Εχοντας σκηνοθετήσει αρκετά επεισόδια του «House of Cards» στο παρελθόν, η Ρόμπιν Ράιτ κάνει το επόμενο μεγάλο βήμα, υπογράφοντας την πρώτη της ταινία, ένα μετρημένο, λιγομίλητο και συγκρατημένο δράμα που κατορθώνει να σε συγκινήσει δίχως υπερβολές ή μελοδραματισμούς.
Το φιλμ ξεκινά στο Σικάγο, στο γραφείο μιας ψυχολόγου, την οποία η Ιντι έχει επισκεφθεί με την παρότρυνση της αδελφής της η οποία της έχει πει ότι «κάνει θαύματα». Ομως τα θαύματα δεν έχουν θέση στην αληθινή ζωή κι έτσι η Ιντι που αδυνατεί να μοιραστεί τον βαθύ της πόνο που όπως γρήγορα ανακαλύπτουμε οφείλεται στον χαμό του γιου και του συζύγου της, θα αποφασίσει να αφήσει πίσω της τους ανθρώπους.
Και κάπως έτσι θα βρεθεί μόνη σε μια απομονωμένη καλύβα στο βουνό, δίχως αυτοκίνητο, δίχως τηλέφωνο, μόνο με προμήθειες για μερικούς μήνες, και μοναδική συντροφιά την φύση και την μοναξιά της. Η Ιντι θέλει να αφήσει πίσω της την προηγούμενη ζωή της πιστεύοντας ότι μόνη της απέναντι σε κάτι τόσο μεγαλύτερο θα βρει μια κάποια γαλήνη, ένα καταφύγιο από τους δαίμονες της. Ομως η φύση δεν νοιάζεται για τον πόνο ή την επιβίωση ενός ανθρώπους κι ο χειμώνας, η αδυναμία της να κυνηγήσει ή να προστατευτεί θα την φέρουν στο κατώφλι του θανάτου και το μόνο που θα την σώσει, θα είναι η καλοσύνη ενός ξένου, ενός κυνηγού που θα την νοιαστεί όταν επιστρέφοντας από το κυνήγι του, θα δει την καμινάδα της καλύβας της να μην βγάζει πλέον καπνό.
Κι αν εδώ υποπτεύεστε ότι η ιστορία θα μπορούσε να πάρει μια κλειστή στροφή προς την κατεύθυνση ενός δράματος εξιλέωσης, ενδυνάμωσης και η διαδρομή της Ιντι θα κάνει μια επανεκκίνηση, ή ακόμη χειρότερα η εμφάνιση ενός άντρα θα αποτελέσει την αφορμή για ένα ρομαντικό ξύπνημα, το «Land» αποφεύγει να πέσει σε τέτοιες παγίδες και λάθη.
Ναι, στην πορεία μια φιλία θα αναπτυχθεί ανάμεσα στην Ιντι και τον Μιγκελ, αλλά όπως σχεδόν όλα τα υπόλοιπα στοιχεία της ιστορίας, ο τρόπος που το φιλμ θα την καταγράψει θα είναι αδρός, ελλειπτικός, σχεδόν αδήλωτος. Το «Land» αποφεύγει τις μεγαλοστομίες, κρατά τις λεπτομέρειες, ακόμη και τις πιο σημαντικές κρυφές μέχρι την στιγμή που υπάρχει λόγος να αποκαλυφθούν και αφήνει τις προθέσεις και τις σκέψεις της ηρωίδας του να εικονογραφηθούν μόνο από το μυαλό του θεατή. Το αποτέλεσμα είναι μια εσωτερική, βραδυφλεγής ταινία που κρατά τους τόνους χαμηλούς, αλλά που κατορθώνει να βρει τις σωστές συναισθηματικές νότες και να συγκινήσει όταν χρειάζεται με ειλικρινή κι απροσποίητο τρόπο.
Περισσότερα από το φετινό Sundance
- Sundance 2021: Το «One for the Road» μάλλον δεν κάνει τον παραγωγό του, Γουονγκ Καρ Γουάι, περήφανο
- Το «Censor» είναι ένα αιματοβαμένο, meta σχόλιο, για το σημείο όπου η ψύχωση συναντά το σινεμά
- Ενας «Secret Garden» ανθίζει στο φεστιβάλ του Sundance
- Sundance 2021: Το «One for the Road» μάλλον δεν κάνει τον παραγωγό του, Γουονγκ Καρ Γουάι, περήφανο
- Sundance 2021: Ο Μπεν Γουίτλι επιστρέφει στις ρίζες (του) με το «In the Earth»
- Sundance 2021: Οταν ο Σίον Σόνο συνάντησε τον Νίκολας Κέιτζ στο «Prisoners of the Ghostland»
- Sundance 2021: Το «Passing» αποδεικνύει ότι η Ρεμπέκα Χολ είναι εξαιρετική κι ως σκηνοθέτης
