«Δεν πιστεύω πως κανένας ηθοποιός ή καλλιτέχνης πρέπει να προσπαθεί να ευχαριστήσει οποιονδήποτε. Δεν πρέπει να προσπαθεί να ευχαριστήσει το κοινό. Γιατί το κοινό είναι πάντα μια γενικολογία. Δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος άνθρωπος ή κάποια συγκεκριμένη προσωπικότητα που προσπαθείς να ευχαριστήσεις. Είναι πάντα "αυτοί". Είναι μια γενικολογία... Και τα μόνα πράγματα που αντέχουν στον χρόνο είναι τα συγκεκριμένα. Πεστο ή κάντο όπως νομίζεις εσύ, αλλιώς δεν θα έχεις πει και δεν θα έχεις κάνει πραγματικά τίποτα.»
Υπήρξε μια εποχή που η Κάρεν Μπλακ ήταν η πιο σκληρά εργαζόμενη ηθοποιός στο αμερικάνικο σινεμά.
Στο «You're a Big Boy Now» του Φράνσις Φορντ Κόπολα το 1966
Αυτά ήταν τα 70s. Το νέο αμερικάνικο σινεμά έριχνε τη σκόνη του στο παρελθόν ενός αρτηριοσκληρωτικού Χόλιγουντ και το παράξενο - σχεδόν ασύμμετρο - βλέμμα μιας νέας ηθοποιού από το Ιλινόις που είχε φτάσει στη Νέα Υόρκη στο μέσο των 60s για να ξεκινήσει την καριέρα της από το Μπρόντγουεϊ, ήταν ακριβώς αυτό που ζητούσε μια βιομηχανία εν τη γενέσει της για να καθρεφτίσει την παραμορφωτική εικόνα μιας ξέφρενης αλλαγής.
Ο πρώτος της ρόλος στο σινεμά θα την έφερνε κοντά στο νεαρό Φράνσις Φορντ Κόπολα που το 1966 γύριζε τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, το «You're a Big Boy Now», πριν η Μπλακ γίνει μούσα της παρέας του Ντένις Χόπερ, του Τζακ Νίκολσον και του Πίτερ Φόντα και γίνει μέλος της συμμορίας του «Ξέγνοιαστου Καβαλάρη», της ταινίας που σηματοδότησε την απαρχή του νέου αμερικανικού κινηματογράφου.
Με τον Ντένις Χόπερ στον «Ξέγνοιαστο Καβαλάρη» το 1969
Εκεί στην χαρακτηριστική σκηνή του νεκροταφείου η εύθυμη από το acid πόρνη της Κάρεν Μπλακ ήταν καταδικασμένη να ξεχωρίσει, δίνοντας της προβαδισμα στις οντισιόν για τα «Πέντε Εύκολα Κομμάτια» του Μπομπ Ράφελσον, στον ίσως μεγαλύτερο και σημαντικότερο ρόλο της καριέρας της που της χάρισε μια Χρυσή Σφαίρα Β' Γυναικείου Ρόλου και μια υποψηφιότητα για Οσκαρ.
Στο ρόλο μιας σερβιτόρας, της Ραγιέτ, που θα αγαπήσει τρελά τον ήρωα του Τζακ Νίκολσον πριν αυτός την εγκαταλείψει, η Κάρεν Μπλακ έδειξε ακριβώς αυτό το οποίο είχε έρθει για να προσφέρει απλόχερα στο μέχρι τότε κουρασμένο από την επιτήδευση αμερικανικό σινεμά: μια ανεπιτήδευτη φυσικότητα, μια αφοπλιστική ειλικρίνεια και μια μελαγχολική αύρα ικανή να σου ραγίσει την καρδιά.
Με τον Τζακ Νίκολσον στα «Πέντε Εύκολα Κομμάτια» του 1970
«Αν μπορούσες να δεις με το βλέμμα της Ραγιέτ... Μοιάζει καλή, πραγματικά όμορφη, ελαφριά, όχι βαριά, όχι σοβαρή. Μια πολύ τρυφερή γυναίκα που μετράει τη ζωή με την αγάπη και την συντροφικότητα. Δεν ήταν ένας άνθρωπος που μετρούσε τα πράγματα.. Χωρίς ίχνος κριτικής και γι' αυτό με αυτήν την έννοια υπέροχη. Οταν ο Ράφελσον με κάλεσε στο γραφείο του για να συζητήσουμε το ρόλο μου είπε "Κάρεν, ανησυχώ πως δεν θα μπορείς να παίξεις το ρόλο γιατί είσαι πολύ έξυπνη", Του απάντησα: "Μπομπ, όταν θα λές πάμε, θα σταματώ να σκέφτομαι" γιατί έτσι θα έκανε και η Ραγιέτ.»
Στον «Υπέροχο Γκάτσμπι» του 1974
Μετά την επιτυχία του «Πεντε Εύκολα Κομμάτια» δεν υπήρχε σκηνοθέτης στο Χόλιγουντ που να μην ήθελε την Κάρεν Μπλακ έστω και για ένα πέρασμα. Η πόρτα του mainstream θα άνοιγε με τον «Υπέροχο Γκάτσμπι» του 1974 (στο ρόλο της Μιρτλ Γουίλσον) αλλά και με το «Airport 1975», αλλά ταυτόχρονα η Μπλακ θα συναντούσε έναν - κατά την ίδια - από τους σημαντικότερους ανθρώπους που έτυχαν στον δρόμο της: τον Ρόμπερτ Αλτμαν.
Στο «Nashville» του Ρόμπερτ Αλτμαν το 1975
Ενας υπέροχος ρόλος στο «Nashville» που της χάρισε μια υποψηφιότητα για Grammy, ένας ακόμη πιο υπέροχος (ως τρανσέξουαλ) στο «Come Back to the Five and Dime, Jimmy Dean, Jimmy Dean» του 1982 και ένα πέρασμα στον «Παίχτη» ήταν οι τρεις συνεργασίες της με τον αρχικά μέντορα και αργότερα φίλο της, Ρόμπερτ Αλτμαν: «Ηταν καλός φίλος. Πάντοτε έπαιρνε τηλέφωνο και μιλούσαμε. Εκπροσωπούσε με τον τρόπο της δουλειάς του, ήταν κάτι σαν σύμβολο για τις αξίες και τη δομή του ανεξάρτητου σινεμά. Εχουμε τόσους πολλούς ανεξάρτητους δημιουργούς στην Αμερική και νομίζω πως όλοι ένιωσαν την υποστήριξη του Αλτμαν. Ηταν πολύ σημαντικός για όλους εμάς. Και ακόμη είναι.»
Στο «Family Plot» του Αλφρεντ Χίτσκοκ το 1976
Παίζοντας ασταμάτητα όλα τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '70 (ανάμεσα στις πιο διασημες ταινίες της το «Cisco Pike» του 1972 με τον Κρις Κριστόφερσον, το «Portnoy's Complaint» του Ερνεστ Λέμαν από το ομώνυμο μυθιστορήμα του Φίλιπ Ροθ, ο ρόλος της ως φιλόδοξη ατάλαντη ηθοποιός στο «Day of the Locust» του Τζον Σλέσινγκερ που της χάρισε μια υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα Β' Γυναικείου Ρόλου), η Κάρεν Μπλακ γοήτευσε μέχρι και τον Αλφρεντ Χίτσκοκ που της εμπιστεύτηκε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην τελευταία του ταινία το «Family Plot» στο ρόλο μιας αστείας ερασιτέχνη απαγωγέα στο πλευρό του Μπρους Ντερν.
Και κάπως έτσι η Κάρεν Μπλακ έφτασε στα 80s, έχοντας ορίσει με τον δικό της τρόπο ολόκληρη τη δεκαετία του '70, αλλά αφήνοντας πίσω της για πάντα αυτό που θα μπορούσε να είναι η καριέρα μιας μεγάλης σταρ για να γίνει - άθελά της - μια καλτ φιγούρα φτηνών ταινιών τρόμου και φαντασίας (από το ιταλικό «Killer Fish» του 1979 μέχρι το «Invaders from Mars» του 1986 και από το «Out of the Dark» την τελευταία ταινία της Divine, το 1989 μέχρι το «Plan 10 from Outer Space» του 1994) που έφεραν τη φήμη της μέχρι και τη δεκαετία του 2000, όταν ο Ρομπ Ζόμπι ζήτησε προσωπικά τη συμμετοχή της στο «House of 1000 Corpses» του 2003.
Για χάρη της δημιουργήθηκε στις αρχές των 90s και ένα από τα πιο παράξενα σχήματα glam punk, το επονομαζόμενο «The Voluptuous Horror of Karen Black» με εμπνεύστρια την Κέμπρα Πφάχλερ, γεγονός που διασκέδασε ιδιαίτερα την Μπλακ η οποία ωστόσο δεν κατάλαβε ποτέ πως έγινε horror queen αφού στην πραγματικότητα η αναλογία των ταινιών τρόμου που έκανε ήταν πολύ λιγότερη σε σχέση με τη συνολική φιλμογραφία της που μετράει περισσότερες από 100 ταινίες.
Στα τελευταία χρόνια της ζωής της, η Μπλακ έμεινε ενεργή, είτε γράφοντας θεατρικά έργα αλλά και στο προσωπικό της blog, είτε με εμφανίσεις σε σόου καμπαρέ, είτε σε σχέση με την εμπλοκή της με τη Σαϊεντολογία, για την οποία είχε υποστηρίξει πως της ταίριαζε και ως φιλοσοφία και ως στάση ζωής.
Χτυπημένη από τον καρκίνο τα τελευταία τρία χρόνια, η Μπλακ ήρθε ξανά στην επικαιρότητα όχι μόνο με την ολοκλήρωση του «Dark Blood» (της τελευταίας ταινίας του Ρίβερ Φίνιξ που γυρίστηκε το 1993 αλλά προβλήθηκε για πρώτη φορά παγκόσμια το 2012) αλλά και με την κίνηση του συζύγου της να οργανώσει μια crowdfunding καμπάνια προκειμένου να συγκεντρώσει χρήματα για την πολυέξοδη θεραπεία της.
H «ανεξαρτησία» στο σινεμά όμως που κάποτε την έκανε διάσημη δεν υπήρξε το ίδιο σαρωτική και στην περίπτωση της υγείας της. Μπορεί το crowdfunding για τη θεραπεία της να απέδωσε, αποδεικνύοντας πως μερικές φορές οι φανατικοί σου θαυμαστές είναι αυτοί μπορούν να σου σώσουν τη ζωή, αλλά η Κάρεν Μπλακ πέθανε την Πέμπτη 8 Αυγούστου στο Λος Αντζελες σε ηλικία 74 ετών.
Ως μια διαρκώς μοντέρνα γυναίκα που εμφανίστηκε στο αμερικάνικο σινεμά ακριβώς τη στιγμή που αυτό τη χρειαζόταν. Και υπήρξε τόσο γενναιόδωρη, ώστε όταν αυτό την εγκατέλειψε, να μην μετανιώσει ποτέ για όσα του πρόσφερε.
Δείτε εδώ ένα βίντεο με τις σημαντικότερες εμφανίσεις της Κάρεν Μπλακ μέσα στα χρόνια:
Διαβάστε ακόμη:
Tags: ΚΑΡΕΝ ΜΠΛΑΚ
