Σε μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις ο Ρόμπιν Γουιλιαμς είχε ρωτηθεί – ειρωνικά – αν έχει προσπαθήσει ποτέ να επικοινωνήσει με κάποιον από τους νεκρούς. Και αυτός είχε απαντήσει πως θα ρώταγε “Πως είναι εκεί” και μιμούμενος τη φωνή ενός πνεύματος συνέχισε: «Δεν ξέρω. Κάνει πολύ ζέστη. Είναι σαν το Μαιάμι στην πραγματικότητα.»
Τώρα πια ο Ρόμπιν Γουίλιαμς ξέρει πόσο ζέστη κάνει στην «άλλη πλευρά». Οπως ακριβώς ήξερε την ακριβή θερμοκρασία του να ζεις μια ολόκληρη ζωή μοιρασμένη ανάμεσα σε μια ιλιγγιώδη καριέρα κωμικού και ένα ανοιχτό τραύμα από αυτά που δεν κλείνουν ούτε με box-office hits, ούτε με Οσκαρ, ούτε με τα τρανταχτά γέλια και τα σπαρακτικά δάκρυα που κατάφερε να χαρίσει στα χρόνια της ενεργούς επαγγελματικής του ζωής.
Θα μπορούσε να πει κάποιος πως ο Ρόμπιν Γουίλιαμς – άσος στις μιμήσεις από τότε που ήταν παιδί – προσπάθησε σχεδόν σε όλη του τη ζωή να μιμηθεί τον επιτυχημένο, ισορροπημένο και πάντα αστείο κωμικό που όλοι (συμπεριλαμβανομένης και της βιομηχανίας) ήθελαν να είναι.
Διαβάστε ακόμη: Οι 10 καλύτερες ερμηνείες του Ρόμπιν Γουίλιαμς
O Ρόμπιν Γουίλιαμς το 1978
Για πολλούς το κατάφερε, αφού για τουλάχιστον δύο ολόκληρες δεκαετίες (από το «Good Morning Vietnam» του 1987 μέχρι και τo «Ιnsomnia» του 2002), o Γουίλιαμς ήταν κάτι σαν «The (Fisher) King of the World», ένας ηθοποιός με απανωτές επιτυχίες, υποψηφιότητες για Οσκαρ, βραβεία και τους ρόλους που θα άφηνε για πάντα κλασικούς.
Για άλλους, ο Γουίλιαμς έκανε απλά αυτό που ήξερε καλύτερα: χρησιμοποιούσε την κωμωδία για να κρύψει επιμελώς μια ολόκληρη ζωή που κρεμόταν από τη λεπτή κλωστή του εθισμού. Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, ήταν η κοκαΐνη, στις αρχές του 2000 το αλκοόλ. Τότε το καμπανάκι του κινδύνου θα χτυπούσε ο θάνατος του αγαπημένου του φίλου, Τζον Μπελούσι, τώρα θα ήταν το σταδιακό τέλος της καριέρας του με όλο και λιγότερες εμφανίσεις στο σινεμά, οι συχνές επισκέψεις του σε κέντρα αποτοξίνωσης και η κατάθλιψη.
Ο Ρόμπιν Γουίλιαμς, όμως, δεν έκρυψε ποτέ το πρόβλημά του. Αντίθετα το ενσωμάτωσε από πολυ νωρίς ως αστείο στις stand-up περιοδείες του, μιλούσε για τους εθισμούς του στις συνεντεύξεις του και για όποιον μπορούσε να κάνει τη σύνδεση το μετέφερε σε όλους τους μεγάλους ρόλους της καριέρας του που δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια σειρά από «πειραγμένους» κηδεμόνες ικανούς να σου αλλάξουν για πάντα τη ζωή.
Kα. Νταπφάιρ (1993)
Από τον Τζον Κίτινγκ του «Κύκλου των Χαμένων Ποιητών» μέχρι την «Κα Νταπφάιρ» και τον Σον Μαγκουάιρ του «Ξεχωριστού Γουιλ Χάντινγκ», ο Ρόμπιν Γουίλιαμς έπαιζε αυτό που τελικά χρειαζόταν περισσότερο: έναν καθοδηγητή, κάποιον να τον πείσει να «αδράξει τη μέρα», ένα φίλο/δάσκαλο/μητρική φιγούρα που θα τον έβαζε στο σωστό δρόμο χωρίς να δαιμονοποιεί ποτέ τον λάθος.
Κωμικός που ήταν σπαρακτικός στις δραματικές του ερμηνείες και δραματικός ηθοποιός που ήξερε την κωμωδία έτσι όπως την έμαθε στο Τζούλιαρντ όπου σπούδασε, αλλά κυρίως στις σκηνές stand-up comedy στις επιτυχημένες του περιοδείες στα τέλη του ’70, o Ρόμπιν Γουίλιαμς θα έκανε σινεμά περισσότερο από τηλεόραση ή θέατρο, επιβεβαιώνοντας πως η bigger than life περσόνα του απαιτούσε τις διαστάσεις μιας κινηματογραφικής αίθουσας.
Good Morning Vietnam (1987)
H πρώτη του ταινία ήταν το «Can I Do It ‘Till Need Glasses» το 1977, το 1980 ο Ρόμπερτ Αλτμαν θα του εμπιστευόταν το ρόλο του «Popeye» στην ομώνυμη υποτιμημένη ταινία («Αν τη δεις ανάποδα, έχει κάποια υπόθεση», θα έλεγε κάποτε χαρακτηριστικά ο Ρόμπιν Γουίλιαμς), το 1984 θα κέρδιζε μια υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα για το «Moscow on the Hudson» του Πολ Μαζούρσκι και το 1987 θα κέρδιζε την πρώτη του υποψηφιότητα για Οσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου για τη σαρωτική του εμφάνιση στο «Good Morning Vietnam» του Μπάρι Λέβινσον.
O Κύκλος των Χαμένων Ποιητών (1989)
Το 1989 θα κέρδιζε τη δεύτερη υποψηφιότητα του για Οσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου για την εμβληματική του εμφάνιση στον «Κύκλο των Χαμένων Ποιητών» του Πίτερ Γουάιαρ και με την αυγή των 90s θα ήταν με διαφορά ο πιο επιτυχημένος ηθοποιός της δεκαετίας: υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα για τα «Ξυπνήματα» (1990), ένας από τους ωραιότερους ρόλους της καριέρας του στο «The Fisher King» του Τέρι Γκίλιαμ, «Hook» του Στίβεν Σπίλμπεργκ το 1991, η φωνή για το Τζίνι στον «Aladdin» της Disney (1992), η «Κα. Νταπφάιρ» το 1993, το «Jumanji» του 1995, το «Κλουβί με τις Τρελές» του 1996 και φυσικά το Οσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου το 1997 για τον «Ξεχωριστό Γουιλ Χάντινγκ» του Γκας Βαν Σαντ.
Ο Ξεχωριστός Γουιλ Χάντινγκ (1997)
Από τις αρχές του 2000 και μέχρι το θάνατο του, ο Ρόμπιν Γουίλιαμς δεν επανέλαβε ποτέ την επιτυχία που έζησε τις προηγούμενες δύο δεκαετίες. Αδιάφοροι ρόλοι σε μικρές ταινίες που δεν κατάφεραν να αναπτερώσουν το ηθικό της καριέρας του και η βύθισή του ξανά στο αλκοόλ υπήρξαν καθοριστικά σημεία μιας απόσυρσης που κανείς δεν περίμενε, αλλά όλοι είχαν στο πίσω μέρος του μυαλού τους.
Βρισκόμενος στην Αλάσκα για τα γυρίσματα του «Insomnia», ο Ρόμπιν Γουίλιαμς ξεκίνησε ξανά το ποτό το 2002. Σε μια συνέντευξη του στον Guardian χρόνια μετά παραδέχτηκε πως ξανακύλησε στον εθισμό από φόβο. Οταν ο δημοσιογράφος τον ρώτησε αν ξαναξεκίνησε να πίνει για να ξεπεράσει το θάνατο του καλού του φίλου και συμμαθητή του στο Τζούλιαρντ Κρίστοφερ Ριβ, ο Γουίλιαμς απάντησε: «Οχι, είναι πιο εγωιστικό από αυτό. Είναι κυριολεκτικά από την αίσθηση του φόβου. Και σκέφτεσαι πως αυτό θα καταλαγιάσει το φόβο. Τι φοβόμουν; Τα πάντα. Ενα γενικό και ολοκληρωτικό αργκκκκ. Φόβος και αγωνία.»
Στην ίδια συνέντευξη του 2010 ο Ρόμπιν Γουίλιαμς θα παραδεχόταν, μετά από όσα του έμαθε η ζωή ενός αλκοολικού, οι εβδομαδιαίες επισκέψεις του στους Ανώνυμους Αλκοολικούς, το αίσθημα του να μην νιώθεις πια τον εαυτό σου, ο χωρισμός του από τη δεύτερη γυναίκα του και μια εγχείριση καρδιάς, πως τώρα πια ήθελε να κάνει τα πράγματα πιο αργά και πιο ήρεμα: «Αν νιώθω ευτυχισμένος; Νομίζω ναι. Και κυρίως δεν φοβάμαι να είμαι δυστυχισμένος. Είναι και αυτό οκ. Και μετά όλα σου φαίνονται καλά. Και αυτό είναι ένα χάρισμα.»
Μια από τις διασημότερες ατάκες του ήταν πως «Η κωμωδία είναι να υποκρίνεσαι πως είσαι αισιόδοξος». Τώρα, στέλνοντας φιλιά σε όλον τον κόσμο από το «καυτό Μαϊάμι», μπορεί απλά να είναι ο εαυτός του.
Διαβάστε ακόμη:
Tags: ΡΟΜΠΙΝ ΓΟΥΙΛΙΑΜΣ
