Ο Σόνι Κόεν, Καναδός Εβραίος, το εξομολογείται μόνος του, χωρίς πίεση: αυτοαποκαλείται σκηνοθέτης, αλλά στην πραγματικότητα εδώ και μια δεκαετία απασχολείται στη δουλειά του μπαμπά του. Κρατά το μπαρ στην «Επαυλη», τίποτε το αριστοκρατικό ή κοσμοπολίτικο, αντίθετα ένα στριπτιζάδικο που ο πατέρας του αγόρασε 30 χρόνια νωρίτερα. Το «Manor» έχει τώρα πέσει θύμα της οικονομικής κρίσης. Το ίδιο και το ξενοδοχείο που διατηρεί μεσοτοιχία, το «Sue’s Inn», που κλείνει δωμάτια με την ώρα, με μάνατζερ μια πρώην στρίπερ και νυν πρεζάκι. Το οποίο στην πορεία μετατρέπεται σε μεταβατικό κατάλυμα για ναρκομανείς και άστεγους, γιατί ο μπαμπάς του Σον, ο Ρότζερ, αρχίζει να βλέπει τη ζωή αλλιώς. Ο Ρότζερ ζυγίζει 180 κιλά κι αποφασίζει να κάνει γαστρεκτομή. Η μαμά του Σον, η Μπρέντα, ζυγίζει 40 κιλά και πάσχει από ανορεξία, παρότι αρνείται να το παραδεχτεί. Ο βοηθός του Ρότζερ, ο Μπόμπι, έχει κάνει καριέρα στη φυλακή με επαναλαμβανόμενες ληστείες, αλλά τώρα αρκείται σ’ ένα ελαφρύ εμπόριο ηρωίνης. Κι ο αδελφός του, ο Σάμι, παραβαίνει τους κανόνες του μπαμπά κι ερωτεύεται ένα απ’ τα εργαζόμενα κορίτσια.
Αυτή είναι η οικογένεια του Σόνι. Μια ομάδα της καταστροφής, μια συλλογή ακραίων χαρακτήρων, μια πολύχρονη κάθοδος στην απόλυτη παρακμή. Ενα freak show. Ομως όχι. Οταν η τύχη και τα γονίδια σε τοποθετήσουν μέσα σ’ ένα τέτοιο οικογενειακό περιβάλλον, έχεις την επιλογή να το αγαπήσεις, να το γνωρίσεις από μέσα προς τα έξω κι όχι το αντίθετο. Κι έτσι το ντοκιμαντέρ του Σόνι Κόεν, βραβευμένο στο Κάρλοβι Βάρι, χτίζει σκηνή – σκηνή μια εξαιρετικά διασκεδαστική αλλά και στοργική εικόνα αληθινών ανθρώπων που προσπαθούν, με τον παράξενο τρόπο τους, να κρατήσουν ένα σπιτικό και να διατηρήσουν μια κοινή ζωή.
Το γεγονός ότι ο ίδιος δεν είναι απλώς παρατηρητής αλλά αναπόσπαστο κομμάτι της οικογένειας, δίνει στην κάμερά του το πλεονέκτημα να παρίσταται σε στιγμές μοναδικής ειλικρίνειας. Το ότι νιώθει άβολα στο στριπτιζάδικο αλλά και μέσα στο ίδιο του το σπίτι, αντιμετωπίζεται με χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Η ειρωνεία και ο κυνισμός είναι λέξεις άγνωστες στην «Επαυλη», παρότι το παράλογο είναι ο βασιλιάς της. Αλλά, σαν ένα μεταλλαγμένο home movie, το ντοκιμαντέρ του Σόνι Κόεν σ’ αφήνει με μια γλυκόπικρη γεύση αποδοχής. Και με τα πόδια κολλημένα στο στύλο, στη μέση της πίστας.
