H είδηση είχε σκάσει ακριβώς ένα χρόνο πριν. Τη διαβάσαμε, ταραχτήκαμε και σας την μεταφέραμε ως ερώτηση: είστε έτοιμοι για το sequel του «Fight Club»; Βλέπετε δεν μιλάμε για το οποιοδήποτε sequel. Το 1996, το «Fight Club» μυθιστόρημα του Τσακ Πόλανικ έκανε μεγάλη αίσθηση - διακρίσεις, βραβεία, best seller λίστες. Τρία χρόνια μετά έδινε στον Ντέιβιντ Φίντσερ την πρώτη του ύλη για μία ταινία που έμεινε αυτόματα κλασική και σημάδεψε το πέρασμά μας στο νέο μιλένιουμ. Το «Fight Club» με τους Μπραντ Πιτ και Εντουαρντ Νόρτον στους πρωταγωνιστικούς ρόλους έφτυσαν μερικές αλήθειες στο θεατή του 20ου αιώνα, «καλωσορίζοντάς τον» στον 21ο πρώτα: «Δεν είσαι γαμημένη μοναδική νυφάδα χιονιού. Αυτή είναι η ζωή σου και τελειώνει ένα λεπτό τη φορά...»
Και μόνο η ιδέα ότι μπορεί ο Φίντσερ να ξαναπιάσει το νήμα της ιστορίας χρόνια μετά, σκάει μικρές βόμβες ουρανίου στο μυαλό μας (με υπόκρουση Pixies). Ομως πριν φτάσουμε στην μεγάλη οθόνη, η ιδέα ξεκινά από το χαρτί. Ο Τσακ Πάλανικ, 18 χρόνια μετά το αυθεντικό βιβλίο, αποφασίζει να κυκλοφορήσει το «Fight Club 2» σε μορφή graphic novel: 10 τεύχη σχεδιασμένα από τον Κάμερον Στιούαρτ θα κυκλοφορήσουν τον Μάιο του 2015 από την Dark Horse Comics.
Μάλιστα διαβάζουμε (και κλαίμε) ότι ο Πάλανικ θα εμφανιστεί μαζί με τον Φίντσερ το Σάββατο στο φεστιβάλ της Comic-Con στο Σαν Ντιέγκο για να μιλήσει αναλυτικά για το πρότζεκτ. Γιατί πέρσι, στο αντίστοιχο Comic-Con της Νέας Υόρκης είχε βρει τον μπελά του όταν του «ξέφυγε» η είδηση: «Τα θαλάσσωσα! Είπα ότι προετοίμαζα το σίκουελ μπροστά σε 1500 τρελούς φανς που με κατέγραφαν στα κινητά τους. Μετά από αυτό, όλοι μου έλεγαν ότι οφείλω να κρατήσω τον αντρικό μου λόγο!»
Το «Fight Club 2» θα διαδραματίζεται στο μέλλον και το παρελθόν. Η πλοκή ξεκινά μία δεκαετία περίπου από το σημείο που αφήσαμε τον ψυχωτικό, χρόνια άυπνο μας πρωταγωνιστή. Είναι πλέον παντρεμένος με την εξίσου προβληματική Μάρλα και έχουν έναν 9χρονο γιο, τον Τζούνιορ. Μόνο που ο αφηγητής μας απογοητεύει καθημερινά το γιο του - με τον ίδιο τρόπο που κι ο πατέρας του δεν στάθηκε ποτέ σ' αυτόν. Σταδιακά λοιπόν ο Τάιλερ Ντέρντεν αρχίζει να ξαναφανερώνεται. Οταν το παιδί κινδυνεύει, ο ήρωάς μας πέφτει ξανά στους κόλπους των τρομοκρατών του Πρότζεκτ του Χάους.
Σε πρόσφατη συνέντευξή του ο Τσακ Πάλανικ δήλωσε ότι αυτή τη φορά θα μάθουμε περισσότερα πράγματα για τις ρίζες του Τάιλερ Ντέρντεν: «Ο Τάιλερ ίσως υπάρχει εδώ και αιώνες στα σκοτάδια της ανθρωπότητας. Ισως να μην είναι κάτι που απλώς εμφανίστηκε στο μυαλό κάποιου...»
Εδώ και χρόνια πάντως ο Πάλανικ θεωρούσε ότι το «Fight Club» ήταν ένα κεφάλαιο που είχε λήξει μέσα σου. Μέχρι που βρέθηκε μπλεγμένος στα γρανάζια της comic books κοινότητας του Πόρτλαντ κι άρχισε να σκέφτεται ένα sequel στα πλαίσια όχι μυθιστορήματος, αλλά graphic novel.
«Το πρώτο βιβλίο ήταν μανιφέστο εναντίον των πατεράδων. Οση οργή είχα μαζέψει εναντίον του πατέρα μου, όση έβλεπα στους συνομήλικούς μου για τους δικούς τους, την έβγαλα στο βιβλίο» ομολογεί ο Πάλανικ, 52 χρονών πλέον κι ο ίδιος. «Σήμερα βρίσκω τον εαυτό μου στην ηλικία που ήταν ο πατέρας μου όταν τον "χτυπούσα αλύπητα" και αυτό με κάνει να θέλω να επισκεφτώ ξανά την ιστορία, από τη δική του πλευρά αυτή τη φορά. Να ψάξω γιατί... οι πατρικές αμαρτίες επαναλαμβάνονται.»
Ολα τα βιβλία γράφονται πάνω σε προσωπικές κρίσεις, προσθέτει ο Πάλανικ. Το «Fight Club» ήταν το ξέσπασμα ενός πάντα πειθαρχημένου παιδιού που έγινε εξαιρετικός μαθητής, μπήκε πρώτος στο κολλέγιο και ... κατέληξε άνεργος, αποτυχημένος συγγραφέας, φορτωμένος από φοιτητικά δάνεια. Σήμερα, περνάει την κρίση μέσης ηλικίας: «όταν συνειδητοποιείς ότι έχεις ωριμάσει και καταπιέσει το άγριο, άναρχο κομμάτι σου, το Τάιλερ κομμάτι σου. Είσαι πιο επιτυχημένος και απολαμβάνεις ασφάλεια και σταθερότητα. Είναι όμως αυτό ευτυχία;»
Ο σχεδιαστής του graphic novel, Κάμερον Στιούαρτ, δίνει μία πρώτη κριτική του βιβλίου, από πρώτο χέρι: «Για όλους εμάς που φάγαμε κλωτσιά στο στομάχι από το Fight Club, το δεύτερο έρχεται ως αντάξιο sequel. Ο Τσακ το έγραψε επίσης και ως σχόλιο στην πολιτισμική επίδραση του πρώτου στη γενιά μας. Για αυτό και δεν επιλέξαμε ένα ρεαλιστικό σκίτσο, όσο ένα υπερβολικό, καρτουνίστικο στιλ. Αυτό φαινόταν πιο ταιριαστό στην ένταση της ιστορίας, αλλά και στα σουρεαλιστικά, ακόμα και κωμικά της στοιχεία...»
Ανυπομονούμε. Και ανυπομονούμε ακόμα περισσότερο για το πώς θα απαντήσει ο Φίντσερ στο κοινό του Σαν Ντιέγκο το Σάββατο, και στην ερώτηση που βρίσκεται στα χείλη όλων: να περιμένουμε και το κινηματογραφικό sequel το 2016;
Και μέχρι τότε... where is our mind? Where, where is our mind?
.
Διαβάστε περισσότερα:
