Η δεύτερη μέρα του 11ου Διεθνούς Φεστιβάλ της Σύρου ξεκίνησε αρκετά δυναμικά από το πρωί όπου στο Θέατρο Απόλλων παρουσιάστηκε το «Forensis: Το ναυάγιο της Πύλου» εν εξελίξει έρευνας του Forensis από τη Γεωργία Σκαρτάδου. Η ταινία ήταν για μια αναπαράσταση των γεγονότων της νύχτας της 14ης Ιουνίου του 2023 όπου το αλιευτικό «Αντριάνα», ένα σκάφος που μετέφερε εκατοντάδες μετανάστες από τη Λιβύη στην Ιταλία, βυθίστηκε στην ελληνική ζώνη Έρευνας και Διάσωσης (SAR) στη Μεσόγειο, στο πιο θανατηφόρο ναυάγιο μεταναστών στην πρόσφατη ιστορία. Παρουσιάζεται η εν εξελίξει έρευνα της Forensis, φανερώνοντας τη δολοφονική φύση των σύγχρονων συνόρων και το διακύβευμα της διέλευσης από το Αιγαίο πέλαγος.
Το απόγευμα ακολούθησε η προβολή ενός μικρού μήκους ντοκιμαντέρ με τίτλο «Λουκούμι (Turkish Delight/Pinar Öğrenci)», μια συμπαραγωγή Ελλάδας, Τουρκίας και Γερμανίας. Ενα καλλιτεχνικό έργο που ακολουθεί την ιστορία της παραγωγής του λουκουμιού, η οποία εκτείνεται από τη δύση της Ανατολίας και φτάνει στο ελληνικό νησί της Σύρου, ενώ αμέσως μετά ακολούθησε και μια συζήτηση με τη Συριανή λουκουμοποιό Ντίνα Συκουτρή.
Αλλά αυτό άκουγε κανείς, ήδη από το πρωί στους δρόμους της Ερμούπολης, ήταν παρέες να ετοιμάζουν ήδη το πρόγραμμά τους έτσι ώστε να επισκεφτούν το drive-in που στήθηκε και φέτος στον υπέροχο χώρο στη Ντελαγκράτσια της Ποσειδωνίας. Βλέπετε, οι προβολές στον χώρο αυτόν έχουν αποδειχθεί, από την πρώτη στιγμή, πως είναι μια από τις πιο αγαπημένες συνήθειες της διοργάνωσης και το απόλυτο must για όλους όσους θέλουν να ζήσουν μια ξεχωριστή εμπειρία.
Και κάτι τέτοιο φέτος δεν αποτελεί εξαίρεση με ένα ενθουσιώδες κοινό το οποίο, πιστό κάθε χρόνο στο ραντεβού του, έχει κατακλίσει τον χώρο με τα αυτοκίνητά του, ή και χωρίς αυτά, όπου το πάθος του για τις ταινίες εναρμονίζεται τέλεια με τον μια ιδιαίτερη νοσταλγία και έναν αστείρευτο ρομαντισμό που αναβλύζει από εκεί, δημιουργώντας μια από τις πιο μοναδικές και ξεχωριστές εμπειρίες θέασης που προσφέρει το φεστιβάλ.
Διαβάστε ακόμα: SIFF 2023 | Μέρα 1η: Στο μεταίχμιο του περάσματος
Εκεί οι προβολές ξεκίνησαν με την ταινία «Η Φωτογραφία» του «αναρχικού ποιητής» του ελληνικού σινεμά, όπως τον έχουν χαρακτηρίσει, Νίκου Παπατάκη. Το 1971, ο Ηλίας, 26 ετών, φεύγει από την Ελλάδα, που τότε βρισκόταν υπό το καθεστώς Χούντας. Μαζί του παίρνει και μια φωτογραφία μιας τραγουδίστριας την οποία βρήκε πεταμένη στο δρόμο. Στο Παρίσι, βρίσκει έναν μακρινό συγγενή, τον Γεράσιμο, εγκατεστημένο στη Γαλλία από το 1950. Του ζητά να τον βοηθήσει να βρει δουλειά. Μια μέρα, ο Γεράσιμος ανακαλύπτει τη φωτογραφία, η οποία οδηγεί σε μια σειρά από παρεξηγήσεις μεταξύ των δύο ανδρών.
«Αυτό που κυρίως αγαπάμε στον άλλον είναι το ψέμα του», αναφέρει κάποια στιγμή ο Ηλίας του Αρη Ρέτσου μέσα στην ταινία κι αυτό δεν θα μπορούσε να ήταν τίποτα περισσότερο από μια μεγάλη αλήθεια. Ο Παπατάκης μέσα από μια φωτογραφία, μέσα από αυτό ιδεατό που χτίζουμε μέσα στο μυαλό μας βλέποντας την, μιλά για την ίδια την πατρίδα, εκείνη που, ακόμα και όσοι έχουν φύγει από αυτή αλλά και όσοι έχουν παραμείνει, την αγαπούν όσο παράλογα πράγματα κι αν γίνονται σε αυτή. Εξάλλου δεν είναι παράλογο που ο Παπατάκης τοποθετεί την ιστορία κατά την περίοδο της Χούντας, για να πει μια περίτεχνη αλληγορία πάνω στην σύγχρονη Ελληνική Ιστορία, αλλά και για μια πατρίδα όπου μοιάζει σαν έναν έρωτας ανέφικτο, κάτι το πραγματικά ουτοπικό, όπου θα πιστέψουμε από αυτή ό,τι κι αν ακούσουμε, ακόμα κι όταν, στο τέλος, μας χτυπήσει πισώπλατα με μια πέτρα στο κεφάλι.
Αμέσως μετά ακολούθησε η ταινία μικρού μήκους «Είμαστε τα Σπίτια που Μέσα τους Ζήσαμε» της Κατερίνας Μαρκουλάκη, ένα οδοιπορικό στο χωριό της μητέρας της σκηνοθέτριας γίνεται ταξίδι αυτογνωσίας και αναστοχασμού για τα όρια των έμφυλων σχέσεων, των οικογενειακών δεσμών και των κοινωνικών συμβάσεων.
Η μαγευτική αυτή βραδιά κάτω από τα αστέρια στο drive-in ολοκληρώθηκε με την προβολή της ταινίας «Αρωματισμένος Εφιάλτης (Perfumed Nightmare)» του Κίντλατ Ταχιμίκ. Το ντεμπούτο του πατέρα του ανεξάρτητου σινεμά των Φιλιππίνων και μια από τις πιο ευφάνταστες ιστορίες του παγκόσμιου σινεμά μας βάζει στο πίσω κάθισμα ενός «jeepney» (ενός από τα φορτηγά που άφησε πίσω του ο αμερικανικός στρατός μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου και απέκτησαν δεύτερη ζωή ως μέσα μαζικής μεταφοράς), με οδηγό έναν νέο που ονειρεύεται να γίνει αστροναύτης – τον οποίο «υποδύεται» ο ίδιος ο κινηματογραφιστής.
Γυρίζοντας την ταινία του με μια μορφή ενός docudrama, ο πρωτοεμφανιζόμενος τότε Ταχιμίκ παρουσιάζει με μια αρκετά αναζωογονητικά και αθώα προσέγγισή στα θαύματα του δυτικού κόσμου, καθώς μέσα από την σατιρική προσέγγισή του υπογραμμίζει τις παγίδες πίσω από μια ταχέως αναπτυσσόμενη οικονομία και μια μορφή παγκοσμιοποίησης αποκομμένη από τις πολιτιστικές ρίζες ενός έθνους. Παρά την οποία σκοτεινή ατμόσφαιρα που φαίνεται να υποβόσκει σε αρκετά σημεία της ταινίας, γίνεται μια συγκινητική ιστορία για την ανθρώπινη δύναμη για αντίσταση έχοντας ως μοναδικό της όπλο το χιούμορ. Ο Ταχιμίκ κατάφερε να σκηνοθετήσει μια από τις πιο χαρακτηριστικές ταινίας πάνω στην παγκοσμιοποίηση και τον καπιταλισμό, αλλά και τις παγκόσμιες συνέπειές τους τόσο στις ίδιες τις κοινωνίες αλλά και στις ζωές πολλών ανθρώπων.
Μπορείτε να μαθαίνετε τα νέα του #siff2023 στο official site, αλλά και στο Facebook και το Instagram.
