνάρντ του εξαιρετικού Τζέφρι Ράιτ αποκτά συναίσθηση της αληθινής του φύσης παρέα με εμάς, καθώς τον παρατηρούμε (μαζί με τον ίδιο, σα να βιώνει κάτι το εξωσωματικό, σαν η συνείδησή του να είναι κάτι το ξεχωριστό από τον υπόλοιπο εαυτό του) να ακολουθεί τις οδηγίες του Φορντ και προβαίνει σε μια σοκαριστική πράξη βίας. Ειδικά σε παραλληλισμό με το (υπό δικούς της όρους) ξύπνημα της Μέιβ, η ιστορία του Μπερνάρντ αποκτά ένα ακόμα στρώμα τραγικότητας.
Και κάτι ακόμα
Η σειρά βασίζεται στην ομώνυμη ταινία του Μάικλ Κράιτον την οποία ξαναείδαμε πρόσφατα για να μιλήσουμε για τα κοινά στοιχεία αλλά και το πώς η νέα αυτή εκδοχή αποκλίνει. Τη σειρά των Νόλαν και Τζόι συμπεριλάβαμε στις must-watch πρεμιέρες του φετινού φθινοπώρου ενώ μιλήσαμε για το σπουδαίο ensemble της στις καλύτερες φετινές τηλεοπτικές ερμηνείες. Εξετάσαμε τους τίτλους αρχής της σειράς, τους φανταστήκαμε σε ‘80s εκδοχή και, μετά το φινάλε, περιμένουμε τη 2η σεζόν που θα έρθει το 2018.
Παλιότερα
Το περσινό νούμερο 7: «Man Seeking Woman»
Και μην ξεχνάτε: Flix Top Ten 2016: Ψηφίστε την καλύτερη ταινία της χρονιάς!
To τηλεοπτικό top-ten του 2016
