Η μίνι σειρά του Φράνκο Τζεφιρέλι με το καστ που θα ζήλευαν ο Γούντι Άλεν κι ο Ρόμπερτ Άλτμαν μαζί έχει λάβει διαστάσεις σχεδόν «Εκπαιδευτικής Τηλεόρασης» στην Ελλάδα, με την υποχρεωτική προβολή της κάθε Μεγάλη Εβδομάδα να έχει σώσει άπειρους από εμάς στα σχολικά χρόνια. Τότε που το να παρακολουθήσουμε μια καλογυρισμένη ταινία για έναν θαυματουργό ήρωα ήταν απείρως προτιμότερο από το να ανοίξουμε και να διαβάσουμε ένα κακογραμμένο σχολικό βιβλίο. Υποθέτω δεν είναι τυχαίο που η εικόνα του Ρόμπερτ Πάουελ έχει καθορίσει το ίματζ του Χριστού σε απόλυτο βαθμό και η ιταλοβρετανική συμπαραγωγή του Τζεφιρέλι έχει γίνει πιο Κανόνας κι από την ίδια την Καινή Διαθήκη.
Κάθε μέρα λοιπόν βλέπουμε κι από ένα μέρος του «Ιησού από τη Ναζαρέτ» και κρατάμε σημειώσεις, βίντεο και εικόνες. Επειδή γιατί όχι. Ακολουθούν, εχμ, spoilers υποθέτω...;
Διαβάστε επίσης:
- «Ιησούς από τη Ναζαρέτ», Μέρος 1ο
- «Ιησούς από τη Ναζαρέτ», Μέρος 2ο
- «Ιησούς από τη Ναζαρέτ», Μέρος 3ο
- «Ιησούς από τη Ναζαρέτ», Μέρος 4ο
- «Ιησούς από τη Ναζαρέτ», Μέρος 5ο
- «Ιησούς από τη Ναζαρέτ», Μέρος 6ο και τελευταίο (μέχρι του χρόνου...)
Δεύτερο μέρος
Τι βλέπουμε
To στρατό του Ηρώδη να σφάζει τα νεογέννητα, τον μικρό Ιησού να μεγαλώνει με τη φροντίδα της Μαρίας και του Ιωσήφ, τον Ηρώδη να πεθαίνει, τον Ιωάννη τον Βαπτιστή να διασκεδάζει τον Ηρώδη Αντύπα με τις φωνές του, τον Ιωάννη τον Βαπτιστή να βαπτίζει τον Ιησού, τον Ιησού να αρχίζει να συγκεντρώνει τους πρώτους μαθητές.
Τι κρατάμε
*Ξεκινώντας από την αρχή: Η σκηνή του μαζικού φονικού των νεογέννητων παιδιών από το στρατό του Ηρώδη είναι αναπάντεχα σκληρή δεδομένου του πράου και φιλικού προς όλη την οικογένεια τόνου της σειράς εν γένει. Δεν αμφισβητείς ούτε μια στιγμή πως αυτό που συμβαίνει είναι ένα σερί από άγρια, αδιανόητα φονικά.
*Το επεισόδιο έχει, όπως και το πρώτο, τον Ιωσήφ στο ξεκίνημά του. Δεν έχω κάτι άλλο να πω πάνω σε αυτό, πέρα από το πόσο χαριτωμένα 100% Ελληνική είναι η προφορά του Βογιατζή σε ορισμένα σημεία. Ακούστε πώς λέει το «coming»:
*Μια δυνατή σκηνή: Ο πιτσιρικάς Ιησούς κοιτάζει τη σκάλα που οδηγεί ‘στον ουρανό’ και τη σκαρφαλώνει. Σε συμβολικό επίπεδο είναι κωμικά προφανές αλλά κάτι σε αυτή την εικόνα (και αυτή η ρημάδα η μουσική από πίσω) δίνει στη σκηνή δύναμη.
*Απολαυστικό overacting από Οσκαρικό μέλος του καστ: Πίτερ Ουστίνοφ υπέρλαμπρο άστρο. Η σκηνή του ξεσπάσματος και του «Kill! Kill them all!» γράφει ιστορία. Αποχώρησε από τη σειρά με αδιαπραγμάτευτα (very) high note.
*Απολαυστικό overacting από μη Οσκαρικό μέλος του καστ: Μάικλ Γιορκ οργισμένος βαπτιστής. Η σκηνή που απλά κράζει τον Αντύπα (θα τον λέμε σκέτο ‘Αντύπα’, ελπίζω να μην υπάρχει αντίρρηση) είναι απίθανη με ένα σωρό διαφορετικούς αλλά εξίσου απολαυστικούς τρόπους.
Ε, ας την απολαύσουμε κι ολόκληρη μωρέ.
*Απολαυστικό όσο-πρέπει-acting από Οσκαρικό μέλος του καστ: Κρίστοφερ Πλάμερ, αιώνια λατρεμένος. Έχει υπάρξει ποτέ κάτι πλην τέλειου ο Πλάμερ σε οτιδήποτε; Κοιτάξτε τον τρόπο με τον οποίον ξεχωρίζει δίχως να χρειάζεται να φωνάξει ή να τεντώσει τις φλέβες του λαιμού του. Χαμογελά πονηρά όταν πρέπει, δείχνει ένοχος, δείχνει εριστικός, δείχνει παραδομένος στη λαγνεία του, δείχνει μερακλής- όλα όπως και όποτε πρέπει. Ακόμα κι όταν δεν έχει διάλογο (πάρε τη σιωπηλή σκηνή που απολαμβάνει τη θέα της Σαλώμης) είναι φανταστικός.
*Μιλώντας για τον Αντύπα, δείτε πώς εδώ συνεχίζει το μοτίβο που λέγαμε χτες περί απουσίας πολιτικού σχολιασμού. Η ματιά της εξουσίας (του) πάνω στην περίπτωση του Ιωάννη είναι ως ενός διασκεδαστικού γραφικού που λέει αλήθειες αλλά δεν πειράζει γιατί περνάμε καλά- η σύγκρουση που θα έρθει κινείται όχι από πολιτικό ή ηθικό κίνητρο, αλλά ως αποτέλεσμα των ερωτικών περιπτύξεων και μπλεξιμάτων του Αντύπα με τη γυναίκα του και τη λαγνεία προς την κόρη της.
*Όσο για τον Ιωάννη: Πολύ δυνατή η σκηνή που βαπτίζει τον Ιησού, που είναι ταυτόχρονα κι η πρώτη στιγμή που τον βλέπουμε ενήλικα. (Και ευτυχώς- το ενδιάμεσο πιτσιρίκι που τον παίζει στις αμέσως προηγούμενες σκηνές είναι ενοχλητικά λάθος κάστινγκ.)
*Η πιο χαρακτηριστική απόφαση ύφους της σειράς: Το μόνιμα ήρεμο βλέμμα του Πάουελ. Δεν ανοιγοκλείνει ποτέ τα μάτια, στοχεύοντας στο διαπεραστικό εφέ κάποιου που όντως ‘κοιτάζει μέσα σου’. Σε σημεία είναι υπερβολικό, αλλά γενικά κερδίζει.
*Τη σκηνή όπου ο Ιησούς ανακοινώνει εαυτόν ως Μεσσία τη θυμόμουν ολόκληρη, σχεδόν γραμμή προς γραμμή. Πάντα με έκανε έξαλλο η ηρεμία με την οποία απλά το λέει. Δε θέλω τώρα να υποστηρίξω τους οργίλους που τον πήραν στο κυνήγι, αλλά εντάξει, δεν είναι ότι κερδίζεις κόσμο έτσι. Να τα λέμε αυτά. Μηδενικές δημόσιες σχέσεις.
*Πριν μαζέψει τα ψάρια, η πρώτη περίπτωση όπου βλέπουμε τον Ιησού σε δράση είναι όταν κάνει έναν επιτόπιο εξορκισμό λίγες σκηνές πιο πριν. Σταμάτα να το κοιτάς αν μπορεις.
*O δαιμονισμένος σε ένα σόλο.
*Ολίβια Χάσεϊ:
*Και ας κλείσουμε με ένα διασκεδαστικό βίντεο: Καλή, άρτια παραγωγή κλπ. Αλλά κανείς δε μπορεί να είναι σωστός όλη την ώρα. Να λοιπόν μια από τις χειρότερες ηθοποιίες στην ιστορία της τηλεόρασης. Καλή διασκέδαση:
Διαβάστε ακόμη:
- Ανακαλύψτε πέντε ταινίες που είδαν τη σταύρωση αλλιώς
- OMG! Οι 10 Χριστοί που άφησαν (κινηματογραφική) ιστορία!
Τα (κινηματογραφικά) Πάθη του Χριστού
Tags: jesus of nazareth
