Some people say "it's just rock and roll"
Oh, but it gets you right down to your soul...
Πολύς κόσμος δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει ακριβώς μία συναυλία για κάποιον που με την μουσική ανασαίνει, υπάρχει, επικοινωνεί, γιατρεύεται. Το απαντά ο Νικ Κέιβ στον στίχο αυτό από το «Push the Sky Away», το τραγούδι που κλείνει τα ηλεκτρισμένα live της φετινής περιοδείας του με τους Bad Seeds. Το τραγούδι που ρίχνει τους τίτλους τέλους και στο «Distant Sky» - το rockumentary του Ντέιβιντ Μπάρναρντ, ο οποίος κινηματογραφώντας μία τέτοια εμπειρία - τη συναυλία του στην Κοπεγχάγη στις20 Οκτωβρίου 2017- αποπειράθηκε να μεταφέρει στο θεατή την ατμόσφαιρα, τη συγκίνηση, την ενέργεια, την κατάνυξη των στιγμών.
Θυμηθείτε κι αυτό: «One More Time With Feeling»: ο θρήνος του Νικ Κέιβ γίνεται μουσικός και κινηματογραφικός ψαλμός
Γιατί, αυτά τα live δεν ήταν καθόλου τυχαία. Εκτός κι αν νομίζει κανείς ότι κάθε φορά που η σκελετωμένη φιγούρα του Κέιβ σκύβει στις πρώτες σειρές και αγγίζει (χαϊδεύει, σφίγγει, τοποθετεί στην καρδιά του) τα τεντωμένα χέρια των θεατών («boom boom boom / can you feel my heartbeat?», κάθε φορά που ψιθυρίζει επίμονα, κυκλικά, με την στεντόρεια απελπισία της φωνής του «With my voice / I am calling you», όταν χοροπηδάει δαιμονισμένος επαναλαμβάνοντας το mantra «An eye for an eye / A tooth for a tooth / And anyway I told the truth / And I’m not afraid to die», το κάνει μόνο για το σόου. Κανείς δεν μπορεί να το ισχυριστεί αυτό. Εκτός κι αν δεν έχει καρδιά. Ή δεν έχει την καρδιά του ανοιχτή (τι κρίμα...)
Πάντα οι συναυλίες του Κέιβ ήταν δυνατές. Τα τελευταία δύο χρόνια όμως είναι κάτι παραπάνω. Ο χαμός του παιδιού του τις κάνει αναγκαίες. Ο Κέιβ σκύβει πάνω από τους πιστούς του, ευλογεί κι ευλογείται. Στάζει ιδρώτα και ρουφά ενέργεια. Και οι δύο πλευρές νιώθουν το ηλεκτρικό βιολί του Γουόρεν Ελις να τους χτυπάει σα ρεύμα, να τους διαπερνά, να ανοίγει μια τρύπα στο κενό και να κλείνει σιγά σιγά αυτές στην καρδιά. Με τον τρόπο που μόνο το rock 'n' roll μπορεί.
Οσοι ήσασταν στην αντίστοιχη συναυλία της Αθήνας τον Νοέμβριο, στο κλειστό γήπεδο του Tae Kwon Do, ξέρετε για τι ακριβώς μιλάμε. Για πόσο πόνο, πόση ένταση, πόση ευφορία πλημμύρισε τη σκηνή, την αρένα, τις κερκίδες. Ο Κέιβ άδειασε το ντεπόζιτο και γέμισε το δικό μας. Κι εμείς ξαναπιστέψαμε. Και ξαναπίστεψε κι εκείνος - κι έφυγε ζωντανός, ξανά δυνατός.
Η μαγνητοσκοπημένη συναυλία του Μπάρναρντ είναι μία ευκαιρία να δει κανείς τι σημαίνει αυτή η ιεροτελεστία επί 2.5 ώρες - χωρίς κοψίματα σε παρασκήνια, talking heads, προλόγους κι επιλόγους. Κατευθείαν μουσική. Μόνο μουσική.
Το μόνο κακό; Η κινηματογράφηση της συγκεκριμμένης στάσης της τουρ μοιάζει με χαμένη ευκαιρία. Το κοινό κάπως ψυχρό και μέτριο, η μπάντα έχει παίξει και καλύτερα, αλλά, κυρίως, η ίδια η σκηνοθεσία είναι φλαταρισμένη κι ο ήχος τόσο "καθαρισμένος" (η φωνή του Κέιβ ψηλά, τα όργανα χαμηλά) που χάνει τη συγκίνηση και την απαραίτητη "βρωμιά" μιας συναυλίας. Οι κάμερες του Μπάρναρντ μοιάζουν να αδυνατούν να καταγράψουν ambience, όγκο, δύναμη, συναίσθημα. Κινηματογραφεί κάπως αποκομμένα - κοντινά και μεσαία στους μουσικούς, ένα συνεχές κι ανώφελο God's-eye-view σκοτεινό πλάνο του γηπέδου κι ένα-δυο κοψίματα σε συγκεκριμμένα πλαϊνά της σκηνής (πάνω στους ίδιους συνεχώς φανς!). Σε μία εποχή που οι κινηματογραφιστές έχουν ξεσκίσει τη χρήση των Drones, να μια περίσταση που κάτι τέτοιο μοιάζει απαραίτητο κι όμως δεν υπήρχε. Να βουτάει από τη σκηνή και κάτω, από τους θεατές και ξανά πάνω στη σκηνή, να βρίσκεται ανάμεσα στα χέρια, σε απόσταση αναπνοής από τις συγκινημένες αναπνοές. Τίποτα. Η τάφρος μεταξύ σκηνής και αρένας έμοιαζε να είναι κυριολεκτική και συμβολική: η σκηνοθεσία δεν έδενε το κοινό με τους μουσικούς. Ο Distant Sky έμενε πράγματι... distant.
Ακριβώς το αντίθετο με αυτό που πετυχαίνει ο Κέιβ στην πραγματικότητα. Μόνο όταν στα τελευταία τραγούδια κάνει την ανατροπή, μόνο όταν οι κάμερες στριμώχνονται κι αυτές ανάμεσα στα σώματα των τυχερών που βρέθηκαν στο σανίδι, μόνο τότε ξυπνά και η εικόνα.
Μόνο τότε η σκηνοθεσία πάλλεται πραγματικά μαζί με τον Γουόρεν Ελις, όταν σαν άλλος Πάνας με το βιολί του εκστασιάζεται. Μόνο τότε πλησιάζει ουσιαστικά στο βλέμμα και στα λόγια του Κέιβ. «This is a weeping song / A song in which to weep / While all the men and women sleep / This is a weeping song / But I won't be weeping long...»
Για όποιο λόγο κι αν ήρθατε, όποιες πληγές κι αν προσπαθείτε να κλείσετε, όποια κομμάτια του εαυτού σας κι αν αγωνίζεστε να καταλάβετε, εδώ είμαστε. Θα τραγουδήσουμε μαζί το τραγούδι του θρήνου. Και έτσι, κάποια στιγμή, θα πάψουμε να θρηνούμε. Ο,τι κι αν μας συμβαίνει θα πρέπει να βρίσκουμε τη δύναμη και να σπρώχνουμε τον ουρανό που πάει να μας πλακώσει, πίσω, ψηλά, μακριά.
Στις 21.00 ξεκινάει στα Village Cinemas το «Distant Sky», η κινηματογραφημένη συναυλία του Νικ Κέιβ στην Κοπεγχάγη, σε μία μοναδική, ταυτόχρονη, παγκόσμια προβολή. Μπορείτε να ξεκινήσετε από εκεί. Kαι το καλοκαίρι να το ζήσετε όλο αυτό, ζωντανά στο Eject (το νέο live ραντεβού του Νικ Κέιβ με την Αθήνα στις 23 Ιουνίου στην Πλατεία Νερού).
Στην Αθήνα το φιλμ θα προβληθεί στα Village Park Cinemas Park Ρέντη και στα Village Cinema στο Τhe Mall Athens, ενώ στη Θεσσαλονίκη στα Village Cinemas Mediterranean Cosmos. Τρέξτε για κάποια τελευταία εισιτήρια στην επίσημη σελίδα των village cinemas
.
Διαβάστε περισσότερα:
- «20.000 Days on Earth»: O Νικ Κέιβ μας μαθαίνει πώς να γράψουμε το τέλειο τραγούδι
- Με συναίσθημα. Τρέιλερ για το «One More Time With Feeling», το νέο ντοκιμαντέρ για τον Νικ Κέιβ
- «One More Time With Feeling»: ένα νέο ντοκιμαντέρ για τον Νικ Κέιβ!
- Tο Flix σε μια κουβέντα για τον Νικ Κέιβ: συνέντευξη με τους σκηνοθέτες του «20.000 Days On Earth»
