«Rectify» (4η σεζόν)
Αισθάνομαι άσχημα όποτε επιχειρώ να γράψω κάτι για το «Rectify»- είναι μια σειρά που καταφέρνει να πει τόσο πολλά πράγματα μέσα από τόσα λίγα λόγια, κι ερχόμαστε τώρα εμείς εδώ με τις λέξεις μας για να νοηματοδοτήσουμε τα βλέμματα και τις ψυχές; Τελοσπάντων, όπως και νά’χει νιώθω πως κάτω τελευταίο πρέπει να πούμε για αυτή τη σειρά τώρα που ολοκληρώθηκε, γιατί δεν έχει υπάρξει άλλη σαν αυτή. Δεν έχει υπάρξει άλλη σειρά που εκμεταλλεύτηκε το φορμάτ της τηλεοπτικής συνέχειας σε κάθε εκατοστό πλάτους και βάθους του, όχι για να πάει κάθε φορά και λίγο παρακάτω, αλλά για να σε πάει όλο και πιο βαθιά, δίχως καθόλου να μπαίνει στη διαδικασία της αυτο-ανάλυσης. Μπορεί κάποιος αν θέλει αυτό να το πει πίστη ή αφέλεια, εγώ το λέω τιμιότητα. Η ειλικρίνεια αυτής της σειράς είναι κάτι το αφοπλιστικό, ξεπερνά κάθε πιθανό διαχωρισμό ανάμεσα σε κάποιο ανθρώπινο ον κι ένα άλλο. Μένουμε αγκαλιασμένοι κοιτάζοντας.
Και τι βλέπουμε; Την ολοκλήρωση ενός ταξιδιού προς, όχι ακριβώς την ευτυχία, αλλά προς το σημείο αυτό του χρόνου και της υπαρξης όπου ο Ντάνιελ Χόλντεν αισθάνθηκε για πρώτη φορά πως έχει δικαίωμα να την κυνηγήσει. Ο μονόλογός του στο πρώτο επεισόδιο της 4ης σεζόν ήταν αληθινά σπαρακτικός, μια κραυγή αγωνίας από έναν άνθρωπο που, πλέον, ουσιαστικά, δεν καταλαβαίνει καν γιατί είναι εδώ, γιατί υπάρχει, για ποιο λόγο. Η διαδρομή του προς την ευτυχία περνάει από το πιο down-to-earth pixie dream girl που έχει γραφτεί ποτέ στην ιστορία του Χόλιγουντ (επειδή «Rectify») για να καταλήξει σε ένα τηλεφώνημα που περιμέναμε όλη τη σεζόν, με την αδερφή του Αμάνθα η οποία επίσης περνάει τη σεζόν απομονωμένη από εκείνον, ψάχνοντας να βρει το κίνητρό της.
To τηλεοπτικό top-ten του 2016
Στην 4η σεζόν η σειρά του Ρέι ΜακΚίνον, που έτσι κι αλλιώς δεν έμοιαζε ποτέ με τυπική σειρά, κράτησε παντελώς απομονωμένους τους κεντρικούς της ήρωες, και το έκανε με τρόπο που δεν έμοιαζε τελικά καν με ρίσκο. Μετά από όλη τη σιωπηλή συναισθηματική ένταση των περασμένων κύκλων, ο Ντάνιελ κι η Αμάνθα έπρεπε να βρεθούν λίγο μόνοι τους στον κόσμο για να αποκτήσουν τα πατήματά τους. Είναι σα μωρά που πλησιάζουν το φως του έξω κόσμου για πρώτη φορά και φοβούνται πως θα καούν, αλλά τελικά όλα πάνε καλά.
Και τελοσπάντων κι εγώ κάθε φορά που χανόμουν στον κόσμο αυτής της σειράς ένιωθα μετά πως έβλεπα τον κόσμο γύρω μου για πρώτη φορά. Θα ήθελα να μπορούσε να κρατήσει για άλλα 100 επεισόδια αλλά πραγματικά, τόση πολλή ομορφιά είμαι και ευτυχής που υπήρξε δίπλα μας και για αυτές τις 4 σεζόν.
Γράψαμε στο Flix
Η σειρά αυτή, νιώθεις, είναι απλώς μια εν εξελίξει συναισθηματική κατάσταση στην οποία ο ΜακΚίνον χρησιμοποιεί τους χαρακτήρες ως χρώματα. Το «Rectify» δεν είναι σειρά, είναι πίνακας. (Περισσότερα.)
Το καλύτερο επεισόδιο
«Pineapples in Paris» (4x05)
To επεισόδιο όπου ο Τεντ κι η Τζάνετ ταξιδεύουν για να δουν τον Ντάνιελ, κι ο Ντάνιελ εξομολογείται πως κακοποιήθηκε σεξουαλικά στη φυλακή. Η αγαπημένη μου σκηνή ενός ακόμα επεισοδίου-ποιήματος ήρθε στο φινάλε όταν ο Τέντι κάνει διάρρηξη στο σπίτι της Τώνι για να φάει. Όταν χτυπάει ο συναγερμός, ο Τέντι δε μπορεί να τον κλείσει (έχουν αλλάξει πια οι κωδικοί) αλλά μπορεί να το κάνει η εταιρεία συναγερμών για εκείνον (επειδή ξέρει τις απαντήσεις στις παλιότερες ερωτήσεις ασφαλείας). Αν δεν είναι αυτός ένας σπουδαίος συμβολισμός τότε δεν ξέρω ποιος είναι.
Μια σκηνή
O μονόλογος του Ντάνιελ πανω στη μοναξιά. «That’s a strange way to exist.»
Παλιότερα
- Το περσινό νούμερο 3: «BoJack Horseman»
- Το προηγούμενα «Rectify»: Σεζόν 1 (#6) | Σεζόν 3 (#4)
Και μην ξεχνάτε: Flix Top Ten 2016: Ψηφίστε την καλύτερη ταινία της χρονιάς!
To τηλεοπτικό top-ten του 2016
Tags: Rectify
