Το αντίο στον Ενιο Μορικόνε, τον ανυπέρβλητο συνθέτη που χαρακτήρισε με τη μουσική του τον σύγχρονο (και λίγο παλιότερο) κινηματογράφο κι έφυγε χθες από τη ζωή, φέρνει στην επιφάνεια πολύτιμες αναμνήσεις και ανέκδοτα. Ενα τέτοιο είναι η σχέση του με τον Κουέντιν Ταραντίνο, όπως την αφηγείται ο σκηνοθέτης στο The Wrap.
Διαβάστε ακόμη: «Εγώ, ο Ενιο Μορικόνε, έχω πεθάνει.» Το αντίο του Ενιο Μορικόνε σε αυτό που αγάπησε πιο πολύ κι από τη μουσική
Ο Ταραντίνο, ένας από τους δημιουργούς που δίνουν πρωτεύουσα σημασία στη μουσική των ταινιών τους, ως το 2015 είχε παρουσιάσει μια επτάδα αριστουργηματικών ταινιών, καμία από τις οποίες δεν είχε πρωτότυπη μουσική. Αντίθετα, τα soundtracks του ήταν συλλογές ήδη υπαρχόντων τραγουδιών και κομματιών και, κάθε φορά, αποτελούσαν όχι απλώς αναπόσπαστο στοιχείο της ταινίας, αλλά κι εθιστικό άκουσμα. Μέχρι την ώρα του «Οι Μισητοί Οκτώ».
Οχι απλώς ο Ταραντίνο θαύμαζε ανέκαθεν τον Μορικόνε, αλλά είχε χρησιμοποιήσει δικές του συνθέσεις στα δύο «Kill Bill», το «Django Unchained» και το «Inglourious Basterds». Ο Μορικόνε, από την άλλη πλευρά, δεν έμοιαζε να εκτιμά ιδιαίτερα τη δουλειά του fanboy-σκηνοθέτη: σε μια διάλεξή του, το 2013, είχε δηλώσει πως δεν το έβρισκε πιθανό να ξανασυνεργαστεί με τον Κουέντιν Ταραντίνο, γιατί «τοποθετεί τη μουσική στις ταινίες του χωρίς συνοχή και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα με κάποιον που δουλεύει έτσι.» Λίγο καιρό αργότερα, ο Ταραντίνο εξηγούσε πως μάλλον ο μαέστρο «απλώς δεν είχε ενθουσιαστεί με το "Django Unchained".» Οι δυο τους είχαν, ήδη, υπογράψει μαζί το «Οι Μισητοί Οκτώ».
Διαβάστε ακόμη: Μια βαθιά υπόκλιση, ένα μεγάλο ευχαριστώ και ένα παντοτινό αντίο στον Ενιο Μορικόνε
Θεωρώντας, «ενστικτωδώς», όπως λέει, ότι η νέα του ταινία χρειαζόταν πρωτότυπη μουσική, αποφάσισε να τη ζητήσει. «Δεν ήξερα αν θα λειτουργήσει,» λέει ο Ταραντίνο, «αλλά θεώρησα ότι το χρωστούσα στον εαυτό μου και, επίσης, σ' εκείνον, να το διερευνήσω, να εξερευνήσω την ιδέα. Διαπίστωσα ότι κι εκείνος ένιωθε το ίδιο, αλλά επίσης δεν ήταν σίγουρος αν θα λειτουργούσε.» Ο Ταραντίνο μετάφρασε το σενάριο του «Οι Μισητοί Οκτώ» στα ιταλικά, ο Μορικόνε και η γυναίκα του το διάβασαν, ενθουσιάστηκαν και σκηνοθέτης και συνθέτης συναντήθηκαν, φυσικά μ' ένα διερμηνέα μεταξύ τους, στη Ρώμη για να συζητήσουν τις λεπτομέρειες.
Οπως θυμάται ο Ταραντίνο τη συνάντηση, ο Ενιο Μορικόνε ξεκίνησε τη συζήτηση λέγοντας, «Αναρωτιέμαι γιατί βρίσκεσαι εδώ. Το να προσλάβεις ένα συνθέτη θα σου γράψει πρωτότυπη μουσική, δεν είναι κάτι που συνηθίζεις να κάνεις. Παίρνεις μουσικές από άλλες ταινίες, τις κόβεις όπως εσύ κρίνεις και, μάλιστα, τα καταφέρνεις μάλλον καλά, άσε που αρέσει και στον κόσμο αυτό. Οπότε, γιατί θέλεις να το αλλάξεις;» Στο οποίο ο Κουέντιν Ταραντίνο είχε την αφοπλιστική απάντηση, ότι ο Μορικόνε ήταν ο αγαπημένος του συνθέτης στον κόσμο. Ω του θαύματος, ο Μορικόνε είχε ήδη κάτι στο μυαλό του: «Για την αρχή φαντάζομαι ένα μουσικό θέμα που να συμβολίζει την ένταση της κίνησης της άμαξας, να οδηγεί τα πράγματα προς τα μπροστά, αλλά, ταυτόχρονα, να υπαινίσσεται τη βία που θ' ακολουθήσει.» Η ιδέα του φάνηκε καταπληκτική στον Ταραντίνο: «Στην αρχή, συζητήσαμε μόνο γι' αυτό το εναρκτήριο θέμα. Καθίσαμε να το γράψουμε αλλά εκείνος εμπνεύστηκε και, γρήγορα, τα 10 λεπτά μουσικής έγιναν 30 και το ένα θέμα έγινε τέσσερα και, στην πορεία, δώδεκα θέματα πρωτότυπης μουσικής. Πιστεύω πως είναι μεγαλειώδη και πως δίνουν στην ταινία μια εκπληκτική ποιότητα.» Το γεγονός ότι με το score αυτό ο Ενιο Μορικόνε κέρδισε την έκτη υποψηφιότητα και το μόλις πρώτο Οσκαρ του (εκτός από το τιμητικό του 2007), ήταν απλώς το επισφράγισμα μιας παράξενης, σύνθετης, σίγουρα δημιουργικής σχέσης.
Θυμηθείτε παρακάτω το εναρκτήριο θέμα του Ενιο Μορικόνε για τους «Μισητούς Οκτώ».
