Ο Τεντ Χόουπ είναι ένας κολοσσός στα σύγχρονα κινηματογραφικά πράγματα, έστω κι αν, ως παραγωγός, δεν είναι συχνά ορατός. Με μια καριέρα 35 χρόνων στο ανεξάρτητο αμερικανικό σινεμά, έχει κάνει την παραγωγή σε πάνω από 70 ταινίες, από τις οποίες οι 25 ήταν υποψήφιες για Οσκαρ κι οι έξι κέρδισαν τη διάκριση. Ιδρυσε την Good Machine, σημείο αναφοράς στην ιστορία του αμερικανικού σινεμά, έκανε τις πρώτες ταινίες σκηνοθετών σαν τον Ανγκ Λι, τον Τοντ Φιλντ, τον Μισέλ Γκοντρί, δούλεψε με την Κλερ Ντενί, τον Τοντ Σόλοντζ, τον Αλεχάντρο Ινιάριτου, τον Τοντ Χέινς. Για μια πενταετία ήταν επικεφαλής της Amazon Original Movies. Οταν ο Τεντ Χόουπ μιλά, η κινηματογραφική κοινότητα ακούει.
Διαβάστε ακόμη: Αυτές είναι οι ταινίες που περιμένουμε περισσότερο να δούμε το 2023
Ειδικά όταν μιλά τόσο παθιασμένα, τόσο ιδεαλιστικά, γι' αυτό που αγαπά περισσότερο στη ζωή του, τις ταινίες και το σύμπαν τους. Πριν λίγες μέρες, ο Τεντ Χόουπ δημοσίευσε ένα άρθρο του, ως προσκεκλημένος συντάκτης, στο The Wrap, με τον τίτλο «If You Want to Save Cinema, Kill the Oscars» κι εκεί καταγγέλει, κατακεραυνώνει, ταυτόχρονα θωπεύει με απέραντη αγάπη, αυτό που έχει γίνει σήμερα η αμερικανική κινηματογραφική βιομηχανία, χωρίς στιγμή ν' αρνείται ότι αποτελεί μέρος του: ένα αδηφάγο καπιταλιστικό τέρας που χρειάζεται προσωρινή παύση. «Είμαστε τόσο προνομιούχοι που είναι αηδιαστικό,» λέει ο Χόουπ, κατακρίνοντας τις χυδαία πολυέξοδες οσκαρικές καμπάνιες που λάνσαρε ο Χάρβεϊ Γουάινστιν κι όλοι ακολούθησαν και προτείνοντας ένα ρομαντικό σχέδιο δράσης, θυμίζοντας αναπόφευκτα το κλασικό «mission statement» του Τζέρι Μαγκουάιρ. Παρακάτω ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα, αλλά αξίζει να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ.
Ξεριζώσαμε την καρδιά από το μέσο του κινηματογράφου, απομακρύνοντας κάθε νόημα κι αντικαθιστώντας το με μετρητά. Και τώρα είναι ένα πτώμα σε σήψη. Κι αν είστε σαν κι εμένα, θέλετε αυτή η καρδιά να χτυπά δυνατά για τους θαρραλέους και τους τολμηρούς, εκείνους που δεν δηλώνουν εύκολα εντυπωσιασμένοι ή που είναι καταπιεσμένοι, εκείνους που έχουν κάτι να πουν και μ' ένα συναρπαστικό, καινούριο τρόπο. Χτύπα, ατίθαση καρδιά, χτύπα! Αλλά θα χτηπήσει; Δεν θα πόνταρα σ' αυτό. Θ' αναζητήσω άλλη κούρσα.
Διαβάστε ακόμη: Αυτές είναι οι ελληνικές ταινίες που περιμένουμε να δούμε το 2023
Οσο το αίμα πάλλεται, ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: Αυτό που επιτρέψαμε να γίνουν τα Οσκαρ κι όλες οι τελετές απονομής βραβείων δεν είναι γιορτές της τέχνης, αλλά παιδικοί διαγωνισμοί που επιδεικνύουν πόσο βαθιά ναρκισσιστική έχει γίνει η βιομηχανία και ο πολιτισμός μας. Η νίκη δεν σημαίνει τίποτα κι η ήττα μοιάζει ανόητη. Δεν έχει πια να κάνει με την ορατότητα, την αναγνώριση, την επιβράβευση - όπως θα έπρεπε - αλλά με το να είσαι στην κορυφή και να σου χαρίζουν περισσότερα παιχνίδια. Ετσι χάνουν τον εαυτό τους οι μεγαλύτεροι σταρ μας. Αντ' αυτού, ας ωριμάσουμε.
Καταλαβαίνετε τώρα; Δεν θέλω να σκοτώσω τα Οσκαρ, αλλά τα χρήματα που ξοδεύουμε στο δρόμο γι' αυτά, τις καμπάνιες και τη γενική ιδέα ότι τώρα θεωρούμε τα Οσκαρ διαγωνισμό, ξεχνώντας αυτό που στ' αλήθεια έχει σημασία. Ολοι σ' αυτήν εδώ τη βιομηχανία είναι ήδη νικητές, μωρό μου. Σοβαρά. Κάνουμε κάτι που αγαπάμε. Σταματήστε να νομίζετε ότι θέλετε ακόμα να στέκεστε στην κορυφή του βουνού. Εχετε αρκετά. Δεν χρειαζόμαστε τον ανταγωνισμό. Ας μοιραστούμε, αντίθετα, την αγάπη.
Αντί να προσπαθούμε να γιορτάζουμε το σινεμά απλώς και μόνο επειδή υπάρχει ένα παχυλό συμβόλαιο τηλεοπτικής αναμετάδοσης, ίσως είναι η ώρα να ξανακερδίσουμε πρώτα την αξιοπιστία. Για πόσο καιρό θα έχει αξία αυτό το συμβόλαιο εάν όχι μόνο το σόου είναι μέτριο, αλλά και το τέως κοινό γνωρίζει ότι υπάρχουν καλύτερα πράγματα να κάνει; Εάν δώσουμε στους θεατές κάτι που θα τους αγγίξει, θα συντονιστούν ξανά, αλλά αυτό δεν είναι το ίδιο το σόου, είναι η τέχνη μας, η βιομηχανία μας κι ο τρόπος με τον οποίο δουλεύουμε. Αυτό είναι που χρειαζόμαστε ν' αγγίξει τους θεατές. Κάποτε οι ταινίες είχαν σημασία και τις αφήσαμε να γίνουν ασήμαντες.
Διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Τεντ Χόουπ στο The Wrap, εδώ.
